31 januari 2005

Wetten

Ministers Donner en Remkes kondigden onlangs nieuwe antiterrorismewetten aan. Eén van de voorstellen houdt in dat mensen die fundamentalisten kennen een meldingsplicht krijgen, en dat mensen die dreigen te radicaliseren zich niet meer op Schiphol en andere belangrijke plaatsen mogen laten zien.

Als Remkes en Donner van tevoren goed hebben nagedacht over hun plannen, weten ze best dat geen rechter in Nederland ook maar iets heel laat van de nieuwe wetten: mensen mogen pas gestraft worden als bewezen is dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Als ik dat kan bedenken, kunnen twee ministers dat ook. Net als de rest van Nederland, trouwens. Vreemd dat de bewindslieden op de proppen komen met een plan dat zo duidelijk helemaal niets gaat uithalen.

Er is een reden dat mensen onschuldig zijn tot het tegendeel is bewezen: het voorkomt willekeur. Remkes en Donner zijn van plan om de onvoorspelbare, willekeurige acties van terroristen te bestrijden met een onvoorspelbare, willekeurige aanpak van de moslims in Nederland. Oké, niet volkomen willekeurig, maar laten we nu niet gaan doen alsof de AIVD een goed geoliede, trefzekere instantie is.

En dan hebben we het nog over de AIVD van nu, niet over de instantie die binnenkort honderden nieuwe werknemers krijgt in zo’n korte tijd dat ze niet fatsoenlijk gescreend kunnen worden. Dat was al eens eerder gebeurd, en toen had het tot gevolg dat Mohammed B. ‘s ochtends bij de koffie op z’n gemakje de laatste AIVD-rapporten over zijn Hofstadgroep kon doorlezen.

Net als de pedo’s waar Bart het gisteren over had, hebben ook moslimfundo’s vrijheid van meningsuiting. Moslims de toegang tot Schiphol ontzeggen omdat ze “aan het radicaliseren” zouden zijn, betekent dat ze gestraft worden voor hun mening. Ik weet best dat dat gechargeerd is, maar radicale moslims die op zoek zijn naar rekruten zijn vast niet vies van gechargeerde statements. Zeker niet als ze nog waar zijn ook.

Terrorisme is in Nederland, en dat is beangstigend. Maar aan een paniekreactie hebben we weinig, en aan ministers die de poten onder het rechtssysteem vandaan zagen om de illusie van veiligheid te scheppen nog veel minder.

30 januari 2005

Pedosite

De host van Martijn.org is onlangs overgenomen door Ilse Media. Voor degenen onder u die zich niet bezighouden met het penetreren van kleine kinderen: Martijn is een Nederlandse stichting die zich sterk maakt voor, in hun eigen termen, ‘acceptatie van ouderen-kinderen relaties’. Een pedoclub, zeg maar. Ilse wil het hosten van de site niet overnemen, omdat pedofilie zo’n gevoelig onderwerp is.
Een begrijpelijk sentiment. Pedosexualiteit is altijd al een ontzettend taboe geweest, en Dutroux gooide daar nog een flinke schep bovenop. Hoewel de Martijnen beweren dat een gezonde sexuele relatie tussen een volwassene en een kind mogelijk is zonder dat daar dwang aan te pas komt, hebben ze het maatschappelijk tij tegen zich, en daarnaast wellicht gewoon ongelijk. Kinderen weten vaak helemaal niet goed wat ze willen, en de relatie tussen een volwassene en een kind is per definitie niet gelijkwaardig.
Die site moet echter in de lucht blijven. Er staan daar geen verboden dingen, en Internet is bij uitstek de plaats waar tegendraadse meningen geuit mogen worden. Het gaat hier niet om een overname van een tijdschriftenuitgeverij waarbij het pornoblaadje dat niet in het corporate image past wordt doorgesluisd naar de concurrent. Martijn heeft jarenlang gewoon braaf geld betaald om gehost te worden, en Ilse heeft niet zomaar het morele recht om sites waar de inhoud ze niet van aanstaat van de server af te pleuren.
Vrijheid van meningsuiting, het is al vaker gezegd, gaat niet om het recht om dingen te zeggen waar toch iedereen het mee eens is. Ik ben het niet eens met de pedo’s van www.martijn.org, maar wil jullie toch oproepen om bij deze kennis te nemen van hun gedachtengoed. Als andere hosts zich net zo opstellen als Ilse zou het binnenkort wel eens te laat kunnen zijn.

29 januari 2005

Sterren

“In het huidige klimaat is het voor wetenschappers zo goed als onmogelijk om beroemd te worden”, stelde vriend R. vandaag tijdens het eten. Naar voor hem, want hij heeft gekozen voor een carrière in de wetenschap. Om hem te troosten noemde ik een rijtje op van tien topwetenschappers die in mijn ogen wereldberoemd waren. Beroepsdeformatie, zo bleek: alleen Arthur C. Clarke en Stephen Hawking klonken hem bekend in de oren, en beiden zijn beroemder om de boeken die ze schreven dan om hun wetenschappelijke werk.
Hoe kan dat nou? Een chirurgisch opgeblazen tienersletje zingt een liedje dat ze zelf niet heeft geschreven en alleen maar goed klinkt omdat een topproducer achter de knoppen zat, en is meteen een ster, maar iemand die ziel, zaligheid en superieure intelligentie in de schaal gooit om de wetenschap – en daarmee hopelijk indirect de mensheid slijt zijn leven in betrekkelijke bekendheid binnen het eigen wereldje.
Hoe komt dat toch? Ik heb niets tegen wat stuiterende tieten op zijn tijd, maar zaken als de mogelijkheid van leven op Titan, sociaal gedrag bij chimpanzees (waarover morgen wellicht meer), de ruimtelift van Clarke of de zwarte gaten van Hawkins weten mijn aandacht toch wat langer vast te houden – zeker omdat ik de glanzende tienerslettenlijfjes op TMF toch nooit zal mogen beroeren.
Noem eens vijf nederhophits – één van de armzaligste genres binnen de popmuziek – en de bijbehorende artiest. Eitje, right? En nu vijf wetenschappelijke prestaties waarvoor een Nederlander een Nobelprijs kreeg. Dat is moeilijker, niet? Waarom lukt het popsterrretjes wel om boven hun prestaties uit te stijgen, maar wetenschappers niet?
Wetenschap, techniek en popmuziek doordrenken ons dagelijks leven, maar om de één of andere reden is er nauwelijks aandacht voor de mensen achter de eerste twee, en heel veel aandacht voor de mensen achter de laatste. R. Kelly heeft Jay-Z aangeklaagd – boeiend hè?

Vegetreurnis

Hmmm. Vandaag en gisteren keihard gewerkt (vandaag meer dan vijftien uur), en die luie sjekkiesrokende SP-stemmer van een Iknik heeft niets gepost. Om jullie niet volkomen verstoken te laten gaan daarom een ingezonden brief die ik eerder deze week stuurde naar Missets Horeca. Prettig weekend allemaal!

De vierde maandag van januari begonnen in Maastricht de EFFF en de BBB. Helemaal links achterin de hal van de EFFF organiseerde de Stichting Europa Culinair het Nederlands Kampioenschap Vegetarisch Menu. Voor mij was het mijn allereerste kookwedstrijd en ik werd dan ook kansloos laatste. Wat het gehele deelnemersveld betrof, was de jury vol lof over de gekookte gerechten: “Vol fantasie, smakelijke combinaties; de tijd van de kaas-schnitzel ligt gelukkig ver achter ons”, somde de voorzitter op. Mooie complimenten voor de inderdaad erg goede inzendingen. Zijn lofuiting gaat helaas niet op voor de Nederlandse horeca als geheel, wat bijvoorbeeld al bleek uit het feit dat er slechts vijf (5!) deelnemers waren aan het NK.
Uit de lage opkomst blijkt een zekere minachting voor vegetarisch eten, en wie daar eenmaal op let ziet het overal. www.vegatopia.com, Nederlands grootste website voor vleesverlaters, hield verleden jaar een enquête onder haar bezoekers: 60% is ontevreden over de keuze in de horeca, de kwaliteit van het eten krijgt een zesje. Een zes! In een land waar het maandag weer sterren regende en men zich op de borst klopt met de grote culinaire sprongen voorwaarts!
Wie vegetariërs in zijn kennissenkring heeft schaamt zich regelmatig voor zijn collega’s. Het verhaal ‘eigenlijk zijn we meer een vleesrestaurant’ kan in 2005 echt niet meer. Misschien als je toko ‘Harry de Schnitzelkoning’ heet, maar zeker niet als je in de krant pocht over je Michelinster-aspiraties, zoals een bekende Utrechtse kok. Wat voor kok ben je nou als je alleen maar iets lekkers kan maken door er een dood beest in te gooien?
Wie over de EFFF-beursvloer struinde, of eerder deze maand de Horecava bezocht, in de hoop op vernieuwende producten, werd hevig teleurgesteld. Tunanuggets die niet naar tonijn smaken voor in de frituur, vleesreepjes die niet naar vlees smaken voor in de frituur, nasibitterballen die jammer genoeg wel naar nasibal smaken voor in de frituur. Zelfs de meest verstokte vleeseter zal er niet blij van zijn geworden. Het meest innovatieve product dat geschikt was voor vegetariërs was een verzameling doperwtletters. U raadt het al: ze smaken niet naar doperwt en ze moeten in de frituur. Ik zou ze zelfs mijn klanten van onder de tien jaar niet voor durven zetten.
De gasten morren, de elite geeft het goede voorbeeld (Jonnie Boer en Sidney Schutte schreven een geniaal vegetarisch kookboek), maar het gros van de horeca en haar leveranciers schiet tekort. Nog afgezien van de smet op de beroepseer zouden ook koks die aan de centen denken zich eens achter de oren moeten krabben. Er zijn niet zo gek veel vega’s in Nederland (2-5%, afhankelijk van wie je het vraagt), maar als een groep van vijfentwintig personen ergens anders gaat eten omdat u de ene vegetariër niets fatsoenlijks voor kunt schotelen is dat voor veel restaurants een flink stuk gemiste omzet.
Op het moment dat ik dit schrijf is het nog steeds januari: niet te laat voor wat goede voornemens.

26 januari 2005

555

Goed nieuws vandaag: giro 555 heeft met haar hulpacties voor Azië genoeg geld binnengehaald voor de komende twee jaar. Een ongehoorde hoop geld waar de mensen in Azië hopelijk veel aan hebben. Goed nieuws voor hen, dus.
Die honderdzestig miljoen komt uit alle hoeken en gaten. Kleine kinderen haalden statiegeldflessen op, Henny Huisman zong een liedje, duikers gingen duiken (mijn voorstel voor ‘masturberen voor Azië’ kreeg echter weinig bijval onder de organisatoren van deze vreemde actie). Ook bedrijven trokken grif de portemonnee: Akzo stortte een half miljoen, DSM een geheime bijdrage. Unilever en ABN-Amro gaven direct aan NGO’s in de getroffen gebieden, allebei meer dan een miljoen Euro’s, etc etc. Dat is, het moet gezegd, helemaal geen goed nieuws.
The Economist is een Brits opinietijdschrift dat jammer genoeg geen Nederlandse concurrent heeft die er ook maar aan kan tippen. Het nummer van deze week is een special over ‘Corporate Social Responsibility’. Een breed en rekbaar begrip, waarbij eigenlijk van alles aangeduid kan worden dat niet regelrecht onder het verneuken van milieu, klanten en werknemers valt. Het geven van geld aan goede doelen, zo stellen de economen, is een perfect voorbeeld van hoe het niet moet. Het geld van bedrijven is namelijk helemaal niet van de managers die dat geld grif naar Azië overmaken, het is van de aandeelhouders.
Een voorbeeld: stel dat ik een restaurant wil beginnen. Daar heb ik te weinig geld voor, en daarom leen ik van de bezoekers van http://www.iknik.blogspot.com/ een miljoen euro, de helft van mijn startkapitaal. In ruil daarvoor zijn jullie mede-eigenaar van mijn restaurant, en krijgen jullie samen de helft van de winst die ik hopelijk maak. Mijn restaurant loopt goed, de klanten stromen binnen, er wordt gepraat over een eerste Michelinster, en het einde van het jaar nadert. ‘Sorry, beste bezoekers,’ zeg ik dan, ‘Geen geld voor jullie: ik heb al mijn winst dit jaar aan giro 555 gegeven.’ Het was niet mijn winst, het was ook jullie winst. En als iemand het warme charitatieve gevoel van schenken aan giro 555 mocht hebben, dan waren jullie dat.
Dit gepronk met andermans geld is precies wat mij en vele andere aandeelhouders over de hele wereld is overkomen. Managers die het beheer van spaargeld en financiële toekomsten werd toevertrouwd, gingen goede sier spelen met de slachtoffers in Azië. Zoals The Economist al schreef: toen Robin Hood stal van de rijken en het geld aan de armen gaf, was hij nog steeds aan het stelen. Geld geven aan Azië doe ik maar fijn van mijn eigen geld – nadat ik jullie je winstdeel heb betaald.
Ik hoop te zijner tijd nog steeds aandelen aan jullie te kunnen verkopen.

24 januari 2005

Moslimpartij

Ayaan Hirsi Ali is voor de oprichting van een moslimpartij, Geert Wilders is tegen. Hij ziet, zo zei hij, niet in waarom we macht zouden moeten delen met de islam en de islamieten.

Natuurlijk is het irrelevant of Hirsi Ali en Wilders voor of tegen een moslimpartij zijn, want iedere Nederlandse burger mag een politieke partij oprichten. En macht delen moeten “we” met iedere partij die de kiesdeler haalt, islamitisch of niet.

Wat Hirsi Ali voor ogen staat, vermoed ik, is een moderne moslimpartij. Eentje met de gelovige tegenhangers van mensen als Ahmed Aboutaleb, Farah Karimi en Nebehat Albayrak. Capabele, slimme en welbespraakte allochtone politici.

Zo’n gefabriceerde partij met alleen maar mensen die zijn goedgekeurd door de zittende macht gaat natuurlijk nooit werken. Misschien dat iets meer moslims gaan stemmen en dat Groen Links en de PvdA er wat zetels aan verliezen, maar de gemiddelde probleemgroepislamiet zal niet naar de stembus gaan om te stemmen op een Turk die praat en denkt als een autochtoon.

Maar, er is een maar: misschien dat de oprichting van een door de politieke elite goedgekeurde islamitische partij wel gaat zorgen voor de oprichting van een échte moslimpartij. Een partij á la de AEL, de partij van Abou Jahjah waarvan ik nog steeds niet weet of het een vloek of een zegen is.

Ja, Abou Jahjah heeft ooit gezegd dat Theo van Gogh een varken was. Ik heb een redelijk fotografisch geheugen, en laat me verklappen dat die vergelijking niet zo ver gezocht was. Hij heeft ook gezegd niet te rouwen om de dood van Van Gogh, en ik vraag me nog steeds af of dat nu echt erger is dan Mohammed een perverse man noemen. Ik vraag me nog steeds af of we hier niet een moslimpartij kunnen gebruiken die de autochtonen in dit land af en toe net zo hard voor hun bakkes mept als Ayaan Hirsi Ali de moslims.

Een islamitische partij die voortdurend op het randje zit, zou de echte radicalen waarschijnlijk meer wind uit de zeilen nemen dan tien politiek correcte moslimpartijen bij elkaar.

21 januari 2005

Biosphere III

Van huis uit ben ik ecoloog. De ecologie is altijd beschouwd als een treurig onderknuppeltje van de wetenschap, vooral gebezigd door wereldvreemde geitenwollensokken die graag met hun botaniseertrommel door het veen baggeren. Tijdens de aandacht voor milieuproblematiek in de jaren ’80 werd dat tijdelijk ietsje minder, maar het punt blijft dat de ecologie inderdaad vooral gebezigd wordt door wereldvreemde etc; één van de redenen waarom ik er niet in verder ben gegaan.


Wat het milieu betreft zijn ecologen natuurlijk verdoemd, omdat zij eigenlijk de enige zijn die oprecht enthousiasme op kunnen brengen voor de harige moerasaardbei in hun veen. Soorten sterven uit, de ruimte voor natuur wordt steeds minder en het moois en zeldzaams dat de uitbreidingsdrang van de mens overleeft sneuvelt over een paar decennia alsnog ten gevolge van het broeikaseffect. De ecologen zullen het van dichtbij aanschouwen, wetende dat niemand naar hun waarschuwingen wilde luisteren. Een droevig vak, kortom.


Eind jaren negentig was de ecologie echter bezig met de allervetste wetenschappelijke experiment ooit: Biosphere II. Een groep ‘bionauten’ werd opgesloten in een soort luchtdichte Burgers’ bush in de hoop daar een tijd lang deel uit te kunnen maken van een draaiend en zelfvoorzienend ecosysteem. Idealiter had het onderzoek de eerste inzichten moeten opleveren voor futuristische samenlevingsvormen en heel misschien zelfs biosferen op de maan of Mars.
Het liep allemaal anders: het versgestorte beton waar de dome op was gebouwd zoog koolstofdioxide op uit de lucht in de kas, waardoor de plantjes niet snel genoeg groeiden en uiteindelijk de mensen zwaar vermagerd uit de kassen gehaald werden. De hallen staan er nog steeds en zijn open voor rondleidingen. Begin dit jaar werd bekend dat er een koper voor gezocht gaat worden. Wederom: de droevige, verliezende ecologie.


Maar toch: ooit in de verre toekomst zal de mensheid geen keuze hebben dan zich te verspreiden naar andere planeten, al was het maar omdat we op deze planeet te weinig naar ecologen geluisterd hebben. En als het zover is, dan hebben we kennis uit biosphere II-achtige projecten hard nodig. De huidige manier van wetenschap bedrijven kennende, gaat de wereld pas dat soort onderzoek doen als de mogelijkheden voor transport ontwikkeld zijn en de Aarde serieus onleefbaar dreigt te worden. Als er gerechtigheid bestaat, vraagt een ecoloog dan een uurloon waar een profvoetballer bleek van wordt.


20 januari 2005

Vertrouwen

Minister Verdonk van Vreemdelingenzaken had een mening over de tasjesdief die op maandagavond werd doodgereden door de vrouw die hij even daarvoor had beroofd. In eerste instantie, zei Verdonk, ligt de schuld van het incident bij de dief.

Ik heb hier problemen mee, maar niet omdat ik zou vinden dat ze wel of niet gelijk heeft. Ik heb er problemen mee omdat Verdonks woorden niet gekozen zijn door iemand die een land wil besturen. Ze zijn niet gekozen door iemand die probeert boven de partijen te staan, die z’n best doet de gemoederen te sussen.

Het is symptomatisch voor een groter probleem: het gebrek aan staatslieden in het kabinet Balkenende II. En dan bedoel ik niet regenten die lak hebben aan het plebs, maar mensen die uitstralen dat ze weten waar ze mee bezig zijn. Dat er een reden is dat uitgerekend zij zitten waar ze zitten, in plaats van iemand anders. Verdonk wekt geen moment de indruk meer te kunnen of te weten dan een willekeurig van de straat geplukte droplul.

Maar het is niet alleen Verdonk. De Graaf, Brinkhorst en Van der Laan zijn afkomstig van een partij die geen fatsoenlijk mandaat van de kiezer heeft, Zalm weet het niveau van sikkeneurige centenschraper maar niet te ontstijgen, De Geus kreeg ruzie met de bonden, Veerman met de boeren, Remkes met Donner en Annette Nijs met iedereen. En Balkenende? Hij voldoet niet. Punt. Zijn kabinet wekt nul vertrouwen.

De huidige crises in Nederland zijn niet de schuld van enkel het kabinet Balkenende II. Maar laten we er niet omheen draaien: deze regering maakt de zaak eerder erger dan beter, en dat kunnen we niet gebruiken.

Vroeger, tijdens de Sinterklaasviering op de basisschool, moesten we zo hard mogelijk zingen, omdat de kindervriend zeker langs zou komen als hij ons zou horen. Het werkte altijd. Daarom stel ik het volgende voor: laten we met z’n allen het kabinet, de grote vriend van het volk, zo hard mogelijk vragen om alsjeblieft nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Wie weet doen de heren en dames dan eindelijk eens iets goeds voor ons land.

Noot: mijn stoere Javascript-truukje werkt niet eens bij mensen met een popup-killer (i.e. iedereen). De tekst staat hier, en hier kan het geplakt worden. Zelf iets schrijven kan natuurlijk ook.

18 januari 2005

Volk

In Amsterdam is gisteren een jongen van zeventien doodgereden door een boze automobiliste. De jongen had haar tas gejat, de mevrouw racete achter hem aan en knalde hem (al dan niet per ongeluk) tegen een boom. Het gesundenes Volksempfinden roert zich, eens te meer omdat de tasjesdief een Marokkaan was. Ik hou ervan om me te verzetten tegen dit soort volkse opvattingen, en de argumenten liggen voor de hand: geen eigen rechter spelen, noodweer-exces, auto als moordwapen. Ondanks mijn beste bedoelingen schijn ik nog steeds links te zijn, als u dat toevallig ook bent kunt u het stukje zelf wel afdenken.

In plaats daarvan moest ik denken aan een fantastische Amerikaanse uitvinding: de Blow-up portemonnee. Het is heel eenvoudig principe. Je zoekt een dorpje in Palestina waar Hamas-terroristen wonen. Eigenlijk zitten die overal wel, dus je zoekt gewoon een dorpje in Palestina dat een beetje bevliegbaar is. Je vliegt daar met een bommenwerper overheen, en je loost je lading van portemonnee's, pennen en transistor-radio's.Wat die Palestijnen na één zo'n bombardement ook wel doorhebben is dat zo'n speeltje eigenlijk een booby-trap is, die in je handen ontploft. Maar toch, er is altijd wel een kind dat zo'n ding opraapt, en verzet moet je in de kiem smoren.De verhoudingen tussen Israël en Palestina zijn nog steeds niet bedaard, maar het gooien van booby-traps is alweer enkele decennia helemaal uit. Toch denk ik dat er een markt is voor de blow-up portemonnee: je steekt hem in je kontzak - niet nerveus worden van een paar gram Semtex bij je anus; het is voor een goed doel en de kans dat hij spontaan ontploft is eigenlijk helemaal niet zo heel groot. Als iemand je beurs rolt, ontploft het ding in zijn handen. Mensen met morele standaarden kunnen eventueel voor een light-model gaan dat een onafwasbare verfbom ontploft - misschien ook wel fijner voor je anus.

Zo'n toepassing spreekt - net als de autowraak - een hoop mensen enorm aan. De voornaamste reden daarvoor is dat zakkenrollerij en tasjesdiefstal misdrijven zijn waar je als slachtoffer niets mee kan. De politie heeft het te druk om er werk van te maken - In Amsterdam alleen al worden zo'n dertigduizend tasjes geroofd per jaar. Jij bent je tas kwijt, met je camera, je portemonnee, je tegenwoordig zo belangrijke paspoort, etc. De kans dat je ze terugkrijgt is nul. De kans dat die jongens gepakt worden en hun verdiende loon krijgen is ietsje hoger - omdat ze vaak in herhaling gaan - maar nog steeds niet indrukwekkend. In tegenstelling tot alles wat je als kind is verteld, wat volgens je eigen morele overtuiging zo zou moeten zijn - winnen de slechterikken. Ze zijn brutaler, beter bewapend en met meer dan ooit, en de politie kan ze niet tegenhouden.Ik kan me de bevrediging van het volk goed voorstellen, als het gaat om deze aanrijding. Ondanks mijn normale afkeer van volkse dwanggedachten, voel ik me vandaag ook een beetje volk.Nog even en ik leer André Hazes waarderen.

Identificatieplicht (3)

Die identificatieplicht laat mij maar niet los. Zondag is een baby van vijf maanden de cel in gegooid omdat haar moeder zich niet kon identificeren na een lichte overtreding. Manlief moest komen opdraven met mamma’s paspoort, en eerder kwamen moeder en kind niet vrij. Ik ben benieuwd wat de aanpak van de hoofdstedelijke politie zou zijn geweest als het hier een alleenstaande moeder betrof.
Ik heb de afgelopen dagen niet stil gezeten als het om de identificatieplicht gaat: ik heb wild om mij heen gebeld om jullie van informatie te kunnen voorzien. De rijksoverheid heeft de afgelopen maanden hard gewerkt om ons voorlichting over de nieuwe wet te verstrekken – waarbij overigens opvallend weinig werd gerept over hoè deze wet Nederland nu veiliger maakt. Dan kan de rijksoverheid dus ook wel vertellen wat er gebeurt als je principieel zou weigeren om je Ausweis te tonen. De mevrouw bij Postbus 51 vond dat ik een uitgesproken onbeleefde vraag stelde, en verwees mij door naar de politie. De politie vond dat ik terug moest bellen als hun voorlichter er was, want blijkbaar weet een politieagent ook niet wat hij gaat doen tegen terechte burgerlijke ongehoorzaamheid. De voorlichter verwees mij door naar het Ministerie van Justitie. De straf voor het niet bij je hebben van een persoonsbewijs kan oplopen tot een lieve 2.250 euro.
Mijn oorspronkelijke plan was om via ingezonden brieven heel Nederland op te roepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid: als de bewaarcellen vol zitten met pubers en moeders met baby die toevallig hun paspoort in de andere tas hadden zitten moet zelfs de meest koppige Ordnung muss sein politieagent iets gaan dagen. Boetes waar je een auto voor kan kopen gaan echter iets te ver; dat wil ik mijn medestanders niet aandoen.
Tot ik iets beters heb verzonnen wijs ik iedereen die er nog niet van wist op www.gelijkoversteken.org. Tot die tijd vraag ik me af waar Nederlanders nou meer last van hebben. Van illegalen in hun land of van een politie die hen vanwege een flutwet in het gevang gooit?

17 januari 2005

Iran

Volgens het tijdschrift The New Yorker zal Iran de volgende stap zijn in de oorlog tegen het terrorisme. Dat is geen verrassing. Een tikkeltje verbazingwekkender is de mededeling, in hetzelfde tijdschrift, dat Amerikaanse commando’s al sinds de zomer van 2004 op zoek zijn naar geheime nucleaire en chemische wapens in het land van de ayatollah.

Je zou bijna denken dat het Pentagon al plannen aan het maken is voor de omverwerping van het Iraanse regime, ware het niet dat dat ontzettend, maar dan ook écht ontzettend stom zou zijn. Zelfs de onbezonnenheid van de regering Bush zal toch wel zijn grenzen kennen?

Het rommelt al een tijdje in Iran. Zachtjes, dat wel, maar de Iraniërs lijken hun geestelijke leiders beu te worden en meer democratie te willen. Hardliners in het Witte Huis geloven dat een aantal Amerikaanse precisieaanvallen ervoor kan zorgen dat de Iranese burgers in opstand komen tegen de heersende mullahs.

Volgens de New Yorker heeft Irak niet veel verandering gebracht in die opvatting. Dat zou pas echt verbazend zijn, want Irak heeft alleen maar duidelijker gemaakt wat eigenlijk allang bekend was, namelijk dat het creëren van een machtsvacuüm niet hetzelfde is als het brengen van vrede, democratie en stabiliteit. Zelfs niet als de meerderheid van de bevolking dat graag zou willen, wat in Irak ongetwijfeld het geval is.

Het kan best zijn dat het Iranese volk verandering wil, vraag twee is of het wil dat de Amerikanen daarvoor gaan zorgen. De CIA meldde onlangs dat Irak sinds kort de plaats van Afghanistan heeft ingenomen als grootste broedplaats van moslimfundamentalistisch terrorisme. Dat is geen toeval, en of het zo’n goed idee is om Iran aan te vallen voordat de boel in Irak goed en wel op poten staat, valt te betwijfelen.

“We hebben vier jaar de tijd”, citeert The New Yorker een medewerker van het Pentagon, “en op het einde willen we kunnen zeggen dat we de oorlog tegen het terrorisme gewonnen hebben.” En dat terwijl die oorlog steeds meer begint te lijken op een gevecht tegen een veelkoppige draak, die voor elk afgehakt hoofd twee nieuwe krijgt.

15 januari 2005

Titan

Ongeveer anderhalf miljard kilometer. Ongeveer een mensenleven vliegen in een F16 op de maximumsnelheid van zo’n 2000 kilometer per uur. Ongeveer een eeuw, als je in één dag tijd de wereld rond kunt reizen. De Engelsen hebben een prachtwoord waarvan het Nederlandse equivalent niet half zo mooi is: mind-boggling. Onvoorstelbaar. Niet te bevatten.

De afstand tussen Saturnus’ maan Titan en de Aarde is immens, de kans dat de mensen die nu leven er ooit in de buurt zullen komen minimaal. Maar sinds gisteren hebben we in elk geval de kiekjes die de Huygenssonde ons vanaf zijn vakantieadres heeft gestuurd. De robot nam twee weken geleden afscheid van Cassini, het moederschip dat al een tijdje in de buurt van Saturnus rondhangt, om af te dalen in Titans atmosfeer. Zonder te weten of er überhaupt vaste grond was om op te landen, in plaats van een immense teerput of een zee van methaan. Wagentjes op Mars zetten klinkt ineens als een dodelijk saaie routineklus.

Sommige mensen worden er niet warm of koud van. Misschien niet onlogisch (als er één gebeurtenis is die met enig recht een ver-van-m’n-bed-show genoemd mag worden is het dit wel) maar ik kan me niet in die mensen verplaatsen. Ik moet me juist inhouden om niet alle clichés uit de kast te trekken: a giant leap for mankind, to boldly go where no one has gone before, enzovoorts.

Ik verwacht niet dat de wetenschap het antwoord heeft op alle vragen, of dat vooruitgang per definitie betekent dat mensen het beter gaan krijgen. Ik denk niet dat de Aarde verandert in een blije hippiecommune als we buitenaards leven ontdekken, en ik vraag me zelfs af of de buitenaardsen in kwestie er gelukkiger van worden. Maar van alle instinctieve drijfveren waarmee de evolutie ons heeft opgezadeld, is onze zucht naar kennis niet de minst sympathieke.

Als alles meezit, heeft de Huygens aan het eind van zijn missie maar liefst drie floppydisks aan data verzameld, inclusief dat ene lullige plaatje van Titan oppervlak. Maar: verzameld op het eenzaamste stukje grond waar de mensheid ooit sporen heeft gemaakt. Mind-boggling.

14 januari 2005

Bruinhemden

Kleren maken de man. De eeuwenoude wijsheid lijkt er bij jongeren moeilijk in te slaan – ik droeg ook dingen waar ik me nu oprecht voor schaam toen ik nog jeugdig en vitaal was. Deze week kwam de kledingkeuze van jongeren twee keer in het nieuws.
De Britse prins Harry wordt momenteel gelyncht door de landelijke schandaalpers. De jongen (20) was op een verkleedfeestje gearriveerd in een kostuum van Rommels Afrikakorps, voorzien van Nazi-armband. Kan natuurlijk niet, en dat wist Harry donders goed, en het was waarschijnlijk precies de reden dat hij juist dit kostuum uitkoos. Mijn afkeer van de Suns van deze wereld is zo mogelijk nog groter dan die van koninghuizen, en wat mij betreft zou de zaak na een ferme preek en het in Engeland nog steeds op zijn waarde geschatte pak slaag van zijn vader af moeten zijn.
Het ging hier om een verkleedfeestje, laten we dat niet vergeten. Hij had ook verkleed kunnen komen als Indiaan, en dat zou kwetsend zijn geweest voor de oorspronkelijke bewoners van Amerika, maar dan had er geen haan naar gekraaid.
Minder uitgesproken dan een hakenkruis op je mouw, maar eveneens geassocieerd met extreem-rechts, is het Britse kledingmerk Lonsdale. Het merk is populair onder extreem-rechtse jongeren, mede omdat een opengeslagen bomberjack alleen de letters NSDA van de Lonsdale-trui zichtbaar maken. Er schijnt ook een fabriekje te bestaan dat speciaal voor deze jeugd truien met KoNSDAPle-opdruk maakt. Lonsdale is niet zo blij met het imago, en heeft de afgelopen jaren ook wel geprobeerd daar iets aan te veranderen, maar jongeren met een Lonsdale-bomber mogen toch de disco niet in.
Wat mij verbaasde waren de reacties van jongeren die ik her en der tegenkwam: ‘Ik draag Lonsdale, maar ik ben zelf geen neo-nazi. Waarom word ik dan toch zo behandeld?’ was de teneur. Hier speelt dezelfde naïviteit die prins Harry zijn pak slaag deed verdienen. Harry is ook geen nazi – maar zijn kleding wordt wel als bedreigend beschouwd door overlevenden van de holocaust. Als je eruit ziet als een stuk tuig dat gekleurde bezoekers lastig gaat vallen, heeft dat zijn weerslag op de sfeer in een discotheek; ook al ben je eigenlijk een hele rustige, aardige jongen. Zelf vind ik bruine overhemden mooie kleding, maar ik peins er niet over om er een aan te doen. Wie zich kleedt als gajes wordt als gajes behandeld, terecht of niet.
Op mijn volgende verkleedfeestje ga ik denk ik verkleed als prins, dat lijkt me wel wat.

13 januari 2005

Irak (deel zoveel)

Deze week is het proces begonnen tegen Charles Graner. Met zo’n naam wordt je nooit een tweede Mengele, maar als het gaat om het terroriseren van gevangenen heeft Graner in elk geval zijn best gedaan. Gevangenen werden onder andere gedwongen tot groepsmasturbatie, het eten van varkensvlees en het drinken van alcohol. Je hebt Nederlanders die geld betalen om zoiets te doen, maar in de Arabische cultuur ligt dat allemaal heel gevoelig. Graner zou weliswaar hebben genoten van zijn werk, maar de suggestie voor cruel and unusual punishment kwam van hogerhand. Ik heb tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen opvallend weinig gehoord over Abu Graib; een echte tegenstander had het aftreden van Rumsfeld en/of Colin Powell geëist.
Behalve het halfhartig aanpakken van de martelpraktijken van krijgsgevangenen heeft Amerika nog iets voor Irak in petto: doodseskaders. Deze speciaal geselecteerde Koerdische peshmerga-strijders en sjiitische militieleden moeten opstandelingen opsporen en vermoorden, naar Zuid-Amerikaans voorbeeld.
Ik word ontzettend kregelig en rechts van de vele Amerika-bashing die ik vanuit mijn omgeving meekrijg. Ik vind dat de Iraakse bevolking het volste recht heeft om verlost te worden van bommenleggende freaks en zo rustig mogelijk hun eerste verkiezingen in moet gaan. Dat Amerika plaatselijke soldaten inzet om hun vuile werk op te knappen klinkt op het eerste gezicht laf, maar feit is dat de plaatselijke soldaten dat nu eenmaal veel beter kunnen.
Echter, net zoals een ongecontroleerde gevangenis op een beschaming uit kon lopen, verwacht ik het meest gruwelijke onheil van de doodseskaders. Machtsmisbruik en het omleggen van mensen die eigenlijk helemaal geen opstandeling zijn liggen op de loer. Noem me een pessimist.
Wat betekent één en ander voor de Nederlandse troepen, over wiens verblijf in Irak binnenkort gestemd gaat worden? Met hun veiligheid lijkt het – vergeleken met die van de Amerikanen – vooralsnog mee te vallen. Zij zitten daar in het kielzog van de Amerikanen, die de competentie lijken te missen om de invastie tot een goed einde te brengen. Moeten ze blijven?
Jazeker! Dat de Amerikanen een stuk competentie misten was al te merken aan de manier waarop de hele oorlog organiseerden, dus als dat een bezwaar was hadden die troepen nooit moeten vertrekken. De Nederlandse regering moest – tegen de wil van haar bevolking in – achter Amerika aanlopen, en nou zullen daar troepen zitten zolang dat nodig is. Tien, twintig jaar als het moet. Al is het maar om een oogje te houden op de Graners van deze wereld.

Reclame

Mijn energieleverancier brengt mij meer geld in rekening dan strikt noodzakelijk. Hoe ik dat weet? Ik kijk wel eens tv, en af en toe zie ik dan een reclamespotje waarin mijn stroomboer wordt aangeprezen. Daarnaast is het één van de belangrijkste sponsors van de plaatselijke FC. Dat is allemaal niet gratis, en het geld dat mijn energieleverancier uitgeeft aan reclame groeit niet aan de bomen. Dat komt deels uit mijn zak.

Het blijft irritant: een deel van mijn geld wordt niet uitgegeven aan het leveren van stroom, maar aan het werven van meer betalende klanten waardoor mijn energieleverancier meer reclamespotjes kan laten uitzenden. Ik heb vanalles te kiezen, maar ik kan niet aangeven dat ik net zo lief niet meebetaal aan het salaris van de selectie van de plaatselijke FC.

Hoewel, dat is niet helemaal waar. Ik kan gewoon overstappen, maar omdat Europa zich doorgaans meer aantrekt van ideaalbeelden dan van de realiteit, is de stroommarkt verzelfstandigd lang voordat de dingen goed geregeld waren. Zei bijvoorbeeld de Boston Consultancy Group, toch niet het minste adviesbureau, al meer dan een jaar geleden.

Het meest recente advies dat me bijstaat, was dat van de Consumentenbond. Die zei: niet overstappen. Ik heb genoeg wantrouwen jegens de vrije energiemarkt om dat advies voorlopig te volgen. Pas na het eerste Europese equivalent van het Enronschandaal, dat nog voor 2010 zal plaatsvinden, zal ik één en ander gaan heroverwegen.

Binnenkort mag ik van de wet niet meer parasiteren op de ziektekostenverzekering van mijn ouders en moet ik mijn eigen verzekeraar gaan zoeken. En dan wordt het allemaal nog veel erger. Eén verzekeraar valt af, omdat die honderdduizenden gezonde voedingsmiddelen niet vergoedt maar de margarine van Becel wél, en aan dat soort handjeklap doe ik niet mee: ik betaal geen ziektekostenpremie om de kas van Unilever te spekken. Maar dan zijn er nog tientallen verzekeraars over, die allemaal veel te veel geld uitgeven aan reclame in plaats van aan zorg.

Ik ga de komende tijd maar spotjes turven, en de verzekeraar met de minste wint mijn klandizie. Waarschijnlijk werkt het even goed als ieder ander criterium.

10 januari 2005

Vakantie

Het wil allemaal nog niet zo vlotten. Niet alleen ben ik zelf nog niet vooruit te branden na een lange vakantie, de rest van de wereld heeft er de afgelopen twee weken blijkbaar ook van genomen.

Goed, er was er verschrikkelijke tsunami in Azië, maar wat voor zinnigs kun je daar over schrijven? Meer dan honderdduizend doden, misschien wel honderdvijftigduizend. Mensen die geen dak boven hun hoofd meer hebben, of geen familie meer. Westerlingen die zichzelf op de borst kloppen omdat ze geld dat ze toch wel konden missen op giro 555 hebben gestort. Een goede daad, begrijp me niet verkeerd, maar als de hulporganisaties verstandig zijn potten ze het op. Want binnenkort is de winterstop voorbij, en als de televisiezenders hun kijkers niet dagelijks bombarderen met hartverscheurende beelden zal het snel gedaan zijn met onze gulheid.

Er was Johan Remkes, die zijn vakantie op Thailand niet wilde onderbreken om het rampgebied te bezoeken. Of toch wel, bleek later. Hoe dan ook, de oppositie was er niet over te spreken. Zelf zei de minister dat de ophef over zijn afwezigheid een hype was. Ik hou er niet van om meneer Remkes gelijk te geven, maar ik kan niet anders. Een bezoek van een hoogwaardigheidsbekleder betekent dat hulpverleners van hun werk worden gehouden, en daar heeft niemand wat aan.

Er was meneer Nawijn, lid van de fractie die zich van de rechter geen LPF meer mag noemen, en die openlijk flirt met de Filip de Winter, leider van de partij die zich van de rechter geen Vlaams Blok meer mag noemen. Meneer Nawijn zei het niet goed te vinden dat Hirsi Ali alle moslims over één kam scheert. Ik hou er niet van om meneer Nawijn gelijk te geven, daarom wacht ik daar nog even mee tot ik zeker weet dat hij het volgende week nog steeds vindt.

Waarschijnlijk valt er het komende jaar toch wel genoeg te beleven. En omdat mijn vakantie nu echt over is, moest ik me maar eens weer serieus aan het bloggen slaan. Bij deze dus beloofd: het komende jaar weer (bijna) één column per dag.

07 januari 2005

Technische problemen

Het zal niet iedereen zijn opgevallen, maar iknik.blogspot.com kampt met kleine technische problemen. In het kort: wie de site met explorer bekijkt ziet HTML-tags staan in Iknik's posts, en wie de site bekijkt met Vuurvos ziet mijn posts zonder kantlijn. Het is allemaal de schuld van Blogger, maar daar hebben jullie natuurlijk niets aan. Voorlopig is de enige oplossing dat we de complete vormgeving zelf in HTML gaan zetten, maar daar zijn we te lui voor. Totdat Blogger het Content Management Systeem verbetert blijft het voorlopig even zo. Onze excuses voor het ongemak.

Identificatieplicht (2)

Ik heb onlangs nog een overtreding begaan. Tijdens nieuwjaarsnacht liep ik zonder paspoort over straat. Stel dat een politieagent had gevonden dat hij een goede reden had om mij naar mijn paspoort te vragen, dan had ik vijftig euro moeten lappen. In het tijdperk van pin en telebankieren lopen nog maar weinig mensen met zulke bedragen op zak, ik ook niet. Ik had dus niet mijn boete kunnen betalen en zou dus de cel in zijn gegooid.

Op het moment kwam het me niet als realistisch over, maar dit is dus precies wat er is gebeurd met een drietal jongeren uit het Brabantse Veen. De plaatselijke politie had problemen gehad met opgeschoten jongeren, en besloot de toen net een paar uur geldige legitimatieplicht te gaan handhaven. De eerste die zij tegenkwamen zou de pik zijn, want natuurlijk had niemand die nacht zijn paspoort bij zich. En het Veense drietal was de pik, ook al hadden ze niets met de eerdere problemen te maken. De jongste van de drie was veertien jaar oud en heeft zeveneneenhalf uur in de cel gezeten, zonder dat ze haar ouders mocht bellen. De andere twee zaten tien uur vast.

Als er een rechtzaak van komt, waar ik vurig op hoop, zullen de drie waarschijnlijk een schadevergoeding krijgen. De politie mag, zoals gezegd, niet zomaar om paspoorten vragen, ze moeten een reden hebben. Ik betwijfel of ‘iemand van jouw leeftijd zat hier een uur eerder te kutten met vuurwerk’ door de rechter als geldige reden zal worden aangemerkt.

Dat zou mij echter niet gerust stellen. Eerder deze week hield ik een pleidooi voor meer burgerlijke betrokkenheid, en nu wordt ik meteen met mijn woorden geconfronteerd. De identificatieplicht bombardeert iedereen op straat tot verdachte, en geeft de politie zelfs de mogelijkheid om mensen die helemaal niets hebben gedaan urenlang de cel in te gooien. De overheid heeft op geen enkele manier de moeite genomen om uit te leggen hoe deze wet de veiligheid in Nederland gaat verbeteren, en ik betwijfel nog steeds of zij dat wel zal doen.

Ik wist dat deze wet eraan zat te komen, actiegroepen trokken aan de bel, er waren demonstraties waar ik niet ben geweest. Zelfs een e-mailtje naar leden van kamercommissie kon er niet vanaf. Ik stond erbij en ik keek ernaar, net zoals miljoenen Nederlanders met mij. Ik zou op willen roepen tot drie minuten schaamte voor de jongeren uit Veen.

05 januari 2005

Obesitaks

Kinderen in Nederland worden steeds dikker. Eén op de zeven Nederlandse kinderen heeft te kampen met overgewicht, en de verwachting is dat het aandeel dikkerdjes onder kinderen alleen maar groter zal worden. Dat is alleen al vanuit economisch perspectief een slechte zaak: overgewicht betekent relatief veel problemen met de gezondheid en dus veel dure behandelingen en medicijnen.

Het huidige kabinet heeft een hekel aan dingen die geld kosten. Vooral aan dingen die veel geld kosten, en als we de regering moeten geloven is de gezondheidszorg één van de grootste geldverslinders van de moderne wereld. Daarom verzon ze de no-claimregeling, een draak van een constructie die inmiddels gelukkig vleugellam is gemaakt door de Kamer, die huisartskosten er buiten wilde houden.

Dat het huidige kabinet veel mooie uitspraken doet, maar uiteindelijk weinig meer is dan een kille bezuinigingsmachine, is bekend. Dat leiderschap ver te zoeken is in Balkenende II is ook niets nieuws. Maar ik ben de beroerdste niet: ik zal de dames en heren regeringsleden eens voorkauwen hoe een logische gevolgtrekking er ongeveer uitziet.

Eén: Gezondheidszorg is duur. We willen dat het goedkoper wordt, niet duurder.

Twee: Een toenemend aantal mensen met overgewicht betekent meer kosten in de gezondheidszorg.

Drie: Die hogere kosten worden dus veroorzaakt door mensen die te zwaar zijn.

Vier: Omdat ze te veel eten en te weinig bewegen, een kleine groep uitzonderingen daargelaten.

Vijf: Dit is een vrij land, dus mensen die graag te veel eten en te weinig bewegen moeten dat helemaal zelf weten.

Zes: Maar er is geen reden om ze daar niet voor te laten betalen.

Op tabak en alcohol zit al jarenlang accijns, omdat roken en drinken ongezond zijn. Wat is er nu eenvoudiger dan vet, ongezond eten ook extra te belasten? Door de obesitaks betaalt een groep mensen die ongezonder leeft meer geld aan de gemeenschap, die daar vervolgens weer de zorg van bekostigt. Het past perfect in het straatje van het kabinet, dat graag van de daken afschreeuwt dat mensen verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat ze doen.

Beste Jan-Peter, je hoeft me niet te bedanken. Toon gewoon een keer je kloten, voer de obesitaks in en maak een einde aan het no-claimdrama, dan ben ik al dik tevreden.

03 januari 2005

Winkeldiefstal

De Amsterdamse korpschef B. Welten is tevreden over 2004. Dat in zijn stad Theo van Gogh op klaarlichte dag werd neergemaaid valt hem moeilijk aan te rekenen. Het gezin dat door kutmarokkaantjes werd weggepest uit de diamantbuurt, onder massale media-aandacht, zal misschien een wel een minpuntje zijn. En dat de voornaamste reden voor zijn tevredenheid (gedaald aantal aangiften) waarschijnlijk vooral te maken heeft met de verminderde bereidheid van Amsterdammers om aangiften te doen is ongetwijfeld een foutje in het persbericht dat zijn voorlichter stuurde.

Behalve tevreden terugkijken op 2004 blikte Welten in zijn nieuwjaarstoespraak ook vooruit. Hij wil graag dat er een discussie op gang komt over het beperken van rechten van veelplegers. Ik citeer even de NOS: "Meer dan nu mogelijk is, dienen we veelplegers aan de anonimiteit te onttrekken", aldus Welten. Volgens hem kunnen winkeliers adequater reageren als zij zicht hebben op "hun veelplegers". Het gaat volgens de korpschef vooral om het uitwisselen van informatie. Het is niet de bedoeling dat er foto's van winkeldieven worden opgehangen. "Dat doet denken aan een ouderwetse schandpaal."

Wat Welten hier voor ogen staat is mij volkomen onduidelijk. Veelplegers zijn weliswaar anoniem, maar winkelpersoneel is ook niet gek. Een groot gedeelte van de veelplegers is junk, en junks herken je over het algemeen van grote afstand. Door winkelpersoneel de vrijheid te geven om mensen de toegang tot de winkel te weigeren zou al een hoop bereikt kunnen worden, maar dan is het nog maar een kleine stap naar bordjes met ‘verboden voor negers’ bij de deur.

Het huidige beleid bij winkeldiefstal werd mij onlangs uitgelegd door een caissière bij een drogist in het centrum van Utrecht. “Je ziet dat iemand iets pakt. Je kan hem tegenhouden, riskeer je een klap op je bek. Als je de politie belt, komen ze op z’n snelst over een kwartier. Wat moet je een kwartier lang met die dief doen? Vasthouden? Bovendien moet je kassa draaien want de winkel staat vol klanten.”

Plannen met winkelpersoneel dat zelf boetes op mag leggen werkten niet (verrassing: de gemiddelde junk kan helemaal geen boete betalen), kooien om winkeldieven in op te sluiten passen niet meer binnen de Nederlandse cultuur. En zelfs een foto voor het raam hangen mag niet van Welten. De winkeliers krijgen immers uitgewisselde informatie!

In alle gevallen waarin winkelpersoneel stelende klanten mishandelde ging het om Amsterdamse winkels. Blijkbaar hebben die ook weinig vertrouwen in Welten.