Spook

Het spookt hier een beetje. Een beetje in m’n hoofd, omdat ik een griepje heb en daarvan krijg ik altijd wolken in m’n kop, een beetje buiten, omdat het de hele dag al somber weer is, en –waarschijnlijk dientengevolge- een beetje in m’n huis. En het spook is niet eens van een dode. Kun je nagaan.

Het spook is van iemand die, de laatste keer dat ik haar sprak tenminste, levend en wel aan de andere kant van de planeet zit. Het is er nu 1 uur ’s nachts, maar morgen ga ik haar vertellen dat ze op moet houden met die onzin. Mij een beetje de stuipen op het lijf jagen door me te laten denken dat ze m’n kamer binnen komt lopen.

Ik ben een aansteller. Over vier maanden zie ik haar weer, en vier maanden op een mensenleven stelt niks voor. Maar het is zo somber buiten, en ik heb niks te doen (welles, ik heb alleen nergens zin in) en er is geen boeiend nieuws om een column over te schrijven (welles, ik heb vandaag alleen helemaal geen zin om een mening te hebben) en m’n hoofd zit vol snot en het is zo ontzettend zondag. Ik ben gewoon druilerig vandaag.

Ze heeft een pluchen neushoorn achtergelaten, maar ze is zelf én geen neushoorn én niet van pluche en bovendien twintig keer zo groot, dus het is een belabberd surrogaat. Niet dat het op dit moment uit zou maken als m’n gezelschap uit een menspersoon bestond in plaats van een pluchen neushoorn, want het is toch allemaal niet goed genoeg. Ze is net een week weg en ik ben nu al veranderd in een ouwe zeisknor die spoken ziet (nou ja, om preciezer te zijn, hóórt, of eigenlijk meer tijdens de halfslaap het gevoel heeft dát). Kun je nagaan hoe ik er over vier maanden aan toe zal zijn.

Nou ja, morgen is het al geen zondag meer, griepjes gaan over en het weer zal wel weer bijtrekken. En als ik belangrijke dingen ga doen, zijn die vier maanden vast zó voorbij.

Zucht.

Gezocht: man/vrouw

Allebei tegelijk is ook goed :)

Wij hebben grootse plannen met Iknik.blogspot.com!
In een vlaag van onbescheidenheid hebben we vastgesteld dat we de meeste Nederlandstalige blogs mijlenver achter ons laten qua heerschendheid. We gaan binnenkort verhuizen naar een eigen server, zodat bezoekers de goede lay-out zien, ongeacht welke browser ze gebruiken. Naast deze column hoort onze archiefbalk te staan, niet helemaal onderaan, alsmede ook de Google-ads waarvan we jullie niet mogen oproepen erop te klikken omdat we dan geld krijgen.
Om zo'n verhuizing te rechtvaardigen, willen we verder groeien als blog.
Wij zijn daarom op zoek naar:

- Cartoonisten. Volledige vrijheid, als je er maar een mening mee uitdraagt. Regelmatig dingen inleveren is een pré.

- Columnisten. Dit is onze core-business, dus hier stellen ook werkelijk eisen aan. Stuur een voorbeeldcolumn naar ikniks.blog@lycos.nl Wees niet bang, als je suckt zeggen we het eerlijk.

- Mensen die het ontzettend gaaf en kicken vinden om een weblayout te maken. Anders doen wij het.

- Suggesties voor een nòg coolere naam. Omdat het tegen die tijd allang niet meer Ikniks solo-project is, is een andere naam misschien beter op zijn plaats. Mogen geëmaild, of in de comments.

Op naar de Dutch Bloggies 2006!

Pesten

Afgelopen weekend zat ik in de trein. Omdat de OV-jaarkaart tussen 16 juli en 16 augustus geen recht geeft op gratis reizen maar wel op korting, had ik een kaartje met reductie gekocht. Net als een andere reiziger, die een paar stoelen verderop zat.

Toen de conducteur langskwam, gaf de reiziger hem het kaartje, en ging hij vervolgens op zoek naar zijn OV-kaart. Tot zijn schrik ontdekte hij dat hij die vergeten was. Dat betekende fors bijbetalen (Nederland is zo’n beetje het enige land waar een kaartje kopen in de trein idioot veel duurder is dan bij de automaat of aan het loket; de NS verdient waarschijnlijk een leuk centje bij dankzij nietsvermoedende buitenlandse toeristen die met de trein reizen) maar hij had niet genoeg geld op zak.

De conducteur vroeg de arme reiziger vervolgens om zijn identiteitsbewijs, maar helaas: ook dat had hij niet bij zich. Het gevolg: een dubbele boete. Het kan natuurlijk dat de reiziger een adres opgaf dat helemaal het zijne niet was, en in dat geval zou gerechtigheid alsnog geschied zijn. Ik had echter de indruk dat het hier ging om een gezagsgetrouwe burger die van zijn ouders had geleerd dat liegen stout is, en dat de boete binnenkort bij hem op de mat valt.

Afgelopen halfjaar zijn er 34.000 boetes uitgedeeld aan mensen die geen identiteitsbewijs bij zich hadden, ongetwijfeld vooral aan fietsers zonder licht en mensen die door rood liepen. Als het opmaken van proces-verbaal gemiddeld vijf minuten duurt, zijn daar meer dan 2.800 manuren in gaan zitten. Dat is een agent met een 40-urige werkweek die 16 maanden lang niets anders doet dan bonnen schrijven voor mensen zonder identiteitsbewijs.

Of deze pesterij ook nog nut heeft, weten we over drie jaar. De identificatieplicht wordt namelijk pas geëvalueerd in 2008, als de regering Balkenende niet meer bestaat. Ik durf de uitkomst te voorspellen: de identificatieplicht heeft weinig tot geen nut, en de nieuwe regering, die tot 2012 toch wel bezig zal zijn met het opruimen van de troep die Balkenende en consorten hebben achtergelaten, haalt een streep door de onnodige en irritante ID-plicht.

de latex handschoen van de politiestaat

Wanneer woon je in een politiestaat? De definitie laat nogal wat te wensen over.
Wanneer wordt de vrijheid van de burger zoveel ingeperkt dat een land echt verkeerd bezig is? Je kan daar vrij ver in gaan. Wonen in een land waarin het niet democratisch gekozen staatshoofd het recht heeft om de AIVD op mensen af te sturen (Nederland), waar verdacht uitziende mensen neergeknald kunnen worden (Engeland) of gevangenen zonder proces vastgehouden kunnen worden in twijfelachtige omstandigheden (USA) lijkt bijvoorbeeld voor bijna niemand een bezwaar.

Maar toch, de wetgeving schuift op. Een e-mail encryptieprogramma mocht pas op de markt komen nadat het lichter werd gemaakt. Je hebt blijkbaar de plicht om afluisterbaar de communiceren, stelde visionair Rob Gongrijp vandaag vast op webwereld. Identificatieplicht. Preventief fouilleren. De AIVD die aankondigt op grotere schaal met uw e-mail mee te gaan lezen. Het is allemaal nog niet heel erg, maar ergens tussen Nederland en Noord-Korea steek je een grens over en woon je in een politiestaat.

Waar ligt die grens? Trek hem eens voor jezelf. Spreek met jezelf af: ‘als dit-en-dit gebeurt, is Nederland te ver gegaan.’ Je mag helemaal zelf weten waar de grens ligt. Anaal gefouilleerd mogen worden omdat je naar de verkeerde club bent uitgegaan? Een politie die na een bezoek aan het tuincentrum langskomt om te zien wat je met die zakken kunstmest moet? Het is jouw grens, maar je moet je er wel aan houden. Als je een latex handschoen in je aars hebt en denkt ‘nah, eigenlijk valt het best mee met die politiestaat’, had je je grens niet goed getrokken.

Ik moet nog even bedenken waar mijn grens ligt. En vooral wat ik dan ga doen als mijn grens is overschreden. Het verzet in? Wat doen dan? Emigreren lijkt de meest voor de hand liggende optie. Radio 1 deed vanmorgen verslag van de reacties in Brazilië op de dood van meneer Mendenez. Grootste gemene deler was verbazing. Niet dat de politie op verdachte mensen schiet, maar dat de politie op blanke verdachte mensen schiet. Ik ga daar maar heen, denk ik.

Executie

Schieten om te doden. Die orders kregen Britse agenten na de aanslagen in Londen. Een zelfmoordterrorist is pas onschadelijk als zijn hersens van de vloer geschraapt kunnen worden, en nog meer aanslagen kunnen we in Londen niet gebruiken, moet de gedachte zijn geweest van commissaris Ian Blair. Een gedachte die leidde tot de standrechtelijke executie van Jean Charles de Menezes.

Ik zou niet graag met Ian Blair willen ruilen: Londen is op de korrel genomen door een onzichtbare en meedogenloze vijand, die ieder moment opnieuw kan toeslaan. En als je een keer het geluk hebt een zelfmoordterrorist te snappen vlak voor het moment suprême, is doodschieten inderdaad de enige manier om hem onschadelijk te maken.

Maar toch: ook politieagenten zijn mensen, en ik kan me voorstellen dat de Londense dienders sinds een paar weken net ietsje nerveuzer zijn dan normaal. Zou ik ook zijn. En ik kan me niet voorstellen dat m’n nervositeit zou verdwijnen op het moment dat m’n baas me de order zou geven te schieten om te doden. Recipe for disaster, noemen de Engelsen zoiets.

Dat is niet helemaal eerlijk, want als De Menezes een zelfmoordterrorist was in plaats van een onschuldige elektricien, hadden de rechercheurs Londen juist behoed voor een ramp. Maar ja, als je alle moslims in het land vergast ben je waarschijnlijk ook wel van de zelfmoordterroristen af. Ergens ligt een grens.

En hoe je het ook wendt of keert, als onschuldige burgers een nekschot krijgen in plaats van een proces is die grens overschreden. Hoe begrijpelijk het ook is dat Blair koste wat kost meer bomaanslagen wil voorkomen, de willekeur van al-Qaeda bestrijden met nog meer willekeur is uiteindelijk contraproductief: de mensen zullen alleen maar nog banger worden dan ze al zijn.

Aflaatjes

Stel, je hebt trek in een hamburger. Je klimt in je B-52, vliegt naar de dichtstbijzijnde koeienboerderij, en leegt je bommenruim. Boerderij plat, alle koeien dood. Boer dood, poezen dood, kleine kindjes die toevallig langsfietsten dood. Je pakt een afgescheurde koeienpoot, en de rest laat je liggen.
Klinkt belachelijk? Een groot gedeelte van de vis bij de visboer wordt op een vergelijkbare manier gevangen. Met stalen pijpen worden koraalriffen aan stukken geslagen, zodat de vissen eruit komen. Vervolgens wordt met een sleepnet alles dat leeft omhoog gesleurd. Trawlervissers zeggen dat ze ten onrechte aangevallen worden, omdat de oceaanbodem eruit ziet als een woestijn. Ze hebben gelijk: de oceaanbodem ziet er tegenwoordig uit als een woestijn - dankzij hun.
Greenpeace fotografeerde vorige maand een groep Nieuw-Zeelandse vissers die complete struiken aan beschermd koraal omhoog hadden getrokken. Een nieuw onderzoek wijst uit dat het eeuwen kan duren voor de schade van deze vorm van visserij is hersteld. Tijd, kortom, voor een wereldwijd verbod op sloopvissen.
Zo’n verbod gaat er niet komen. Een wereld die niet eens in staat is om landmijnen uit te bannen, zal geen bovenmatige inspanningen doen om een stel vissen dat een kilometer onder het zee-oppervlak zwemt te beschermen. Het wordt, zoals met wel meer menselijke problemen, après nous, le déluge.
Wat doet de consument die wel om vissen geeft tot die tijd? Aflaatjes kopen, natuurlijk. Om te beginnen is er een handig lijstje van vissen die je niet moet eten omdat ze zo bedreigd zijn. Daarnaast dienen plaatselijke bevolkingen overal ter wereld erop gewezen te worden dat levende oceanen meer waard zijn dan dode. Ik ga maar weer eens een duikvakantie boeken – het is immers voor het goede doel.

Edit: tot mijn grote spijt sluipen er regelmatig typ- en spelfouten in mijn blogjes. Ik ben gewoon erg slordig. Met dank aan vaste bezoekert Rintelman, die mij wees op een ernstige blunder.

Zonnebloemolie

Ik worstel nog steeds met mijn rijbewijs, maar de mensen die al wel in hun auto kunnen toeren hebben het ook niet makkelijk. De benzine is namelijk te duur. Automobilisten gaan handtekeningen sparen, of gooien uit weeromstuit zonnebloemolie in hun dieseltje.

Normaal gesproken heb ik het helemaal niet op de linkse bomenknufferlaritis van blije fietsers die wél profiteren van het feit dat er in Nederland een redelijk functionerende infrastructuur is voor auto’s, maar vervolgens hun medemens koste wat het kost uit de auto willen treiteren. Automobilisme is een zegen voor de mensheid, in termen van persoonlijke vrijheid, economie en zorg. Dit keer hebben de Telegraaf-klagers echter ongelijk.

In tegenstelling tot wat elke automobilist vindt, is autorijden in Nederland te goedkoop. Het feit dat er hier meer dan zeven miljoen auto’s rondrijden kost bakken en bakken met geld. Ze staan elkaar in de weg, zodat mensen te laat komen, wat geld kost. De kosten van uitlaatgassen – zowel in termen van het broeikaseffect en van het aantal doden door het feit dat Nederland de meest vervuilde lucht van West-Europa heeft, worden niet gedekt door de accijnzen, hoe hoog United Consumers die ook mag vinden.

Oliemaatschappijen ruimen neem ik aan op eigen kosten de rotzooi op als er weer eens een olietanker strandt – maar nieuwe natuur kun je niet kopen. Omdat iedereen zo nodig auto moet rijden, wordt onze infrastructuur daarop aangepast, met alle gevolgen van dien. Snelwegen zorgen voor verminderde levenskwaliteit in termen van nachtrust en longaandoeningen, en ook die kosten geld in de vorm van verminderde arbeidsproductiviteit – maar de automobilist betaalt er niet voor.
Nederlanders zijn te dik, mede omdat ze overal naartoe rijden in plaats van fietsen. Dikke mensen kosten geld. Ik kan zo wel uren doorgaan, maar u snapt het idee.

Consumenten, zo schrijft de krant van wakker Nederland, voelen voor een boycot. Als een verwend kind stampen ze met de voet op de grond. “Als wij het kwartje van Kok niet terugkrijgen, laten we de auto staan, lekker puh!” Dat was nou precies de bedoeling.

Londen

Het zou wat zijn, vier nieuwe aanslagen in Londen. Het nieuws is vers van de pers, en reporters van de diverse televisiezenders die er bovenop willen zitten zijn non-stop aan het vertellen dat ze eigenlijk nog helemaal niets weten. Behalve dan dat het gaat om drie metro’s en één bus en een aantal dubieuze getuigenverklaringen over rook, ontploffende rugzakken en “dummy explosions”.

Het gaat hier waarschijnlijk niet om moslimfundi’s, maar om amateuristische copycats of misschien zelfs een misverstand of een heel slechte grap. Maar wat de terroristen van al-Qaeda in elk geval voor elkaar hebben gekregen, is dat er heibel is in Londen zodra iemand een te harde scheet laat. Wat volkomen begrijpelijk is.

Tot nog toe, en naar de verslaggeving van de BBC te oordelen ook nu nog, reageerden de Engelsen bewonderenswaardig Engels op de situatie. Stoïcijns bijna, als je bedenkt wat de vier schoften met hun rugzakjes twee weken geleden aanrichtten, in de hoop zich tot het einde der tijden suf te kunnen neuken in het hiernamaals. En honderd keer nuchterder dan de nuchterste Nederlander. De boodschap was duidelijk: ons krijg je niet zomaar kapot.

Dat lijkt me gruwelijk frustrerend voor degenen die paniek en angst willen zaaien in het land, en daarom is het zo’n goede reactie. Dat er aanslagen gepleegd gaan worden in Nederland ligt in de lijn der verwachting, en daarom kunnen wij ook maar beter gaan oefenen.

Laten we, als de aanslag op Hoog Catharijne, Amsterdam CS of de Rotterdamse metro gepleegd wordt, niet datgene doen waar Nederland de laatste paar jaar zoveel kleiner door is geworden –overkoken en alles lynchen dat een hoofddoek draagt- maar datgene waar we groot mee zijn geworden: we rapen de stukjes bij elkaar, vissen daar de onderdelen uit waarmee een nieuwe bom gemaakt zou kunnen worden, en verkopen die via-via terug aan al-Qaeda. Vroeg of laat moeten ze dan toch doorkrijgen dat ook wij niet groot en welvarend zijn geworden omdat er zo makkelijk van ons te winnen valt.

Koninkrijk

Echt, de mensen praten tegenwoordig, maar ze weten voor geen ene kaaaanker watskeburt. Neem nou de komkommertijd. Iknik zit alweer dagen met zijn handen in het ongekamde haar omdat hij geen idee heeft waarover hij moet schrijven. Er is juist mooier nieuws dan ooit, omdat al die saaie politiek niet in de weg komt.

Ooit droomde ik ervan om een speciaal tijdschrift te maken met alleen maar komkommernieuws. Als ik ooit een uitgever tegenkom die het niet uitmaakt dat al die zooi voor niets op Internet te lezen is, heb ik eindelijk een baan. Neem nou dit nieuws van pulpspecialist Ananova.

Een Australische boer was het zo grondig oneens met zijn regering, dat hij het land rond zijn boerderij tot koninkrijk uitriep. “Ik weiger de Australische regering te erkennen, en betaal dan ook geen belasting.” Getekend door Zijne Koninklijke Hoogheid Little Joseph Rigoli, prins van Ponderosa.

Slotgracht aangelegd en vervolgens miljoenen verdiend, al was het maar omdat ze geen belasting meer hoefden te betalen. De Australische regering is het nu eindelijk zat, en de familie Rigoli staat terecht voor fraude. Dat zou ik zeer toe willen juichen: het is natuurlijk niet de bedoeling dat elke lap grond zichzelf zomaar onafhankelijk verklaart en dan een niet-democratisch gekozen staatshoofd krijgt dat weigert belasting te betalen.

Ik pleit voor heraansluiting van Nederland bij het Spaanse koninkrijk.

Lijst Geert

Ik heb een visioen over Geert Wilders. Die man heeft namelijk een verschrikkelijk probleem: hij moet een lijst hebben bij de komende verkiezingen. In peilingen schommelt hij verschrikkelijk, maar voor de zekerheid moeten er toch wel minstens twintig namen op. Maar wat voor mensen melden zich nou aan voor de Lijst Wilders?

Kijk eens naar hoe dat die andere politieke ondernemer, Pim Fortuyn, verging. Dat was een man, met meer visie, meer charisma en meer hersens dan Geert, maar zijn lijst? Patjepeeërs, leugenaars, mepppend tuig, politieke opportunisten, baantjesjagers en als klap op de vuurpijl Winny de Jong. En al die mensen komen niet eens meer bij Geert langs!

Geert, kortom, zou zich in zijn handjes knijpen als een fris gekapte (iemand op die lijst moet het toch zijn) jongeman of – dame zich bij hem zou melden. Hogeschool voor Journalistiek gedaan, dus redelijk bij, en bereid om hem naar de mond te praten.
Het moet, kortom, niet al te moeilijk zijn om als undercover-journalist binnen te komen bij de Lijst Geert.

Nu zijn journalisten geen bijster creatieve denkers, anders schreven ze wel fictie. Als ik dit kan bedenken, stikt het van de redacties en freelancers die dit ook al hebben overwogen. Ik zie voor mij: een lijst Geert Wilders voor de komende verkiezingen, met daarop Geert Wilders en negentien undercover-journalisten, die in hun stukjes braaf elkaar verslaan.

Na de verkiezingen organiseren ze een partijcongres en stemmen ze de partijleider weg. Hij was er toch al aan gewend om in zijn eentje in de Kamer te zitten, dus van schuldgevoelens hoeft geen sprake te zijn. Een voorstel voor een wettelijk verbod op persvoorlichters is al in de maak.



P.S. Na het Nederlandse 'nee' tegen de Grondwet diende Geert een motie van wantrouwen in tegen het kabinet. Niet één kamerlid steunde zijn motie. Maar stel dat het kabinet zou zijn opgestapt - wie zou er dan op Geert zijn lijst hebben gestaan?

Kut-europa

De Volkskrant is een kutkrant, aldus Jaap Fischer (link). Vandaag verblijde mijn lijfblad mij op haar voorpagina met groot nieuws: het Brede Maatschappelijke Debat over de EU, gepland voor na de zomer, zal worden geleid door een curatorium*.

Stop de persen! Een curatorium! De Tweede Kamer gaat mensen aanwijzen om de discussie in goede banen te leiden. Het woord is overigens afgeleid van ‘curator’, iemand die een failliete boedel mag verdelen. Dat zegt genoeg over wat het Kabinet denkt over wat wij van Europa vinden.

De vorige Brede Maatschappelijke Discusie (let op de hoofdletters) ging over biotechnologie. Breed als hij was kan ik me er op het moment bar weinig over herinneren, laat staan dat er toen wat mee bereikt is. Dat gaat dit keer niet gebeuren, volgens de Haagse redactie.

Waarom niet? De SP zal namelijk hun best doen om het liberale bolwerk dat de EU nu is te slechten. Daar staat Den Haag dan met zijn curatorium. Het is misschien 25 jaar te laat, maar we gaan het alsnog een flink potje met elkaar oneens zijn!

Hier zullen Iknik en ik natuurlijk onze eigen Brede Maatschappelijke Discussie houden met zijn tweetjes, te zijner tijd. Maar waarom wil de SP dat debat nou? Wat er ook uit dat debat zal komen, de regering zal kunnen zeggen dat het debat nu achter ons ligt en we moeten ophouden met zeiken. Wat Nederland van de EU vindt laat zich namelijk prima samenvatten: We zijn voor meer samenwerking, maar we willen er geen zelfstandigheid voor inleveren. En het mag niets kosten. En we willen er geen gezeik over, want ondanks de welvaart die de EU ons heeft gebracht en de impact die zij op ons leven heeft, interesseren we ons geen reet voor Europa.

Behalve hier zult u ook in de Volkskrant het nodige over de BMD kunnen lezen. Op de voorpagina, gok ik zo. Ik zal het allemaal gaan lezen. Het is namelijk wel mijn kutkrant.

* Het hele artikel staat hier, maar om onduidelijke redenen heeft de Volkskrant liever dat jullie dat niet lezen en hebben ze het verstopt. Inloggen kan als ‘bartbraun3’, met als wachtwoord ‘trjmpr2d’.

Op bezoek

In een aanval van hersteldrift heb ik mijn eerdere column over Mo herschreven in Luuk Koelman-stijl.

Sybrand van Hulst, de directeur van de AIVD keek nerveus naar de klok in de gang. Het prachtige stuk Duits antiek wees aan dat zijn gesprek al tien minuten geleden had moeten beginnen. Waarschijnlijk liet degene aan de andere kant van de deur hem even in zijn eigen sop gaar koken, zodat hij nog onzekerder zou zijn als het gesprek zo begon.

Steeds luider galmde het ‘tik-tok’ door zijn hoofd. Hij merkte dat hij aan het zweten was. Als hoofd van ’s lands geheime dienst was hij wel gewend aan ontmoetingen met belangrijke mensen. Voor Balkenende draaide hij zijn hand niet om. Donner? Pah. Maar de paar keren dat hij in deze gang had gezeten waren uitgelopen op drama’s.

“Komt u binnen, meneer Van Hulst”. Sybrand slikte.

“Goedemorgen, M - ”

“Ik wil met u praten over Mohammed Bouyeri” werd hij afgekapt.

“Ah.” Hij zweette nog erger. Zijn adamsappel stuiterde op en neer.

“Ik begrijp, meneer Van Hulst, dat uw dienst hem weliswaar in de gaten hield, maar niet kon verhinderen dat hij de aanslag op meneer Van Gogh pleegde?”

“Ja, nee, kijk - ” Stamelde Van Hulst. Konden ze dit soort dingen niet gewoon via een parlementaire enquête regelen? Veilig, openbaar, Kamerleden die gewoon dingen uit wilden zoeken, en snapten dat hij ook gewoon zijn werk deed.

“En nu krijgt hij levenslang.” Het klonk alsof ze het hèm kwalijk nam.

“Dat is aan de rechter om te - ”

Twee licht opgetrokken wenkbrauwen aan de andere kant van het bureau.

“Ah, pardon,” mompelde hij. De rechter was waarschijnlijk ook al hier langsgeweest.

“En nu moet de Staat der Nederlanden meneer Bouyeri levenslang gaan onderhouden van mijn belastingcenten.”

Dat ging hem te ver. “Uw belastingcenten? Ik dacht -”

Een hand met een oude trouwring wuifde zijn tegenwerping weg. “Bij wijze van spreken, natuurlijk.”

De kille stem vervolgde: “Zou het niet mooi zijn als de AIVD haar eigen fout rechtzet? Ik stel voor dat meneer Bouyeri ergens volgend jaar een dodelijk ongeluk krijgt.”

Slik. Stuiterdestuiter.

“Een soort ongeluk, mag ik wel zeggen, dat heel duidelijk een ongeluk is. Niet een ongeluk dat erop wijst dat de AIVD er wel eens de hand in zou hebben gehad. Een tragisch ongeval dat de Staat puur toevallig miljoenen bespaart en voorkomt dat meneer Bouyeri door ontsnapping vrij zou kunnen komen.”

Van Hulst durfde niet meer naar de andere kant van het bureau te kijken.

“Begrijpt u mij goed, meneer Van Hulst?”

Hij knikte.

“Laat mij u niet langer ophouden, meneer Van Hulst.”

Opluchting. Hij mocht hier weg. Die Bouyeri was zo goed als dood. Hij zou het zelf doen, als hij daarmee kon voorkomen dat hij nog een keer op het matje werd geroepen.

“Tot ziens, meneer Van Hulst.”

“Dank u, Majesteit.”

ICE

Vandaag even een kort blogje. Het zit eraan te komen, vertelden vriend en vijand ons na 0707. Een Aanslag in Nederland. Speculaties over het hoe en wanneer kunt u natuurlijk kwijt in de comments, maar vandaag wil ik het hebben over een Brits truukje dat handig kan zijn, mochten de mortieren de Arena binnen komen gieren terwijl jij er zit.
Het truukje heet ICE. Kort voor In Case of Emergency. Als jij na een Aanslag of ongeluk het leven danwel het bewustzijn verliest, heb je natuurlijk een paspoort bij. Maar de hulpverleners ter plekke hebben daar niet zoveel aan. Zij willen namelijk graag weten wie ze op de hoogte moeten stellen dat jij inmiddels niet meer vrolijk rondloopt, maar op weg bent richting ziekenhuis of mortuarium. Vandaar dus ICE.
Je voegt een nieuwe contactpersoon toe aan het electronische telefoonboek in je mobiel. Niet iedereen gaat met zo'n blowerig MedAlert-ijzertje lopen, maar iedereen heeft een mobiele telefoon, is het idee. Die contactpersoon heet ICE - zodat de hulpverleners weten waar ze moeten zoeken - en is in werkelijkheid bijvoorbeeld je moeder of je partner. Als de hulpverlener ICE belt, krijgt hij degene die hij in geval van nood op de hoogte moet brengen van de nood.
Het is niet perfect, zoals de onvolprezen heerschers van Snopes ook al vermelden, maar het is beter dan niets. Nu nog even ervoor zorgen dat Nederlandse hulpverleners ook weten waar ze moeten kijken. Maak ik werk van.

Sportief

In de sport gelden niet altijd dezelfde wetten als in de grotemensenwereld. De renners in de tour hoeven niet rechts te houden, Formule I wagens mogen harder dan 120 kilometer per uur en boksers gaan niet naar de gevangenis als ze elkaar in de ring tot moes slaan. De regels die wel gelden worden over het algemeen gehandhaafd door scheidsrechters en tuchtcommissies.

Soms, echter, komt de grotemensenwereld zich op een hele vreemde manier bemoeien met de sportwereld. Vooral in Frankrijk. Een paar jaar geleden werden renners van hun bed gelicht door de Franse politie, omdat ze verdacht werden van EPO-gebruik. EPO is een vorm van doping, en doping mag niet gebruikt worden in de Tour.

En ook in Grotemensenfrankrijk is EPO een verboden stof. Desondanks geloof ik er geen reet van dat Franse niet-sporters die, om wat voor reden dan ook, iedere week een shotje EPO nemen, het gevaar lopen ingerekend te worden. Dat is ook nergens voor nodig. Voor mijn part krijgt Dario Frigo een levenslange schorsing, maar een grotemensenboef is hij niet, en hij hoort niet thuis in een grotemensengevangenis.

Of Rachid Bouaouzan daar thuishoort, is een heel andere vraag. Op 17 december 2004 maakte de voetballer van Sparta een overtreding op Niels Kokmeijer, speler van Go Ahead Eagles. En niet zomaar een overtreding: Kokmeijer had een dubbele beenbreuk en moest meerdere keren geopereerd worden. Zijn voetbalcarrière is voorbij, en het is de vraag of hij ooit weer normaal zal kunnen lopen. Bouaouzan wordt inmiddels vervolgd op verdenking van zware mishandeling.

De kamikazetackle van de Spartaan had verdomd weinig met voetbal te maken, en het is terecht dat de grotemensenwereld zich hiermee bemoeit. De vraag is niet of justitie moet ingrijpen, maar vooral waarom het niet eerder is gebeurd. Bouaouzans overtreding is misschien de eerste waarbij het slachtoffer invalide werd geschopt, het is beslist niet de eerste waarbij het heel goed had kunnen gebeuren. Hopelijk maakt justitie een voorbeeld van de voetballer, en maakt het daarmee duidelijk dat sporters hun eigen regels mogen hebben, maar dat ze beslist niet boven de grotemensenwetten staan.

De beelden van de overtreding staan op Fok, maar wees gewaarschuwd: leuk is anders.

Hemingway

Ik ken mensen die tegen de Europese Grondwet waren omdat die te weinig voor dieren zou doen. Kon mij persoonlijk aan mijn hol roesten, er waren wel ergere dingen mis mee en toch heb ik voorgestemd. Maar goed, de Luxemburgers hebben dapper geprobeerd de grondwet weer aan de praat te krijgen, dus ik breng even in herinnering wat er volgens de die-hards mis mee was.

Traditionele gebruiken waar dieren een rol in spelen, werden als belangrijk cultuurgoed gezien en konden dus niet via de Europese politiek aangepakt worden. Als er een traditioneel gebruik is met een dier erin, dan kun je er over het algemeen gif op innemen dat dat dier er niet op zit te wachten. In Nederland is het ganzenkoppen-trekken en het palingwerpen inmiddels verleden tijd, maar in Spanje doen ze nog wel aan die-hard traditioneel dieren martelen.

Deze week, bijvoorbeeld, is het weer tijd voor de jaarlijkse stierenrennen in Pamplona. Hemingway was er dol op, maar Hemingway was een doorgezopen macho die zichzelf door zijn kop knalde. Misschien niet het beste voorbeeld? Van hem wel een prachtig citaat: “Als je nuchter bent, moet je altijd die dingen doen die je zei dat je zou doen toen je dronken was. Dat zal je leren je kop te houden.”

In navolging van deze wijsheid is er elk jaar weer een groep toeristen (Pamplonanen weten wel beter) die voor die stieren uit moeten rennen, en traditiegetrouw vallen er gewonden en zelfs doden. Natuurlijke selectie, heet dat. De stieren worden na afloop van het festijn afgemaakt.

Persoonlijk ben ik groot voorstander van dit festival. Als je van de wet dieren mag mishandelen voor je biefstuk, is het wel erg mal als je ze niet mag mishandelen voor je entertainment. Het feit dat de menselijke genenpool erop vooruitgaat is al helemaal mooi.

Maar goed, stel dat je echt serieus tegen stieren mishandelen bent. Hoe denk je dat de Pamplonanen zich hadden gevoeld als er een diervriendelijke Europese grondwet was gekomen, en een groepje bleke Nederlandse vegetariërs kwam langs om hun grote vermaak- en inkomstenbron te verbieden? Als publieksfestival zou het misschien niet doorgaan, maar het echte probleem zit hem erin dat het in Spanje blijkbaar een gangbare opvatting is dat je een stier mag doodtreiteren voor de sport. Een doodgestemde grondwet beschermt de stieren in Pamplona al evenmin.

Monument

Laten we wel wezen: als Theo van Gogh een standbeeld verdient, dan is dat niet omdat hij Theo van Gogh was. Als hij overleden was aan een hartaanval, dan zou dat misschien eventjes in het nieuws zijn geweest, maar iemand die dan had voorgesteld een monument op te richten ter ere van de gezonde roker zou zijn weggehoond.

Als Theo van Gogh een standbeeld verdient, dan is dat omdat hij een symbool werd op het moment dat Mohammed B. hem afslachtte. Het symbool van het vrije woord, met alle nadelen van dien, als antagonist van de rechtlijnige, totalitaire leer van het fundamentalisme. Dat we de voorkeur geven aan dat vrije woord, zelfs als het misbruikt wordt voor vuilspuiterij, moge duidelijk zijn.

Dat van alle mensen uitgerekend de viezerd Van Gogh, wiens woorden enkel tot doel hadden anderen de grond in te trappen, martelaar van de vrijheid van meningsuiting is geworden, is op z’n zachtst gezegd niet optimaal. Maar we zullen het ermee moeten doen, en Mohammed B. zal ermee moeten leren leven dat hij Van Gogh, door hem ritueel te vermoorden, meer status en aanzien heeft bezorgd dan de vadsige cynicus op eigen houtje had kunnen verzamelen. Dat zelfs mensen die Van Gogh verachtten –zoals ondergetekende- vinden dat er best gepraat kan worden over een standbeeld om hem te herdenken.

Maar Van Gogh verdient niet alleen een standbeeld, hij verdient ook een trap na. Omdat zijn schofterige columns de aandacht die ze na zijn dood kregen niet waard zijn, omdat hij een eikel was en omdat het klinkt als iets dat hij had kunnen waarderen.

Een bronzen beeld van een groot, lachend, dik varken, dat op zijn rug ligt te genieten van de drek die over hem spuit vanuit het fonteintje dat in z’n penis zit. Zoiets zag ik voor me. Niet alleen om Van Gogh de nagedachtenis te geven die hij verdient, maar ook om Mohammed B. te laten zien met de slachting van wat voor creatuur hij Allah’s eeuwige zegen probeerde te krijgen. De held.

Le Tour 2.0: Bloodsport

Het is zomer, en dat betekent dat je hoe dan ook een stukje Tour de France meekrijgt. Mij kan het allemaal niet zo bekoren. Er rijden alleen maar mannen mee, en de taktische kanten van het wielrenspelletje gaan helemaal aan je voorbij als niemand je dat uitlegt. Omdat de commentator er vanuit gaat dat je de taktiek al snapt - anders keek je namelijk niet - kom je er echter niet zomaar achter. Mannen op fietsen. Ze gaan oerend hard, maar daar merk je als kijker weinig van.

Nu zijn er twee opties:
1) De NOS geeft, in het kader van de kijkcijfers die straks in het Talpa-tijdperk belangrijker worden dan ooit, via hun website een uitgebreide cursus wielrennen kijken. Literatuur en bepaalde muziekstromingen moet je ook leren waarderen, en die stap heb ik kunnen nemen, dus waarom het wielrennen niet.

2) Het ligt niet aan mij: wielrennen is gewoon niet zo'n rossende kijksport. Het leukste moment dat ik vandaag meekreeg was dat een toeschouwer al dan niet per ongeluk zijn jasje in iemands wiel wist te krijgen. Dat brengt een mens op een idee.

We gaan verder naar de volgende stap in het wielrennen: speciaal aangepast aan de wensen van de moderne kijker. Om te beginnen voegen we rondemissen toe: elke kilometer een mooie meid met een bordje dat er alweer een kilometer gereden is. Daarnaast moeten de regels wat, ehm, verbreed worden. Renners krijgen het recht om toeschouwers die met hun jasjes lopen te kutten
live op tv te wurgen.

Het wordt toegestaan om na een inhaalmanoevre je fiets haaks op de weg te zetten, om je tegenstanders op grotere afstand te zetten. Wie een etappe wint, krijgt tijdens de volgende rit het recht om één tegenstander omver te duwen. Elke wielrenner krijgt een setje kraaienpootjes mee die hij tijdens de tour achter zijn fiets mag uitstrooien. Dan wordt het des te belangrijker dat alle renners hun bandenplaksetje meekrijgen - dat gedoe met een reddende auto is natuurlijk voor mietjes.

Eén ding voeren we echter niet in: het zal nooit of te nimmer zo ver komen dat de kijkers thuis met behulp van SMSjes een coureur naar huis kunnen sturen. Het moet wel een serieuze sport blijven.

Wildplassen

We gaan het weer over duiken hebben! Voor zover ik weet duikt bijna niemand van onze lezers, maar dat mag de pret niet drukken. Het is namelijk wel een mooi verhaal:

Om te beginnen een stukje fysiologie. De effecten van duiken op het lichaam zijn nog lang niet allemaal bekend, maar het is een feit dat je lichaam anders werkt onder druk. Je lever doet harder zijn best, zodat je met een razende honger bovenkomt, en ook je nieren passen zich aan zodat veel mensen moeten plassen na hun duik.

Voor de mannen is dat plassen geen probleem: er is in Zeeland (de plek waar je in Nederland het best kan duiken), altijd wel een dijk, een hekje of een boom te vinden.
Voor de vrouwen is het wat moeilijker, maar met de beschutting van een auto is de hoge nood meestal wel op te lossen.

Enter de Zeeuwse overheid. Zeeland verdient bakken met geld aan duikers. De Nederlandse harde kern bestaat uit zo’n twintigduizend duikers, die regelmatig naar de provincie komen om daar te duiken, perslucht te kopen, broodje bal te eten, auto volgooien en ze gaan weer weg. Alleen zij al brengen miljoenen in het laatje, en dan komen de Belgen en de Duitsers er nog bij. Niets zou dus gepaster zijn, dan dat de Zeeuwse overheid uit dankbaarheid besluit om een paar –betaalde, voor mijn part – openbare toiletten neer te zetten.

In plaats daarvan delen agenten deze zomer boetes uit voor wildplassen. Ons ben echt te zuunig.

Levenslang

Volgende week begint het proces tegen Mohammed Bouyeri. Officieel is Mo ‘verdachte’, maar aan de schuldvraag zal de rechter niet al teveel tijd kwijt zijn. Meneer heeft bekend, er zijn meer dan vijftig getuigen, vingerafdrukken en de hele reutemeteut. Hij heeft het gedaan en, zo lijkt het, hij is er trots op ook, getuige zijn uitspraken dat hij niet voor ontoerekeningsvatbaar wenst te worden versleten.

Ook over de straf zal niet lang vergaderd hoeven worden. Er wordt in Nederland een hoop gekankerd over de zwakke strafmaat, maar dit wordt toch wel levenslang. Volkert van der Graaf komt misschien over vijftien jaar weer vrij, maar Mo is een ander verhaal. Nog zwaarder dan het feit dat hij lid is van een criminele organisatie, zal zijn bedreiging aan het adres van Ayaan Hirsi Ali wegen. Bij het bepalen van de strafmaat weegt de rechter mee of de kans bestaat dat de veroordeelde in herhaling valt. Die lijkt enigszins aanwezig.

Blijft de vraag over wat we in Nederland nou met die jongen aanmoeten. Hij was van plan om na de aanslag overhoop te worden geschoten, maar dat lukte niet. Dat alsnog inhalen kan ook niet, want we doen hier in Nederland niet aan de doodstraf. Zelfmoord plegen is blijkbaar taboe voor die-hard moslims (maar zorgen dat politieagenten op je gaan schieten mag blijkbaar wèl?), want anders had Mo dat allang gedaan. Vrijkomen zit er echt niet in, dus met een beetje pech zal hij nog vijftig jaar lang kost en onderdak krijgen van de Nederlandse staat.
Zou het niet mooi zijn als Mo over een jaartje of zo, als iedereen hem uit het zicht is verloren, ineens een ongeluk krijgt? Zo’n naar dodelijk ongeluk dat helemaal niets te maken zou hebben met ingrijpen van onze geheime dienst, want dat zou alsnog een verkapte doodstraf zijn. Onderzoek naar zijn dood is dan niet nodig, want het is in Nederland natuurlijk ondenkbaar dat de AIVD zoiets zou doen. Opgeruimd staat netjes.

Konijntjes

Wat betreft de bomaanslagen in Londen: tussen alle mensen die op tv en radio mogen vertellen wat ze er wel niet van vinden, zitten er geheid een paar die precies mijn mening vertolken. We gaan gewoon over op de orde van de dag, en dat betekent dat we het over konijntjes gaan hebben. En over een film.

De film die sinds vanochtend in mijn hoofd zit is A few good men, een legal thriller uit 1992, toen het genre nog niet volkomen uitgemolken was. Advocaat Tom Cruise onderzoekt de dood van een soldaat, en in het bijzonder de mogelijkheid dat hij is overleden tijdens de uitvoering van een “code red”, een verboden disciplinaire maatregel waarbij een luie soldaat een flinke oorwassing krijgt van zijn maten. Kolonel Jack Nicholson zou hiertoe het bevel hebben gegeven.

De eerste 130 minuten van de film zijn vrij saai, maar dan houdt Jack Nicholson één van de beste monologen in de filmgeschiedenis. Ruim twee uur suf geneuzel wordt in één klap goed gemaakt. De bekendste oneliner uit de scène: “You can’t handle the truth.”

Vanochtend keerde ik na een welverdiende vakantie terug in Nederland, en had ik behoefte aan nieuws. Niet de slachting in Londen zorgde ervoor dat het beeld van een briesende Jack Nicholson voor mijn geestesoog verscheen, maar een slachting die eerder dit jaar plaatsvond in de Ardennen. Onze eigen jongens richtten daar eind juni een bloedbad aan onder honderdvijftig konijntjes, en de Partij voor de Dieren (PvdD) was daar niet over te spreken.

“You can’t handle the truth”, hoorde ik Jack Nicholson in m’n hoofd zeggen. Zelf ben ik een patatjong van de eerste orde, en daarom ga ik het leger niet in. Maar een soldaat moet potverdrie voor z’n eigen eten kunnen zorgen, en in de meeste bossen lopen meer beesten rond dan broodjes falafel. Je moet dus weten hoe je een beest doodmaakt, vilt, schoonmaakt en bereidt, en dat moet je oefenen.

Er is ontzettend veel dierenleed waar de PvdD terecht ophef over maakt, maar hier zet ze zichzelf voor schut. Daar kan de zaak onmogelijk mee gediend zijn.

0707

Eén goed punt van de aanslagen in Londen kunnen we alvast noemen: ik hoefde niet na te denken waar mijn column van vandaag over zou gaan. Het is weer raak met Al Q'aida, en zo langzamerhand begint het te wennen. Ik kijk naar de televisie en in plaats van diep geraakt te zijn vraag ik me af 'Goh, zoveel ontploffingen en dan zo weinig doden. Stelt ook niets voor.'

Dat betekent dus dat een zichzelf respecterende terreurorganisatie de volgende keer nog lomper uit zal moeten pakken. Een mortieraanval op een overvolle Amsterdam Arena (Eminem èn 50 cent dood - ik zei al, elk nadeel heb zijn voordeel), candygirls die strychnine-zuurtjes uitdelen op festivals, een ingestorte Mont Blanc tunnel, het zou allemaal kunnen.

Op televisie leggen de deskundologen al uit dat we daar eigenlijk niets tegen kunnen doen. De vrijheden waar onze samenleving op is gebouwd maken dat dit soort aanslagen alleen tegengehouden kunnen worden door de boel op slot te gooien, met zulke drastische effecten op vrijheid, democratie, economie en ontwikkeling dat het middel erger is dan de kwaal. Het lijkt erop dat we nog veel gewender zullen raken aan dit soort aanslagen, en ze voor de toekomst als risico moeten incalculeren.

Ondertussen vergadert men in Gleneagles over Afrika en Kyoto. Gisteren zaten de bazen met hun gedachten in Singapore, waar de Olympische Spelen werden toegewezen. Vandaag zal de aandacht toch wat afgeleid zijn door de gebeurtenissen in Londen. Begrijpelijk, maar Afrika en het klimaat zijn verschrikkelijk belangrijke onderwerpen. Het zou zonde zijn als de hele wereld het slachtoffer zou worden van deze aanslagen.

Dierendump

Stel, je wilt op vakantie, en je hebt niemand om voor je kat of hond te zorgen.
Dan heb je een probleem: grote kans dat je het beest niet meer bij het asiel kan dumpen. De Nederlandse asielen zitten namelijk overvol - je kat kan je bij 40% van de asielen niet kwijt.

Hoewel het jaarlijkse dierendumpen inmiddels een bekend verschijnsel is, verbaast het mij toch.
Je neemt een huisdier, bedenkt je pas tegen vakantietijd dat dat beest natuurlijk niet meekan, en dan breng je hem maar naar het asiel. Asiel vol? Vastbinden aan een boom, in een plastic zak stoppen en verdrinken, loslaten op straat.

We zitten hier dus met een groep mensen die de verantwoordelijkheid voor een fucking huisdier nog niet aankunnen. Deze mensen hebben stemrecht. Deze mensen mogen, ongehinderd door wat voor wetgeving ook, kinderen op de wereld zetten. Als we snel zijn kunnen we alvast wat kinderasiels bouwen, om de vraag voor te zijn.

Ik zit nu te denken aan een soort dierenrijbewijs. Als je een dier wilt houden, moet je eerst een diervaardigheidstest doen, waarin nominaal wordt vastgesteld of je in staat bent om ervoor te zorgen. Wil je een aquarium of een kooi kopen? Eerst even je papiertje laten zien. Honden en katten aan de penning. Is dat een goed idee? Het staat me eerlijk gezegd tegen, met name omdat ik dan de ambtenaren moet gaan betalen die louter iets moeten doen omdat anderen niet beseffen dat je een kat niet aan of uit kan zetten als een TV.

Bovendien is het een lange-termijn oplossing, die niets verandert aan het feit dat er nu mensen van hun beest afwillen omdat het vakantie is. Daar heb ik jullie voor nodig. Heb je een plek, de tijd, het verantwoordelijkheidsgevoel, en de behoefte aan een huisdier? Loop eens binnen bij een asiel. Regel alvast een oppas, als je nog op vakantie gaat.

Poema

En zo ging er maar liefst een heel weekend voorbij zonder dat we wat hoorden van de poema op de Veluwe. Tragisch natuurlijk, want als soap zijn poema's natuurlijk veel interessanter dan mensen. De mensen van Pantera zijn nog steeds niet in staat geweest om dat beest te vangen, en dat is wat mij betreft goed nieuws.

Er is namelijk een groot gebrek in wat in Nederland voor natuur door moet gaan. Geen grote roofdieren. Er lopen hier edelherten, konikpaarden, harige koeien en nog meer groots, maar het grootste landroofdier is de das. Mooie beesten, dassen, en hilarisch als je mensen kent die een voetbalveld proberen te beheren in de buurt van een dassenburcht. Maar als het gaat om het effectief beheren van een populatie edelherten heb je er weinig aan.

Dan nemen mensen het over. In Nederland heb je ze nog steeds: raar pratende jagers met groene jassen en schietgeweren. Die zijn ook niet goed in populatiebeheer, want als jagert ga je natuurlijk voor de mooiste, grootste exemplaren. Een poema kan dat veel beter: de zieke beesten, de afgestoten jongeren en het trage hertje dat langzamer kan lopen dan de rest staan op zijn menu. Natuurlijke selectie, krijg je dan, en uiteindelijk worden de herten daar alleen maar beter van.

Poema's hebben zich in de VS nu redelijk gevestigd, ondanks de ook daar oprukkende mensheid, en het feit dat Bush niet vindt dat hij wat te maken heeft met bedreigde diersoorten in zijn land. Sure, er wordt af en toe iemand aangevallen, maar dat is juist een teken dat we te maken hebben met echte natuur en niet met een veredeld recreatiepark. Wie de zee ingaat, weet dat er een miniem risico op een haaienbeet bestaat, en accepteert dat.

Er wordt in Nederland al decennialang gepraat over het opnieuw uitzetten van grote roofdieren. Voor wolven is zelfs de Hoge Veluwe te klein, beren gaan teveel uit vuilnisbakken vreten en van de introductie van de lynx is het nooit gekomen omdat men bang was dat ze eens een kindje aan zouden vallen. Eigen schuld, dikke bult, nou zit je met een poema. Beetje gevaarlijker, maar ook veel groter en stoerder dan zo'n superschuwe lynx. Als de poema ervoor kan zorgen dat mensen voortaan wat meer binnen de paden blijven is dat helemaal mooi.

Er bestaat volgens Pantera kans dat er meer dan één poema rondstekkert door de Gelderse bossen. Laten we hopen dat ze elkaar vinden en een hoop kleine poemaatjes maken. De Nederlandse natuur kan er alleen maar op vooruit gaan.




Edit: er is wel nieuws over de poema!(http://www.nu.nl/news/551102/12/De_Hoge_Veluwe_lanceert_eigen_%27poemavangteam%27.html)
Eens kijken of het nieuwe team wel kans maakt. Al die expertise op poemajaaggebied die er in Nederland te vinden is baart me eerlijk gezegd zorgen. Doet er dan niemand meer wat nuttigs met zijn tijd?

Straftijd

Californië was één van de eerste staten van Amerika waar het roken werd aangepakt. Restaurants, café's, concertzalen, openbare gebouwen en naar verluid zelfs de openbare weg zijn allemaal non-smoking zones. Ik weet nog goed dat we er in Nederland naar keken en zeiden 'zo ver zal het hier gelukkig nooit komen'. Hah.

Nu gaan ze een stapje verder: in gevangenissen mag het ook niet meer. Begin jaren '80 zijn er in de VS al eens pogingen gedaan om een rookverbod in gevangenissen op te stellen, en dat werd rellen. Je neemt mensen hun vrijheid af om te gaan en staan waar ze willen, geeft ze vies eten, zorgt ervoor dat ze op elk moment van de dag of nacht bekeken kunnen worden door een eikelige cipier, en dat kan prima. Maar als je ze het recht afneemt om zichzelf en hun medemens te vergiftigen komen ze in opkomst. Inmiddels is de wereld wat veranderd, en zal het verbod waarschijnlijk met wat gemor geaccepteerd worden. Rokers kennen hun plaats, en hun plaats is waar de klappen vallen.

Een rookverbod in gevangenissen klinkt als een goed idee. Je bespaart op de kosten van onderhoud (gele plafonds die gewit moeten worden), en gezondheidszorg - zeker in Amerika zit je al gauw vijfentwintig jaar vast, en dan kicken de gezondheidseffecten van roken erin. Als gevangenis ben je verantwoordelijk voor de gezondheid van je 'gasten' en je kan die gezondheid geen betere dienst bewijzen dan verplicht afkicken van de nicotine.

En toch moeten we dat in Nederland maar niet doen, zo'n compleet rookverbod. Niet eens omdat dat allemaal nare gevolgen kan hebben, maar uit principe. Voor de niet-rokers onder u: stoppen met roken is moeilijk. Nog steeds rookt één op de drie Nederlanders, terwijl de lol er toch echt wel vanaf is. Zelfs bij volledig gemotiveerde mensen die uit eigen wil de sigaret uitdrukken, mislukken vijf op de zes stoppogingen, na stress, gewichtstoename en andere afkickverschijnselen. Een gevangene die gedwongen moet stoppen wordt daar niet gelukkig van.

Dat betekent het volgende. Stel dat u, beste lezer, en ik allebei precies dezelfde misdaad begaan. Wij krijgen daarvoor allebei dezelfde straf, zeg een jaartje brommen. Ik moet echter ook nog gedwongen afkicken, en word dus extra gestraft - iets dat in strijd is met het fundamentele principe van onze rechtsstaat dat dezelfde misdaad dezelfde straf op moet leveren.

Eigenlijk, dus, word ik extra gestraft voor het feit dat ik rook. Maar dat is helemaal geen misdrijf in Nederland. De juridische oplossing voor dit dilemma ligt dan ook voor de hand: stel roken strafbaar.

Bitterballen

De 'vrouw in het nieuws' van deze week was natuurlijk Rita Verdonk. Vandaag werd ze weggefloten bij een feestje ter nagedachtenis aan de slavernij. 'De ceremonie was weer voor hen die het aangaat' schrijven de krakers van Indymedia. Op hun foto's blijkt dat de meeste uitfluiters net zo wit waren als Rita zelf, wat de vraag oproept wat hun die ceremonie dan precies aangaat.

Rita heeft het maar zwaar. Herhaaldelijk roept ze dingen die niet blijken te kloppen ('Marokko schaft de dubbele nationaliteit af'), blijken haar plannen niet te werken (die computertelefoon, bijvoorbeeld), of weet ze zichzelf op een andere manier onhandig in het nieuws te brengen. Ze is aangenomen voor een vervelende baan - overheidsmatig buitenlanders pesten - maar ze lijkt ook nog een heel vervelend mens te zijn, dus dan is het vrij schieten voor iedereen die het niet met haar eens is.

Eerder deze week kreeg ze er ook al van langs, vanwege haar plannen voor de naturalisatiedag. 24 Augustus zou elk jaar de dag moeten zijn waarop mensen die zijn geslaagd voor hun inburgeringscursus hun Nederlandse paspoort krijgen. Daar zou, zo stelde zij voor, een ceremonie bij moeten horen. Vervelend mens als zij is stelde zij bijvoorbeeld een verplicht gezongen Wilhelmus voor.

Nou heb ik het zelf niet zo op ceremonies. Mijn diploma's van middelbare school en universiteit had ik liever per post opgestuurd gekregen. Met paspoorten gaat dat wat moeilijk, maar zelfs afgezien daarvan voel ik wel wat voor een naturalisatieceremonie. In Amerika is dat een groot feest, waar nieuwkomers plechtig met het paspoort op de borst het 'I pledge allegiance, to the flag...' spreken. In Nederland zou het zingen van het volkslied wat ver gaan - zelfs onze blonde Oranjespelers weigeren het nogal eens te zingen, dus om dat van een vers ingevlogen Turkse te verwachten is gemeen.

Maar toch. Nederlander, we kunnen wel doen alsof dat niets voorstelt, maar waarom vinden we het dan ueberhaupt belangrijk dat mensen hier integreren? Als iemand hard heeft gewerkt om een Nederlands paspoort te verdienen, dan hoeft dat toch niet door een verveelde ambtenaar over de balie geschoven te worden? Een feestje is toch op zijn plaats?

Aan de andere kant moeten we het wel in de geest van Rita houden. Rita houdt namelijk helemaal niet van buitenlanders, heb ik het idee. Het moet niet tè gezellig worden. Ik stel daarom het volgende voor:

We maken er een Hollands feestje van - ook nog goed voor de kennismaking met onze cultuur. Blokjes fabriekskaas, bitterballen waarvan de binnenkant nog bevroren is, bier uit colaglaasjes, ingeschonken door een verveeld kijkende tiener en om elf uur moet iedereen naar huis. Mensen die het Wilhelmus zijn gaan zingen zijn verdacht en moeten voor straf opruimen.

Staken met een grote K

Ooit, in een grijs verleden, heb ik mij tussen aardwetenschappers begeven. Een weinig memorabele tijd, die gelukkig steeds verder achter mij ligt. Eén verhaal van een aardwetenschapper zal mij echter altijd bijblijven. De jongen had een mooie stageplaats gevonden in Israel. Mensen vonden hem leuk, hij vond hun leuk, hij was zich druk aan het inlezen en stuurde een mailtje over wanneer hij nou precies welkom was, zodat hij zijn vertrek kon regelen.

Geen antwoord.

Twee weken later weer een mailtje gestuurd, geen antwoord. Naar Israel gebeld, niemand neemt op. Uiteindelijk maar stage gaan lopen in hetzelfde naargeestige gebouw op de Uithof waar ik ook zat.

Wat was er nou aan de hand? De universiteit in kwestie was aan het staken. En dan niet zoals we in Nederland doen, met wat grijze fossielen uit het socialistisch museum die onwennig onder zo'n lullig staakpetje vandaan kijken, maar die-hard staken. Twee maanden lag de universiteit plat, want iedereen wilde dertig procent opslag.

Ik vertelde dit verhaal altijd vol jaloezie: dat is nog eens wat anders dan dat lullige Nederlandse gepiel voor anderhalf procentje meer, of een uurtje werkweek minder. Staken met een grote K, zeg maar.

Inmiddels weten we in Nederland ook weer wat staken is. Het was een beetje uit in de jaren '90, maar de vakbonden roeren zich ineens weer, en gansch het raderwerk ligt stil, nu een hebzuchtige hand dat wil. Hebzuchtig? Bespeurt u daar een vleugje afkeer van de stakende arbeidersklasse die zich als dapper proletariaat verzet tegen de gierige macht van het kapitaal?
Nee hoor.
Niks vleugje! De stakende Prorailers en bus-chauffeurs zouden van mij stuk voor stuk de kanker achter het hart kunnen krijgen, ware het niet dat ze dan al helemaal niet meer naar hun werk komen. Beetje het halve land platleggen voor hun lullige paar procentjes. Als Israelische aardwetenschappers betaald uit hun neus willen vreten en vlaggetjes zwaaien, heeft Israel daar geen last van, maar het OV in Nederland is wel even wat anders.

Overal in Nederland wordt bezuinigd. Mensen gaan op straat, budgetten gaan omlaag en werkzoekenden kunnen niet aan de bak. Als ik een baan had bij de overheid of semi-overheid, zou ik mijn uiterste best doen om te excelleren in dat werk, en mijzelf onmisbaar te maken. Zo niet de staakmongolen. Wat wil namelijk het geval? Prorail zuigt ongewassen paardenstaven. Altijd als de trein vertraging heeft, komt dat door wisselstoringen, seinstoringen of kapotte rails. In plaats van daar wat aan te doen en dàn opslag te vragen, gooien ze Nederland plat.

Hoe het in de andere grote steden is weet ik niet, maar de bussers hier in Utreg kunnen zonder moeite Nederland vertegenwoordigen op een Olympisch kampioenschap paardenstaven zuigen. Ongeschoft, onbehulpzaam, niet in staat om je te vertellen welke halte je moet hebben, niet in staat om te stoppen bij haltes waar ze horen te stoppen, en dan in de krant zeiken dat ze zo weinig verdienen als je al hun toeslagen aftrekt. Een bus-chauffeur verdient nog altijd meer dan ik, en ik ben wèl vriendelijk voor mijn klanten.

Wat mij betreft krijgen de stakers geen rode cent, worden de kosten van de stakingen verhaald op de organiserende vakbonden, en gaat iedereen gewoon weer aan het werk. Of ze kankeren lekker op naar Israel.