Kutwijf

Het Torentje, de nacht van woensdag op donderdag.

De stem van Gerrit: “Zeg, vinden jullie ook dat het allemaal niet hetzelfde is zonder Boris?”
Instemmend geknik.
“Hij kon altijd zo genieten van een crisis,” zegt Jan-Peter dromerig.
Een stilte valt.
“Weet je nog de laatste keer?” zegt Maxime, “Dat we Risk hebben gespeeld op een stafkaart van Afghanistan?”
“Ja, met Boris kon je lachen,” zegt Gerrit op droevige toon.

Een stilte valt, en de heren kijken allemaal naar Lousewies, die rechtop in haar stoel zit, met de armen over elkaar. Ze kijkt haar collega’s één voor één indringend aan.

“Voor de zoveelste keer: ik blijf bij mijn standpunt. Verdonk moet opstappen.”
“Jezus Christus,” roept Gerrit, terwijl hij het vermanende vingertje van Jan-Peter negeert, “leer eens een beetje te chillen. Hier, probeer het gewoon eens.” Hij biedt Lousewies de afstandsbediening van de televisie aan.
“Nee, Gerrit, ik vind het heel ongepast om op dit moment ‘zap de neger’ te gaan spelen. Ik wil weten wat jullie met Rita gaan doen.”
Maxime komt tussenbeide: “Okee, hier is een voorstel. Rita blijft zitten, jij houdt er verder je bek over en wij houden op met Alexander treiteren.” Alexander is in een hoekje druk bezig kauwgom uit zijn haar te halen.
“Dàt noem je een voorstel?”
“Boris zou het goed vinden,” mokt Gerrit.
“Nou, Lousewies,” zegt Jan-Peter, “hoe lang wilde je dit spelletje nog gaan volhouden?”
“Tot Rita vertrekt.”
“Ja, nee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel: hoe lang wil je er écht over gaan doen?”
“Hoe bedoel je, JéPé?”
“Nou, ElWé,” zegt Jan-Peter met nadruk, “ik bedoel wat ik zeg: waarom je überhaupt een crisis wil is me een raadsel, want je bent een ongezellige tang. Maar op een gegeven moment is het uit met de pret, en moet er weer geregeerd worden.”
“Of niet, natuurlijk. Als ik jullie laat vallen.”

Het is even heel stil in de kamer. Gerrit, bleek geworden, kijkt naar Maxime. “Kan ze dat?” vraagt hij. Maxime knikt. “In principe konden ze dat altijd al.” zegt hij.

“Kutwijf,” zegt Gerrit zachtjes.