Beste medereiziger,

U heeft jonge kinderen. Dat is leuk voor u, en ik hoop van ganser harte dat ze u veel levensgeluk zullen bezorgen.

U reist met de trein. Goed zo. Dat is goed voor het milieu, en alleen daarom al is het niet verkeerd om kinderen vertrouwd te maken met dit vervoermiddel.

Uw kinderen zijn het gevolg van een keuze die u hebt gemaakt. Met andere woorden: de treinreiziger die in een vrijwel lege coupé een boek zit te lezen, heeft niet voor uw kinderen gekozen. Sterker nog, het feit dat hij een open boek op zijn schoot heeft liggen, betekent waarschijnlijk dat hij aanzienlijk meer behoefte heeft aan het lezen van een boek dan aan uw kinderen.

Dat kinderen lawaai maken, en dat u daar niet altijd iets aan kunt doen, dat snapt de lezer waarschijnlijk wel. Jonge kinderen zijn nu eenmaal levendig en speels, en dat is niet erg.

Waar hij echter meer moeite mee heeft, is het feit dat u met uw kroost plaatsneemt in de stoelen naast hem. Alsof uw kinderen doorsnee reizigers zijn, in plaats van de aartsvijanden van iedereen die een boek probeert te lezen.

Uw kinderen zijn ongetwijfeld schatten. Lief, grappig, aandoenlijk, en wat dies meer zij. Maar ze maken herrie. Dat u dat niet altijd kunt voorkomen, ontslaat u niet van uw verantwoordelijkheid. Het is werkelijk helemaal nergens voor nodig om in een vrijwel lege coupé uzelf en uw lawaaifabriekjes naast een argeloze reiziger te parkeren. Sterker nog, het is helemaal nergens voor nodig om in een coupé plaats te nemen. Uw kinderen zitten waarschijnlijk net zo lief in het tussenstuk.

Als u de geërgerde blik van uw medereiziger ziet, schaamt u zich voor het lawaai dat uw kinderen maken. Dat is een foute respons: u moet zich niet schamen voor het feit dat uw kinderen nu eenmaal kinderen zijn, maar voor het feit dat u ze niet meeneemt naar een plaats waar anderen geen last van ze hebben.

En u zou dankbaar moeten zijn voor kinderkorting. Als het aan uw medereiziger lag, zou er op kinderkaartjes een forse heffing zitten.