Kassa

Ik ben aan de beurt bij de kassa. Het kassameisje lijkt het niet door te hebben.
'Goedenavond', zeg ik.
Langzaam haalt ze mijn Lowlands-overlevingspakket langs de pieper.
Eva, heet ze, volgens haar naambadge. Een achternaam is niet nodig, blijkbaar. Vroeger heette Eva's functie 'kassajuffrouw', tegenwoordig zijn het kassameisjes. Je merkt het verschil.

Ze is klaar met piepen. Glazig staart ze voor zich uit.
'Dat is dan zeventien euro éénentwintig', lees ik voor. Iemand moet haar toch het goede voorbeeld geven?
Even draait ze zich om naar haar collega. Ze lachen niet naar elkaar, en zeggen niets.

'Dat wil ik graag pinnen.'
Stilte.
'Nee hoor, de bon hoef ik niet.'
Stilte, glazige blik.
'Prettige avond verder', volhard ik.
De volgende klant is al aan de beurt. Hij probeert niet eens meer om 'Goedenavond' te zeggen. Hij komt hier blijkbaar vaker.

Over drie weken ga ik verhuizen. Mijn nieuwe buurtsuper heeft ombemande robotkassa's, waar je alles zelf mag doen. Een hele vooruitgang.