Vliegtuigongeluk
Beroepsmatig ben ik nog wel eens aanwezig bij een duikcursus. Als je je allereerste duiklessen volgt, moet je daarbij een aantal kunstjes leren voor je eigen veiligheid en duikplezier, en dat van anderen. Eén kunstje gebruik je alleen bij een raar noodgeval: als je masker van je gezicht afraakt. Je moet in dat geval:
- rustig blijven ademen.
- het masker vastpakken.
- het masker weer op je gezicht zetten, bandje achter je hoofd.
- het water het je masker blazen door de bovenkant tegen je voorhoofd te duwen, en door je neus uit te blazen.
Klinkt eenvoudig, niet? Is het ook. Over deze vaardigheid kan ik echter drie dingen zeggen:
1) Geen hond kan het in één keer. Het is eng, je krijgt chloorwater in je neus, het masker loopt weer vol, whatever. Je moet hem oefenen tot hij saai wordt, want dan kan je hem.
2) Het komt nooit of te nimmer voor dat je masker van je gezicht afgaat.
3) Maar als je het kunstje niet kan, krijg je geen duikbrevet.
Nou zat ik gisteren in het vliegtuig, en daar werd een veiligheidsvoorlichting gegeven. Jullie kennen hem: er zit een reddingsvest onder de stoel voor het geval het vliegtuig netjes op water landt. De stewardess doet het één keer voor.
Elke keer als ze dat doen wordt ik diep en diepcynisch over de veiligheid in vliegtuigen. Diezelfde mensen (mijzelf incluis) die in een kraakhelder zwembad met een getrainde instructeur voor zich nog niet eens een maskertje kunnen klaren zonder dat geoefend te hebben, moeten dat reddingsvest aandoen. In een neerstortend vliegtuig, terwijl hun tas in de weg ligt, in het donker, met overal gillende mensen om zich heen. 'Als hij niet vanzelf opblaast, kun je het vest zelf met lucht vullen dankzij het pijpje aan de zijkant', zeggen ze er nog bij. Yeah right.
Veiligheidsprocedures, of dat nou het klaren van een masker is of het aandoen van een reddingsvest in een noodsituatie, moet je oefenen. Het feit dat je dat in een vliegtuig niet mag doen, betekent dat het de vliegtuigmaatschappijen òf niet interesseert of ik de vlucht overleef, òf dat de kans op een succesvolle landing op het water zo klein is dat die oefening er allang niet meer toe doet. Mijn voornemen is om voortaan bij elke vlucht even te oefenen met het reddingsvest onder mijn stoel: daar kunnen de stewardessen onmogelijk tegen zijn.
- rustig blijven ademen.
- het masker vastpakken.
- het masker weer op je gezicht zetten, bandje achter je hoofd.
- het water het je masker blazen door de bovenkant tegen je voorhoofd te duwen, en door je neus uit te blazen.
Klinkt eenvoudig, niet? Is het ook. Over deze vaardigheid kan ik echter drie dingen zeggen:
1) Geen hond kan het in één keer. Het is eng, je krijgt chloorwater in je neus, het masker loopt weer vol, whatever. Je moet hem oefenen tot hij saai wordt, want dan kan je hem.
2) Het komt nooit of te nimmer voor dat je masker van je gezicht afgaat.
3) Maar als je het kunstje niet kan, krijg je geen duikbrevet.
Nou zat ik gisteren in het vliegtuig, en daar werd een veiligheidsvoorlichting gegeven. Jullie kennen hem: er zit een reddingsvest onder de stoel voor het geval het vliegtuig netjes op water landt. De stewardess doet het één keer voor.
Elke keer als ze dat doen wordt ik diep en diepcynisch over de veiligheid in vliegtuigen. Diezelfde mensen (mijzelf incluis) die in een kraakhelder zwembad met een getrainde instructeur voor zich nog niet eens een maskertje kunnen klaren zonder dat geoefend te hebben, moeten dat reddingsvest aandoen. In een neerstortend vliegtuig, terwijl hun tas in de weg ligt, in het donker, met overal gillende mensen om zich heen. 'Als hij niet vanzelf opblaast, kun je het vest zelf met lucht vullen dankzij het pijpje aan de zijkant', zeggen ze er nog bij. Yeah right.
Veiligheidsprocedures, of dat nou het klaren van een masker is of het aandoen van een reddingsvest in een noodsituatie, moet je oefenen. Het feit dat je dat in een vliegtuig niet mag doen, betekent dat het de vliegtuigmaatschappijen òf niet interesseert of ik de vlucht overleef, òf dat de kans op een succesvolle landing op het water zo klein is dat die oefening er allang niet meer toe doet. Mijn voornemen is om voortaan bij elke vlucht even te oefenen met het reddingsvest onder mijn stoel: daar kunnen de stewardessen onmogelijk tegen zijn.
Geplaatst: 22:28 door Bart Braun
4 Reacties:
Ik ga er ook eigenlijk vanuit dat ik en anderen hartstikke dood gaan bij een crash. Daarom lees ik ook net als de rest door de instructies heen...
Hoevaak hoor je van een gelukte noodlanding op het water? Aan de andere kant, misschien overleven inzittenden nooit een crash omdat ze de veiligheidsinstructies niet meekrijgen.
Wij westerlingen moeten maar eens ophouden met alles willen overleven. Net als Indiërs en Chinezen hebben we maar te accepteren dat het leven kut is, en dat een ongeval iets is om op te hopen. Gewoon met z'n allen op het dak van de trein gaan zitten als ie vol is. Bedenk eens hoe goedkoop vliegen zal worden als easyjet met Toepolevs mag vliegen.
Ik geniet anders nog steeds elke keer als het 5 minuten durende toneelstukje weer wordt opgevoerd. Verder zie ik het wel als we neerstorten. Om me daar nu druk om te maken... (afkloppen)
Vliegen is zo saai als de ziekte. Als ze willen dat je van je reddingsvest afblijft - terwijl die oefening nou juist zo nodig is! - dan zouden ze kunnen beginnen met eens een goede film te laten zien tijdens de vlucht.
Een reactie posten
<< Home