De Overtreding
(Deel IV van onze reeks WK-fictie. Er bestaan dus ook een deel I, II, en III)
Fred Doyle keek zijn ogen uit in de Allianz Arena. 66.000 mensen op de tribune, en ze keken allemaal naar hem en zijn teamgenoten. Zijn teamgenoten! Hij, Fred Doyle, net uit de gevangenis van Wigan, stond samen met sterren als Rooney en Beckham op het veld! Krampachtig probeerde hij de tekst van het Engelse volkslied te herinneren.
Met zijn twee meter en vijf centimeter en een gewicht van 150 kilo zag Doyle er niet uit als een profvoetballer. Meer als een straatvechter. Om precies te zijn wàs hij een straatvechter - daarom had hij ook in de gevangenis gezeten, en daarom stond hij op het veld.
Wie waren die vieze bruine varkens waartegen ze moesten spelen? Argentinië? Allemaal gore buitenlanders, in zijn ogen. Argentinië lag vast vlakbij Pakistan, als hij naar die kroeskoppen keek. Veel te veel Paki's in de wereld, en vooral bij hem in de buurt. Jammer dat hij niet tegen Pakistan kon voetballen.
Nou ja, voetballen... Hij was niet geselecteerd voor de nationale ploeg omdat hij zo leuk kon hooghouden, dat wist hij ook wel. Hij zocht zijn mannetje op. De scheids keek hem verbaasd aan - ook al zo'n vieze bruine. Dat betekende dat hij nu nog even niet mocht voldoen aan de opdracht die Sven-Goran Eriksson hem had gegeven.
Fuck! De bal! Daar had hij niet op gerekend. Snel kaatste hij de door bal naar Frank Lampard.
Zag je dat? Hij, Fred Doyle uit Wigan, had Een Goede Pass gegeven op het WK-voetbal! Lampard speelt op Beckham, Beckham passeert zijn mandekking en heeft de ruimte, hij trekt naar voren en...
En dat betekende dat Doyle moest doen waarvoor hij gekomen was. Behendig hupte hij over een reclamebord heen, en trok een cameraman van zijn stoel. Hij pakte de stoel op, en sprong terug het veld in. Iedereen, inclusief de scheids, inclusief zijn man, stond met de rug naar hem toe.
Rodriguez, heette die vieze nep-Paki. Doyle had ooit iemand voor de rest van zijn leven in een rolstoel gemept met een barkruk, en hij vond het jammer dat hij nu alleen maar een klapstoeltje had. Hij haalde uit, en raakte de spits met de dunne zijkant van het opgevouwen meubel.
Recht in zijn nek - dat zal die bruine leren om aftershave te dragen tijdens een wedstrijd! Uit 66.000 kelen stijgt een boos geloei op. De scheids heeft het niet gezien, maar verder iedereen. Boeiend. Dat was het plan - hun beste speler eruit, en hij krijgt rood. Jaja, daar is die kaart al. Wat een verrassing. Hij haalde zijn schouders op, en liep naar de dug-out.
Damn, wat was hij trots op die ene pass!
Fred Doyle keek zijn ogen uit in de Allianz Arena. 66.000 mensen op de tribune, en ze keken allemaal naar hem en zijn teamgenoten. Zijn teamgenoten! Hij, Fred Doyle, net uit de gevangenis van Wigan, stond samen met sterren als Rooney en Beckham op het veld! Krampachtig probeerde hij de tekst van het Engelse volkslied te herinneren.
Met zijn twee meter en vijf centimeter en een gewicht van 150 kilo zag Doyle er niet uit als een profvoetballer. Meer als een straatvechter. Om precies te zijn wàs hij een straatvechter - daarom had hij ook in de gevangenis gezeten, en daarom stond hij op het veld.
Wie waren die vieze bruine varkens waartegen ze moesten spelen? Argentinië? Allemaal gore buitenlanders, in zijn ogen. Argentinië lag vast vlakbij Pakistan, als hij naar die kroeskoppen keek. Veel te veel Paki's in de wereld, en vooral bij hem in de buurt. Jammer dat hij niet tegen Pakistan kon voetballen.
Nou ja, voetballen... Hij was niet geselecteerd voor de nationale ploeg omdat hij zo leuk kon hooghouden, dat wist hij ook wel. Hij zocht zijn mannetje op. De scheids keek hem verbaasd aan - ook al zo'n vieze bruine. Dat betekende dat hij nu nog even niet mocht voldoen aan de opdracht die Sven-Goran Eriksson hem had gegeven.
Fuck! De bal! Daar had hij niet op gerekend. Snel kaatste hij de door bal naar Frank Lampard.
Zag je dat? Hij, Fred Doyle uit Wigan, had Een Goede Pass gegeven op het WK-voetbal! Lampard speelt op Beckham, Beckham passeert zijn mandekking en heeft de ruimte, hij trekt naar voren en...
En dat betekende dat Doyle moest doen waarvoor hij gekomen was. Behendig hupte hij over een reclamebord heen, en trok een cameraman van zijn stoel. Hij pakte de stoel op, en sprong terug het veld in. Iedereen, inclusief de scheids, inclusief zijn man, stond met de rug naar hem toe.
Rodriguez, heette die vieze nep-Paki. Doyle had ooit iemand voor de rest van zijn leven in een rolstoel gemept met een barkruk, en hij vond het jammer dat hij nu alleen maar een klapstoeltje had. Hij haalde uit, en raakte de spits met de dunne zijkant van het opgevouwen meubel.
Recht in zijn nek - dat zal die bruine leren om aftershave te dragen tijdens een wedstrijd! Uit 66.000 kelen stijgt een boos geloei op. De scheids heeft het niet gezien, maar verder iedereen. Boeiend. Dat was het plan - hun beste speler eruit, en hij krijgt rood. Jaja, daar is die kaart al. Wat een verrassing. Hij haalde zijn schouders op, en liep naar de dug-out.
Damn, wat was hij trots op die ene pass!
0 Reacties:
Een reactie posten
<< Home