Finale
(deel I uit een serie van WK-fictieverhaaltjes die hier zal verschijnen).
9 juli 2006, Nederland speelt tegen Brazilië in de finale om het WK voetbal. In de negenentachtigste minuut kregen de Brazilianen een onterechte vrij trap, waarmee ze de stand gelijktrokken naar 3-3. In de verlenging blijft niets meer van de wervelende wedstrijd over. De spelers zijn uitgeput, de onbarmhartige zon zorgt ervoor dat ze baden in hun zweet. De t-shirts zijn bevlekt met het bloed van de tegenstander, want naarmate de wanhoop toeneemt wordt de partij steeds agressiever.
Vanaf de tribunes smeken de fans: om de dood van Ronaldo, om het inzetten van een pinch-hitter (kan niet; Van Basten heeft al zijn wissels al gebruikt), om een einde.
Dat einde komt: drie keer blaast de scheidsrechter - de verlenging zit erop. Uitgeput slepen de spelers zich naar hun helft, waar ze water en een peptalk krijgen. Aanvoerder Clarence Seedorf bijt op zijn lip. Het ligt nu niet meer in zijn handen, want als iemand geen penalty's gaat nemen, is hij het.
Dan gebeurt het ondenkbare. Tien spelers schieten op het doel, en scoren allemaal. Nummer zes van Nederland: Bouhlarouz. Mist. De Brazilianen ook. Ryan Babel scoort. De Brazialen ook. Op de tribunes krijgt een man een hartaanval, maar niemand let erop, iedereen kijkt nagelbijtend naar het veld. Mis. Mis. Mis. Mis.
Erwin van der Sar wordt door het oranjelegioen bejubeld als hij eerst een penalty stopt, en er daarna eentje inschiet. Zo opgelucht is hij dat hij vervolgens het schot van laatste Braziliaanse veldspeler niet tegen houdt.
Het hele universum krimpt ineen. Seedorf, bal, negen meter. Doel. Keeper. Hij heeft al jaren geen penalty's genomen. Vijftigduizend Nederlanders op de tribune slagen een kreet van wanhoop als zijn naam uit de speakers schalt. De Braziliaanse keeper kijkt hem spottend aan.
Godverdomme, hij zal ze! Hij neemt een aanloop van twintig meter, rent als een bezetene op de bal af, en SCHIET! Recht op de keeper af, bedenkt hij zich te laat - een microseconde voor hij de bal raakt.
Zelfs in de vertraagde opnames is moeilijk te zien wat er vervolgens gebeurt, zo hard gaat het schot. De bal vliegt recht op de keeper af, die zijn handen niet snel genoeg kan bewegen. Via het gezicht van de doelman schiet de bal de rechterbuitenhoek in. De Braziliaan stort bewusteloos ter aarde, zijn neus gebroken.
Als hij vijf minuten later bij bewustzijn is, moet hij op Van der Sar schieten. Het lukt niet; zijn hoofd tolt nog, en hij produceert een laf boogballetje dat Erwin nonchalant op zijn borst vangt. Nederland is wereldkampioen voetbal, dankzij Clarence Seedorf!
Helaas, het zit er niet in. Omdat Van Basten een racist is, natuurlijk.
9 juli 2006, Nederland speelt tegen Brazilië in de finale om het WK voetbal. In de negenentachtigste minuut kregen de Brazilianen een onterechte vrij trap, waarmee ze de stand gelijktrokken naar 3-3. In de verlenging blijft niets meer van de wervelende wedstrijd over. De spelers zijn uitgeput, de onbarmhartige zon zorgt ervoor dat ze baden in hun zweet. De t-shirts zijn bevlekt met het bloed van de tegenstander, want naarmate de wanhoop toeneemt wordt de partij steeds agressiever.
Vanaf de tribunes smeken de fans: om de dood van Ronaldo, om het inzetten van een pinch-hitter (kan niet; Van Basten heeft al zijn wissels al gebruikt), om een einde.
Dat einde komt: drie keer blaast de scheidsrechter - de verlenging zit erop. Uitgeput slepen de spelers zich naar hun helft, waar ze water en een peptalk krijgen. Aanvoerder Clarence Seedorf bijt op zijn lip. Het ligt nu niet meer in zijn handen, want als iemand geen penalty's gaat nemen, is hij het.
Dan gebeurt het ondenkbare. Tien spelers schieten op het doel, en scoren allemaal. Nummer zes van Nederland: Bouhlarouz. Mist. De Brazilianen ook. Ryan Babel scoort. De Brazialen ook. Op de tribunes krijgt een man een hartaanval, maar niemand let erop, iedereen kijkt nagelbijtend naar het veld. Mis. Mis. Mis. Mis.
Erwin van der Sar wordt door het oranjelegioen bejubeld als hij eerst een penalty stopt, en er daarna eentje inschiet. Zo opgelucht is hij dat hij vervolgens het schot van laatste Braziliaanse veldspeler niet tegen houdt.
Het hele universum krimpt ineen. Seedorf, bal, negen meter. Doel. Keeper. Hij heeft al jaren geen penalty's genomen. Vijftigduizend Nederlanders op de tribune slagen een kreet van wanhoop als zijn naam uit de speakers schalt. De Braziliaanse keeper kijkt hem spottend aan.
Godverdomme, hij zal ze! Hij neemt een aanloop van twintig meter, rent als een bezetene op de bal af, en SCHIET! Recht op de keeper af, bedenkt hij zich te laat - een microseconde voor hij de bal raakt.
Zelfs in de vertraagde opnames is moeilijk te zien wat er vervolgens gebeurt, zo hard gaat het schot. De bal vliegt recht op de keeper af, die zijn handen niet snel genoeg kan bewegen. Via het gezicht van de doelman schiet de bal de rechterbuitenhoek in. De Braziliaan stort bewusteloos ter aarde, zijn neus gebroken.
Als hij vijf minuten later bij bewustzijn is, moet hij op Van der Sar schieten. Het lukt niet; zijn hoofd tolt nog, en hij produceert een laf boogballetje dat Erwin nonchalant op zijn borst vangt. Nederland is wereldkampioen voetbal, dankzij Clarence Seedorf!
Helaas, het zit er niet in. Omdat Van Basten een racist is, natuurlijk.
Geplaatst: 13:39 door Bart Braun
3 Reacties:
Opvallend trouwens, dat een 'racistische' coach de enige zwarte keeperstrainer van Noordwest-Europa aanstelt. Maar toch, ik had het Seedorf zo erg gegund...
De vader van mij geliefde schijnt na de gemiste penalty van Seedorf te hebben geroepen: "Stuur die aap terug naar het oerwoud".
Hoezo voetbal goed voor integratie?
Maar het is toch gewoon een feit dat donkere mensen beter zijn in dansen? :P
Een reactie posten
<< Home