Hè lekker, dat doet pijn

Wat een dilemma. Sommige mensen vinden dat we niet zoveel op D66 moeten zeiken, omdat dat al zoveel gedaan is. Aan de andere kant: als de sociaal-liberalen niet permanent beschimpt en bespot worden, gaan ze binnen de kortste keren denken dat ze weer mogen meedoen met de grote mensen, met als gevolg dat ze zich weer eens onsterfelijk belachelijk maken. Eigenlijk is D66 een minderwaardigheidscomplex aanpraten de enige manier om de partij tegen zichzelf te beschermen.

Hoe dan ook, mensen die genoeg hebben van het eeuwige D66-gezeik op dit kutblog mogen nu stoppen met lezen. Morgen weer een nieuwe column.

Wat krijg je als je Alexander Pechtold kruist met exposure en een strijd om het lijsttrekkerschap van D66? Geheugenverlies, blijkbaar. Je zou denken dat uitgerekend Pechtold er weinig behoefte aan heeft het nog eens over Uruzgan te gaan hebben, maar nee: de minister vindt dat de discussie over de Afghaanse provincie nog niet voorbij is.

Als je maar vaak genoeg klappen krijgt, gaan mensen vanzelf medelijden met je hebben. Ook als je het er zelf naar gemaakt hebt. Toen de minister van pluche bezetten vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen verbaal werd gekleineerd door Hans Wiegel, steeg D66 in de peilingen, en Pechtold moet daar uit geconcludeerd hebben dat masochisme helemaal geen slechte politieke strategie is.

Dus zegt de politicus die in december vorig jaar heel recht-voor-z’n-raap geen mening had over de missie in Uruzgan, omdat hij anders zijn warme bips op het spel had gezet, dat we het toch nog eens over onze jongens moeten hebben. Woordgymnastiek gebruiken om een kwestie op te rakelen waarbij je eigen rol niet al te chique is geweest, en die leidt tot politiek gejojo met soldaten die hun leven op het spel zetten, het is vragen om sneren en schimpscheuten.

Maar als je gokt op het medelijden van de kiezer, is pijn alleen maar fijn. Als Pechtold zijn nieuwe strategie echt serieus neemt, kunnen we hem binnenkort over het Binnenhof zien lopen met opgetrokken onderbroek. Of huilend tussen Gerrit en Aart-Jan, die met zijn lunchbox aan het overgooien zijn. Hij zal een waar stemmenkanon worden.