Gidsland

Nederland gidsland heeft een nieuwe betekenis gekregen. Dachten we eerst vooral zelf de rest van de wereld te moeten laten zien hoe onze verlichte samenleving alles prima geregeld had, nu kijkt Europa angstig naar onze brandende en vernielde scholen en moskeeën.

Is de bom nu echt gebarsten? Zijn we getuige van de Nederlandse uitvoering van de kristalnacht? Of is dit de schok die ons na de moord op Fortuyn eindelijk weer een beetje in balans gaat brengen, zoals Donald Duck door een klap op zijn hoofd zijn geheugen weer terugkrijgt nadat een eerdere dreun hem daarvan heeft beroofd?

Democratie is niet voor bange mensen, zo wil het cliché, en moslimextremisten schijnen dat ter harte hebben genomen: als je de mensen maar bang genoeg maakt, stort het systeem vanzelf in. Nederland heeft de twijfelachtige eer één van de proefkonijnen te zijn. Ik denk dat we weerbaar genoeg zijn om hier overheen te komen, maar ja, ik had ook niet verwacht dat er gebedshuizen in de hens zouden vliegen als gevolg van de moord op Van Gogh.

En er schiet me net een allerakeligste gedachte te binnen: als we onze eigen kristalnacht kunnen hebben, waarom dan niet een Nederlandse variant op de Rijksdag? Als een stel neonazi’s het voor elkaar krijgt om een aanslag te plegen en de moslims er de schuld van te geven, dan hebben we pas echt een probleem.

Het is verleidelijk om te denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Ik hoop van harte dat dat waar is, maar we moeten beslist waakzaam zijn. Jospeh Goebbels, propagandachef van de nazi’s en verdomd goed in z’n werk, zei ooit: als je een leugen maar vaak genoeg vertelt, wordt het de waarheid. Er zijn al mensen die die tactiek gebruiken, en het zullen er meer worden. Aan ons de schone taak om niet in die val te trappen. Gebruik die botte hersens, generaliseer niet, maak het jezelf niet gemakkelijk door te geloven in wat simpel is in plaats van in wat waar is. We moeten nu écht even goed bij de les blijven.