Leider

In tijden van nood leer je je politici kennen. Toen Gerrit Zalm hoorde van de aanslag op Theo, zette hij grote ogen op en riep: “Oooh, da’s vals!” waarop hij nog net niet met overslaande stem de oorlog verklaarde aan het moslimextremisme. Hij was even vergeten dat het grootste deel van onze jongens op diverse plaatsen in de wereld loopt te voorkomen dat de pleuris uitbreekt, maar gelukkig waren enkele landgenoten bereid om even voor reservist te spelen.

Met heimwee denk ik terug aan de tijd dat Gerrit nog een goedlachs boekhoudertje was in een land waar het zo goed ging dat het iedere dag feest was op financiën. Oh, de grollen: “Voorzitter, ik stel voor dat we nu met z’n allen de wave doen.” Ja, met Gerrit kon je lachen, vroeger.

Wat is ie groot geworden hè? Dat mondje staat al tijden op standje zuurpruim, en het economische tij heeft diepe rimpels getrokken in zijn ooit zo guitige koppie. En nu heeft hij, als een echte grote meneer, de oorlog verklaard!

Jan-Peter, die eigenlijk over dat soort dingen gaat, zat op het moment dat Van Gogh werd vermoord in Brussel. Vanuit de Europese hoofdstad meldde hij “ontzettend geschrokken” te zijn. Op zich is het fijn om te horen dat hij niet al weken van tevoren op de hoogte was gebracht, maar iets meer woorden die je van een leider zou verwachten in plaats van dooddoeners –excusez le mot- waren welkom geweest.

Want leiderschap kunnen we wel gebruiken. Strapatsen zoals die van Johan Remkes, die uitgerekend nu begint te mekkeren dat Piet-Hein Donner alle leuke dingen mag doen die met veiligheid te maken hebben, zoals vliegtuigen daadwerkelijk het bevel geven een gekaapte Boeing neer te halen, zijn wel het laatste waar Nederland behoefte aan heeft.

Beste Jan-Peter, Nederland heeft geen drastische maatregelen nodig, maar vertrouwen in de mensen die het voor het zeggen hebben. Geloof me, ik had het ook liever anders gezien, maar jij bent degene die daarvoor moet gaan zorgen. Doe het nu, of ga de geschiedenis in als de premier waarmee alle ellende begon.