Manifest

De stichting Waterland mocht onlangs haar manifest presenteren in de Volkskrant. Een manifest waarin wordt gepoogd links te herdefiniëren, en voor de verandering niet in al te hapklare soundbytes. Dat is vooruitgang, maar het is niet genoeg. Weigeren mee te doen aan het sloganisme dat momenteel hoogtij viert in de politiek is prima, maar als je zelfs in een manifest niet met de vuist op tafel durft te slaan, schrijf er dan geen.

Stuitend is dat de Waterlanders door het stof kruipen door de negatieve kanten van de linkse erfenis te benoemen. Pardon? Linkse erfenis? Het was Fortuyn die het Nederlandse volk ervan wist te overtuigen dat alles de schuld was van de PvdA, maar dat wil niet zeggen dat het ook waar is. Er is maar één kliek die tachtig jaar lang onafgebroken in de regering heeft gezeten, en dat is die van de christen-democraten.

De volkswoede die volgde op de moord op Fortuyn was geen erfenis van links beleid of van acht jaar Paars, het was de erfenis van Pim himself. Hoe anders valt te verklaren dat niemand bedacht dat de VVD óók acht jaar lang in Paars had gezeten, en dat het CDA vóór Paars veel langer aan de macht was geweest?

Zoiets zou ik graag terugzien in een links manifest. Geen terugkeer naar het salonsocialisme, waarbij je pas voor vol wordt aangezien als je minstens één keer in je leven oude wijn in nieuwe zakken hebt gedaan. Niet nóg een keer de ideologie herijken, de idealen herdefiniëren, het gedachtegoed aanscherpen.

Ik ben beslist niet idolaat van Wouter Bos, maar hij heeft het wel door: links moet het niet over zijn eigen gebreken hebben, links moet terugvechten met wat het heeft. Het is de schuld van Balkenende dat de PvdA niet in de regering zit, en Bos moet zorgen dat mensen dat onthouden. Het is de schuld van de huidige regering dat het slecht gaat met dit land, en het is aan de PvdA om daar op te blijven hameren. Links is het alternatief dat deugt, dát is de boodschap die verspreid moet worden.