Kutmuziek

Ik heb een waardevolle tip voor jullie: ga niet naar de film King Kong. Het klinkt als een film waaraan weinig valt te verneuken: Reusachtige aap beukt dinosaurussen in elkaar, mooie vrouwen, er worden dingen worden gesloopt en natuurlijk de beroemde beklimming van het Empire State Building. Op de één of andere manier is het Peter Jackson toch gelukt – ik heb mij zwaar geërgerd in de bioscoopzaal.
Dat komt niet in de laatste plaats door de verschrikkelijke kutmuziek die al het visuele geweld moest ondersteunen. De originele componist had ruzie gekregen met Jackson, en zijn plaatsvervanger moest in twee maanden de hele score regelen. Ik zou graag zeggen dat je het eraan afhoort, maar dat is niet zo. De King Kong-muziek klinkt namelijk precies hetzelfde als alle andere films van tegenwoordig.
De filmmuziek van tegenwoordig wil bombastisch, episch en meeslepend zijn, maar het werkt niet en het komt me de strot uit. Gejat van Wagner, gejat van Grieg en gejat van Danny Elfman, die de laatste tijd zelfs van zichzelf jat - de muziek uit Corpse Bride lijkt wel erg veel op die van The Nightmare Before Christmas. Het dendert en het beukt zonder dat dat nodig is, als iemand die zijn gelijk probeert te halen door te schreeuwen in plaats van met goede argumenten te komen.
Filmmuziek, en de moderne tegenhanger: de muziek in games, heeft ernstig te leiden aan creatieve armoede. Kom met iets nieuws, doe iets spannends, verleg de grenzen! Toen Grim Fandango in 1998 de grenzen van de gamesmuziek verlegde, hoopte ik dat films en games steeds diverser en muzikaler zouden worden, maar het tegendeel is gebeurd. Ik sprak laatst een student Filmmuziek over deze eenheidsworst, en hij was het niet met me eens. "Als het spannend is, kun je maar een beperkt aantal dingen doen om het spannend te laten klinken. En Danny Elfman is mijn grote idool."
Het wordt allemaal nog veel erger.