Ham

“Schrijf anders iets over die vleeswaren van de Appie, en dat het smerige volksverlakkerij is dat de Appie aan elkaar gelijmde vleesresten mag verkopen onder de naam chorizo”, probeerde Bart mij aan een onderwerp voor een column te helpen. Er is de afgelopen dagen weinig columneerbaars gebeurd, en dan is iedere suggestie welkom.

Blijkbaar verkoopt de Albert Heijn aan elkaar gelijmde vleesresten als chorizo.

Zal ik een geheimpje verklappen? Ik weet niet eens wat chorizo zou moeten zijn. Volgens mijn definitie is het rond, donkerrood, gemaakt van beest en smaakt het naar cervelaatworst. Of andersom, want ik weet ook niet wat cervelaatworst zou moeten zijn.

Er is een aflevering van de Keuringsdienst van Waarde, een televisieprogramma over eten, die laat zien hoe men tegenwoordig ham maakt. Stukken varken worden samen met eetbaar plaksel in een apparaat gegooid dat verdacht veel wegheeft van een cementmolen. Na een tijdje draaien poept de machine grote stukken aan elkaar gelijmd vlees uit, waar blokken ham uit worden gestanst. Alles bij elkaar duurt het drie dagen om van een levend varken een eetklare ham te maken.

Ook wordt er uitgelegd hoe het eigenlijk moet: ham maak je uit één stuk. En op z’n ambachtelijks duurt het twee maanden voor een ham zich ham mag noemen.

Het lijkt een hele onthulling, maar eigenlijk is dat kul. Je moet wel heel erg naïef zijn om te verwachten dat de plakjes ham in de supermarkt gemaakt zijn door bonkige slagers die met liefde, zorg en een vleesbijl dag in dag uit hun uiterste best doen om schitterende hammen te maken waar het vakmanschap vanaf straalt.

We weten best dat het productieproces van de ham erop gericht is met een minimum aan inspanning een vlezig stuk eetbaarheid te maken dat voor de meeste consumenten acceptabeler is dan helemaal geen ham. We weten het, en we eten het. En de slager op de hoek is jaren geleden al failliet gegaan.