Kijkbuiskindertjes

Mensen kijken me altijd stomverbaasd aan als ze horen dat ik geen televisie heb. ‘Waar kijk je dan naar?’ vroeg mijn halfzusje (nu acht jaar oud) ooit. Zelf mensen die al jaren van mijn keuze weten, hebben nog wel eens moeite om te begrijpen dat ik dus ook echt televisieloos leef. Een redacteur die ik al jaren ken, vroeg mij ooit of ik een stukje wilde schrijven over CSI – ik heb moeten opzoeken wat dat was.

Maar je bent oprecht, serieus, beter af zonder televisie. Als je er eentje hebt, ga je er namelijk naar kijken. Geen gelul over ‘ik wil op de hoogte blijven’ – de inhoud van het journaal heb je allang gezien op nu.nl, en als er een keer wat belangrijks is bij de actualiteitenprogramma’s, sturen ze toch wel een persbericht de wereld in. Meestal sturen ze echter een camera aan achter iets dat ze in de krant hebben gelezen.

Qua entertainment is het al helemaal diep droevig gesteld met de kijkbuis. Loze shit tussen de reclamespotjes door, of programma’s waar je tien afleveringen van moet hebben gezien. Ik keek ooit bij vrienden een aflevering van Friends. Er kwam een personage op, en zowel de lachmachine als mijn vrienden begonnen te lachen. Blijkbaar hilarisch, voor de insiders.

Deze maand heb ik er een hele schoolklas vol lotgenoten bij: groep 6 van een basisschool uit Oegstgeest gaat een maand lang zonder televisie doen. Voor de wetenschap, weliswaar, maar toch. Kinderen kijken gemiddeld twee uur televisie per dag (!), en onderzoekers willen weten wat ze nu in godsnaam met hun tijd gaan doen. Ik kan het voorspellen: uitleggen aan stomverbaasde anderen waarom ze geen televisie kijken. Ik wil ze sterkte wensen en feliciteren!