on-Donners

Vandaag heb ik alle tijd om dit stukje voor u te tikken. Mijn favoriete televisiezenders zijn namelijk uit de lucht gehaald door Donner. Ik moest al wat behelpen, want eerder al mocht Al Manar niet meer via de Nederlandse satelliet naar mijn schotel. Ik heb altijd gedacht dat die Donner niet zoveel voorstelde, maar zijn invloed reikt tot in de ruimte! Niet alleen moet ik dankzij hem voldoen aan de identificatieplicht, ik mag ook al niet meer zelf bepalen naar welke televisieprogramma’s ik kijk.

Okee, ik geef het toe. Ik spreek geen Arabisch, ik had nog nooit van die drie zenders gehoord, en ik heb niet eens een televisie. Als de radicaliserende naffers eens achter hun schotelschimmel vandaan kruipen en wat zonlicht krijgen, is dat helemaal geen ramp.

Mijn bezwaar zit ‘em bij die Donner. Ik wil helemaal niet dat iemand anders bepaalt welke televisieprogramma’s ik mag kijken, en welke boeken ik mag lezen – en ik wil allemaal niet dat hìj degene is die dat bepaalt. De achterliggende gedachte – dat ik door het lezen van on-Donnerse boeken het risico loop te veranderen in een staatsgevaarlijke Hofstadgroeper of neonazi, staat me al helemaal niet aan.

Gelukkig werkt censuur tegenwoordig twee kanten op: zodra we onze eigen url hebben (is al aangevraagd), gaan we Donner’s IP-adres bannen. We krijgen nu al regelmatig bezoek van het Ministerie van Justitie, misschien gooien we ze allemaal wel op één hoop.

Wat zegt u? Dat Piet-Hein alsnog thuis naar onze teksten kan kijken? Tsja, met Internet is wel meer te omzeilen. Zo zullen de ècht radicale naffers gewoon via hun ADSL’etje verder kunnen kijken naar Osama TV. Onze minister van Justitie liet zich daar ook niet door tegenhouden.