Méééér!

Er zijn mensen die vinden dat je iemand die op de grond ligt, niet na moet trappen. Ik heb ze nooit begrepen.

Zo heb ik genoten van het kamerdebat waarbij Boris Dittrich werd uitgejoeld en weggelachen. Toen de volgende dag zijn droevige hondekop de opening van de Kutkrant was, heb ik nog even overwogen om die uit te knippen en op de WC te hangen. Een kleine genoegdoening voor alle misdragingen die D66 mede met mijn stem heeft begaan, maar als het toiletpapier ooit was opgegaan had ik er nog wat aan gehad. Toch even het stukje naast de foto gelezen, en wat blijkt: Boris gaat helemaal niet weg! Hij blijft gewoon in de Tweede Kamer, zij het niet als fractievoorzitter.

Wat is het toch met die democraten? Het is alsof de man op de grond kermend om meer smeekt, en zijn mond alvast open zet zodat je makkelijk zijn tanden los kan schoppen. "Meneer, als ik straks bewusteloos ben, wilt u dan ook nog even op mijn hoofd poepen?", mompelt hij, terwijl hij een stukje long ophoest. Geen schaamte, geen beroepseer, geen greintje benul van wat hun achterban van ze verwacht.

Want stel je toch eens voor dat je lid bent van die club, dan schaam je je toch dood? Moet je met die groene foldertjes de straat op voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, dan vrees je toch voor je leven? Een journalist van het LD kwam er eentje tegen, en stelde die vraag. Suprise, suprise: het gemeenteraadslid dacht precies hetzelfde over zijn partij als iedereen die denkt dat er in theorie nog iets te doen moet zijn met D66, op de lange termijn: nù de koppen bij elkaar, uit het kabinet, alle Haagse stoethapsels met een enkeltje naar Uruzgan en proberen te redden wat er te redden valt. Het partijbestuur peinst er niet over: in mei gaan ze eens borrelen, met elkaar.

Wat moet ik nou toch met die democraten? Nog maar een keer schoppen? Ze maken zichzelf belachelijker dan ik ooit zou kunnen. Er is geen lol meer aan. Ik beloof plechtig dat ik niet meer over D66 ga schrijven. Nou ja, deze week dan.