Leerboek

Toen ik nog op de middelbare school zat, hadden we een tekstboek voor geschiedenis dat iets meer dan vijf kilo woog. De uitgever had het met zorg zo ontworpen dat het niet in een schoolkluisje pastte. Toen onze docent een keer wilde dat wij tijdens de les wat zouden lezen, was hij buitengewoon verbaasd dat welgeteld vier leerlingen in de hele klas het boek mee hadden genomen, terwijl de gemiddelde leerling uit mijn klas toch slechts tien kilometer hoefde te fietsen.

Op deze manier droeg ons geschiedenis-boek fantastisch bij aan onze vorming, zonder zelfs maar gelezen te worden. Al op jonge leeftijd kregen wij zo belangrijke lessen: authoriteit in twijfel trekken, het kritisch afwegen van belangen, en iemand anders overtuigen van jouw persoonlijke belangen. Hij kon dan bedenken dat dat boek belangrijk was, hij bekeek het maar. Van deze vaardigheden heb ik in de rest van mijn leven veel nut gehad.

Ik ben daarom ook tegen de zeulnorm. Als een kind werkelijk zo stom is dat het zijn rug laat verneuken alleen omdat een docent geen huiswerk op wil geven en eist dat je het boek mee naar de klas neemt, dan verdient het ook een verneukte rug.