Burqa

Overvecht, de wijk in Utrecht waar ik in woon, is niet de beste wijk van de stad. Een grauwe verzameling flatgebouwen afgewisseld met verwaarloosd groen, en ik kijk uit op een islamitisch cultureel centrum, wat dat ook moge zijn. Hoewel ik zelf nog nergens last van heb gehad, zijn er wel degelijk hangjongeren, worden er dingen vernield en zijn ingetikte autoruitjes geen zeldzaam gezicht.

En zo nu en dan loopt er een burqa voorbij. Een onaangenaam, intimiderend gezicht, en zonder meer een teken van gebrekkige aanpassing.

De laatste keer dat ik zo’n spook tegenkwam op straat, probeerde ik me voor te stellen dat ze staande werd gehouden door een agent. Burqaverbod, mevrouw. Komt u maar even mee naar het bureau.

Hoe akelig en naar ik die dingen ook vind, het beeld dat zich opdrong aan mijn geestesoog was eigenlijk geen spatje vrolijker. Niet omdat de gewaden geen exponent zouden zijn van een heel groot probleem – want dat zijn ze wél – maar omdat het er met de beste wil van de wereld bij mij niet ingaat dat een verbod op het kledingstuk deze wijk gezelliger gaat maken. Of leuker, of beter geïntegreerd. Verscherpt toezicht op de naleving van reeds bestaande wetten tegen het intikken van autoruitjes zou wat dat betreft waarschijnlijk nuttiger zijn.

Ik woon in Overvecht-Zuid, waar het beter toeven is dan in Noord. Ik kan me voorstellen dat daar mensen wonen die niet overdreven moslimvriendelijk zijn, en die dat burqaverbod wel zien zitten. Maar bizar is dat er ook mensen zijn die al jaren in een spierwitte wijk wonen, die nog nooit een burqa van dichtbij hebben gezien, en die het niet eens zouden merken als alle moslims in de nacht van vandaag op morgen gedeporteerd zouden worden, maar die wél hartstochtelijk tegen de islam zijn.

Misschien doet een witte wijk dat met je. Als mijn vriendin en ik ons over een paar jaar bij de witte vlucht voegen, op weg naar een leuk huisje in een roomblanke buurt, komen we er vast vanzelf achter.