Gemiddeld

De deur gaat open. Een man in een donkergrijs confectiepak komt aarzelend in lopen. Hij heeft kortgeknipt donkerbruin haar, en grijzende slapen. Zijn gezicht is gladgeschoren en hij draagt een bril met dun montuur.

“Hallo,” zegt een stem. “Ga maar op de stip staan.”
De man doet wat hem gezegd wordt. Dan verschijnt een tafel in beeld, waar drie mannen in confectiepak achter zitten. “Vertel eens wie je bent,” zegt de middelste.
De man op de stip verschijnt weer in beeld. Hij schraapt zijn keel, en begint: “Ik ben Jos de Vries uit Woerden. Ik ben getrouwd, heb twee kinderen –een zoon en een dochter- en mijn vrouw is nu drie maanden in verwachting van de derde. Een paar jaar geleden hebben we een huis gekocht in een wijk waar veel jonge gezinnetjes wonen. Onze hond-“
“Labrador, Retriever of Jack Russell?” vraagt één van de drie juryleden.
De man is van zijn stuk gebracht. “Eh, eh, nee. Een, eh, Mechelse herder,” stamelt hij.

Er valt een stilte. De juryleden kijken verbaasd. Dan leunt degene die in het midden zit naar voren. Hij kijkt Jos de Vries indringend aan.
“Jos,” zegt hij dan, “wat doe je hier?”
“Eh, nou, ik, eh,” mompelt de man op de stip, “Ik dacht-“
“Dat dacht je verkeerd, Jos. Mag ik je vragen: toen jij je voor ons programma had opgegeven, hoe reageerde je omgeving?”
“Eh, nou, eh. Enthousiast, eigenlijk wel.”
“Niemand zei: doe het niet?”
“Eh. Nee,” zegt Jos, die inmiddels beschaamd naar de grond kijkt.
“Dat hadden ze misschien wel moeten doen. Jos, bedankt voor je komst.”

Jos overleeft de voorrondes helaas niet. Je kunt je natuurlijk geen Mechelse herder permitteren als je wil strijden om de titel ‘Meest Gemiddelde Inwoner van Nederland’ in de finale van Average Joe, de grootste televisiehit na Expeditie Mars.

Het is zo’n beetje het allerlaatste wat je kunt doen met het format ‘mensen staan op een stip en vernederen zichzelf’ dus is het een kwestie van tijd voordat Talpa mijn idee jat. Het enige wat ik dan nog hoef te doen is even bellen met John de Mol.