350

Driehonderdvijftig woorden is erg veel als je geen flauw idee hebt waar ze over zouden moeten gaan. Iedereen die wel eens tegen heug en meug heeft moeten schrijven, weet wat een bezoeking dat kan zijn. Nu is dit weblog een eigen initiatief dat door praktisch niemand wordt gelezen, en dwingt niemand anders dan ikzelf me er (bijna) elke dag iets voor te schrijven, maar ik ben er nog niet uit of dat een voordeel of een nadeel is.

De meningen zijn het probleem niet. Ik heb over bijna alles een mening en ik ben er nog trots op ook. Bovendien leven we in een bijzonder boeiend tijdvak en gebeurt er iedere dag wel iets waar een mening over te hebben valt. De stemmachines die de staat Florida heeft aangeschaft na het verkiezingsdebacle van 2000 vertonen kuren, wetenschappers hebben toestemming gevraagd om een baby te maken uit drie ouders, Franse sikhs zijn naar de rechter gestapt omdat ze met hun tulband om naar school willen en het afgrijselijke concept musical gaat toegepast worden op de mijns inziens absoluut niet musicalfähige tekenfilm Shrek. Om maar wat voorbeelden te noemen.

Het schrijven zelf is het probleem. Professionele columnisten schijnen vaak wat reservestukken in een la te hebben liggen. Wil ik ook wel, maar meer dan één stuk per dag schrijven wordt me nog iets te gortig, en ik had ook geen voorraadje aangelegd voordat ik hier aan begon – dat zou geen echte uitdaging zijn geweest. Een andere optie is het schrijven over het niet weten waarover te schrijven, en mocht het nog niet duidelijk zijn, dat is wat ik nu aan het doen ben. Op zich heb ik mezelf alleen een maximum lengte gesteld, maar ik kan me er niet vanaf maken met drie regels tekst.

Ik heb een beetje ervaring met artikelen schrijven, en dat beetje leert me dat mijn kleine probleempje van tijdelijke aard is. Ik ben beslist van plan me aan mijn eigen voornemen te houden tenzij het echt, echt niet meer gaat. En dat zou dus betekenen dat ik morgen weer een column plaats die wél ergens over gaat.