Fortuyn

Acht dagen geleden was het precies twee en een half jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord. Omdat ik toch nog iets over Fortuyn wilde schrijven, kan dat dus net zo goed nu even.

Fortuyn was een populist, en ik twijfel er geen moment aan dat hij het volk stiekem verachtte.Hij was een egotripper, maar ik twijfel er evenmin aan dat hij oprecht geloofde dat hij dit land kon helpen. Ik twijfel er niet aan dat hij zich had kunnen redden in Den Haag, waar compromissen nu eenmaal onontkoombaar zijn, en ik heb nooit geloofd dat hij het vier jaar lang had uitgehouden. Zijn politiek bestond voor een heel belangrijk deel uit anderen de schuld geven en voor een heel klein deel uit oplossingen vinden. Dat de LPF na Fortuyns dood werd overgenomen door z’n foute vastgoedvriendjes is overigens niet zijn schuld.

Hij wilde niet met Marijnissen debatteren, en dat is logisch. Fortuyn was de rebel die de regenteske, hypocriete gevestigde orde aanviel, en Marijnissen had en heeft in dat opzicht een vrij bestendig imago. Niet met hem in discussie gaan was dus de beste optie: wat mensen zien is belangrijk, niet wat ze niet zien. Populisme heet dat.

De PvdA, Fortuyns voornaamste doelwit, ging niet vrijuit. Er werd krampachtig gereageerd, vooral omdat de partij inderdaad regentesk was. De PvdA vervolgens de schuld geven van de moord is echter één van de meest achterbakse acties die in Nederland zijn uitgevoerd sinds de Duitsers in 1940 onze neutraliteit schonden, maar ook daar is Fortuyn niet verantwoordelijk voor.

Ik was geen fan van Fortuyn en ben dat nog steeds niet. Maar ook ik, als trouwe linkse-kerkbezoeker, denk dat dit land er veel minder erg voor had gestaan als Fortuyn niet was vermoord. Ik denk dat omdat mensen dan hadden kunnen zien dat Fortuyn niet de verlosser was waar ze hem voor hielden, iemand anders denkt misschien dat het beter was afgelopen omdat Fortuyn juist wél die messias was. Noch ik noch die ander hoeft dat voor zich te houden. Dat heet dan weer: vrijheid van meningsuiting.