Patent (2)

Tijdens het overleg van de Europese landbouwministers zal het voorstel voor softwarepatenten als hamerstuk voorbij komen. Ja, u leest het goed: landbouw. Hamerstuk.

Een korte terugblik: in mei 2004 stemde de Europese Raad van Ministers vóór softwarepatenten, mede dankzij de stem van minister Brinkhorst van Economische Zaken. Deze stuurde een brief naar de Kamer waarin hij loog dat Nederlands standpunt hiermee definitief was. Toen de Kamer er achter kwam dat dat niet waar was, bood staatssecretaris Karien Van Gennip namens EZ haar nederige excuses aan.

Er kwam een tweede Europese stemronde, en de Kamer was inmiddels wakker. Ze sommeerde Brinhorst zich van stemming te onthouden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zei de minister doodleuk dat hij zich niet aan die motie ging houden.

Maar met het opzij zetten van de Kamer was Brinkhorst er niet: ook het Europees Parlement was tegen de patenten. En omdat er geen inhoudelijke argumenten vóór softwarepatenten bestaan (ze zijn ontworpen om grote bedrijven in staat te stellen kleine concurrenten de kop in te drukken) kon van een debat natuurlijk geen sprake zijn.

En toen kwam iemand op het geweldige idee om het voorstel om te toveren in een “hamerstuk”. Blijkbaar kan het Europees Parlement op deze manier heel eenvoudig te kakken worden gezet. De Kamer, die Brinkhorst heeft gevraagd dan tenminste de bezwaren van het Nederlandse parlement kenbaar te maken aan de Raad van Ministers, sputtert nog wat, omdat Brinkhorst ook dit keer met z’n middelvinger zwaait. In de tekst over het voorstel staat niets over Nederlandse bezwaren, zelfs niet impliciet.

Mensen die denken dat ze niets met softwarepatenten te maken hebben, vergissen zich enorm. Maar zelfs afgezien daarvan: de coalitiepartijen helpen het dualisme om zeep door zich gewillig te laten nemen door de EZ-minister. En de regering, die niet zo lang geleden nog riep dat Europa best wel belangrijk is, is het Europees Parlement aan het piepelen.

Dit gaat allang niet meer over softwarepatenten, dit gaat over een minister die het huis van de democratie onderschijt. En die niet beter verdient dan dat de hele kwestie in zijn gezicht ontploft.