Vakantie

Het wil allemaal nog niet zo vlotten. Niet alleen ben ik zelf nog niet vooruit te branden na een lange vakantie, de rest van de wereld heeft er de afgelopen twee weken blijkbaar ook van genomen.

Goed, er was er verschrikkelijke tsunami in Azië, maar wat voor zinnigs kun je daar over schrijven? Meer dan honderdduizend doden, misschien wel honderdvijftigduizend. Mensen die geen dak boven hun hoofd meer hebben, of geen familie meer. Westerlingen die zichzelf op de borst kloppen omdat ze geld dat ze toch wel konden missen op giro 555 hebben gestort. Een goede daad, begrijp me niet verkeerd, maar als de hulporganisaties verstandig zijn potten ze het op. Want binnenkort is de winterstop voorbij, en als de televisiezenders hun kijkers niet dagelijks bombarderen met hartverscheurende beelden zal het snel gedaan zijn met onze gulheid.

Er was Johan Remkes, die zijn vakantie op Thailand niet wilde onderbreken om het rampgebied te bezoeken. Of toch wel, bleek later. Hoe dan ook, de oppositie was er niet over te spreken. Zelf zei de minister dat de ophef over zijn afwezigheid een hype was. Ik hou er niet van om meneer Remkes gelijk te geven, maar ik kan niet anders. Een bezoek van een hoogwaardigheidsbekleder betekent dat hulpverleners van hun werk worden gehouden, en daar heeft niemand wat aan.

Er was meneer Nawijn, lid van de fractie die zich van de rechter geen LPF meer mag noemen, en die openlijk flirt met de Filip de Winter, leider van de partij die zich van de rechter geen Vlaams Blok meer mag noemen. Meneer Nawijn zei het niet goed te vinden dat Hirsi Ali alle moslims over één kam scheert. Ik hou er niet van om meneer Nawijn gelijk te geven, daarom wacht ik daar nog even mee tot ik zeker weet dat hij het volgende week nog steeds vindt.

Waarschijnlijk valt er het komende jaar toch wel genoeg te beleven. En omdat mijn vakantie nu echt over is, moest ik me maar eens weer serieus aan het bloggen slaan. Bij deze dus beloofd: het komende jaar weer (bijna) één column per dag.