Bijklussen

Je hebt altijd baas boven baas. Ik heb momenteel drie bijbaantjes naast mijn studie, omdat ik geheel door mijn eigen schuld nog niet ben afgestudeerd, en omdat ik desondanks wel graag af en toe wil eten. Deze ontboezeming is geen poging om medelijden te wekken – ik heb vrije tijd zat en er zijn genoeg mensen waar ik op terug kan vallen – maar dient ter versterking van het contrast met het onderwerp van deze column: de man met zevenentwintig bijbanen.

De man heet Jan Franssen, en is Commissaris van de Koningin (CvdK) in Zuid-Holland. Een CvdK vervult een politieke functie, maar wordt niet gekozen door het volk. Middels een sollicitatieprocedure die via de minister, een vertrouwenscommissie en de provincie loopt, wordt de commissaris benoemd. Oftewel: politici die goede contacten hebben en het wat rustiger aan willen doen, laten zich door het old boys network in de functie van CvdK parkeren.

Maar zo’n functie is helaas geen vetpot. Een bruto maandsalaris van tienduizend euro, daar kun je amper van eten, en het staat in geen verhouding tot het zware werk dat een CvdK verzet. Gelukkig zit er af en toe een gaatje in de agenda, dat dan opgevuld kan worden met een lucratieve schnabbel. Of zevenentwintig schnabbels, in het geval van Franssen. Maar hij mag dan recordhouder zijn, zijn collegae doen nauwelijks voor hem onder. Michel de Jager, D66-er en CvdK in Flevoland, is de enige commissaris die weliswaar wel nevenfuncties heeft, maar er niets voor betaald krijgt.

De CvdK’s vinden dat ze recht hebben op privacy en dat het niemand iets aangaat in wiens opdracht ze bijbeunen, en voor hoeveel. Of die houding voortkomt uit afgrijselijke arrogantie, onvoorstelbare domheid of een mengeling van de twee, ik durf het niet te zeggen. Maar het wordt tijd dat iemand ze uitlegt wat de term “publieke functie” betekent, en dat je die niet moet bekleden als je enkel voor de poen gaat. En dat een beetje bescheidenheid niet misstaat als je niet eens door het volk, maar door je vriendjes in je zachte troon bent gehesen.