Gezeik

Af en toe moet ik even heel hard met m’n hoofd tegen de muur bonken. Als je zesentwintig bent (en dat ben ik) begin je namelijk het risico te lopen dat je verandert in een ouwe zeikerd. Met je hoofd tegen een muur bonken is op zich geen remedie, maar je bent in elk geval even drukker bezig met je hoofdpijn dan met al zeikend over het feit dat je een ouwe zeikerd aan het worden bent bevestigen dat dat inderdaad het geval is.

Voor wat het Studentenleven met een grote S betreft, ben ik jaren geleden al vredig ingekakt, en ik ben blijkbaar nog niet toe aan m’n midlifecrisis. In elk geval voel ik niet de behoefte om wekelijks Feesten met een grote F te bezoeken en iedere dag te leven alsof het m’n laatste is. Er is nog veel te veel te lezen, te kijken en vooral te bedenken, en wat dat betreft voel ik me stukken jonger dan leeftijdsgenoten die zichzelf met een houding die ergens tussen laissez faire en oppervlakkig cynisme in hangt veroordelen tot een levenslang verblijf in één of andere subcultuur. Dus dat is het probleem niet.

Over politiek wordt momenteel door iedereen gezeken, dus daar kan het ook niet aan liggen.

Nee, het gaat over het soort gezeik waarvan iedereen kan bedenken dat het gezeik is. Gezeik over pubertjes die voortdurend MSNen, SMSen en chatten. Over het feit dat games al jaren niet meer vernieuwend zijn, maar dat in plaats daarvan iedere week een first-person shooter wordt uitgepoept die nóg mooiere graphics en nóg realistischer geluidseffecten heeft. Over mensen die hun kinderen niet fatsoenlijk opvoeden, over waardeloze televisieprogramma’s, over de kutmuziek die je tegenwoordig op de radio hoort.

En als je merkt dat dat soort gezeik door je hoofd spookt, is het een goed idee om dat ding een paar keer goed tegen de muur te kwakken. Er zijn belangrijker zaken in de wereld, en bovendien word je van gezeik toch alleen maar sneller oud.

Ik zal mijn best doen om me morgen weer met iets interessanters bezig te houden. Beloofd.