Pasen (2)

Ik heb een rare droom gehad. Ik zag Thom de Graaf met een groot kruis op zijn schouders de trappen van het koninklijk Paleis op lopen. Hij moest zich een weg banen door een haag van mensen, die hem duwden, bespuugden en uitjouwden. “Vergeef ze,” mompelde Thom, “ze weten niet wat ze doen. Ik zal het ze gewoon nog een keer moeten uitleggen.”

Ik droomde over een zaal vol D66-stemmers, waar Boris Dittrich, gewikkeld in zwachtels, achter een lessenaar stond te vertellen over de heerlijke wijn die de aanwezigen hadden gekregen. “Maar het is water!” riep één van de gasten uit. “Gelukkig zijn zij die geloven zonder te zien,” antwoordde Dittrich, “ik zeg jullie: het is wijn.” En de aanwezigen sloten hun ogen en dronken het water, en geloofden dat het wijn was. Thom de Graaf, Hans van Mierlo en Els Borst stonden rondom Dittrich en verwijderden de zwachtels. “Democratie!” scandeerden zij in koor, en in de verte kraaide een haan.

Ik droomde over de plenaire zaal van de Tweede Kamer. In de zaal stond een gedekte tafel, waar alle leden van het kabinet aan gezeten waren, behalve de premier. Gerrit Zalm zat aan een uiteinde van de langwerpige tafel geld te tellen. Op de tafel lagen twee broden en vijf vissen, en een zieke man met zweren kwam de zaal in en zocht onder de tafel naar kruimels. Toen kwam Jan-Peter Balkenende, gekleed in purperrode en zilveren linnen en gezeten op een ezel, de zaal binnen, en hij begon de man die naar kruimels zocht met een stok te slaan. “Sta op en loop!” schreeuwde Balkenende, en de man met zweren vluchtte de zaal uit.

Balkenende waste zijn handen in een schaal met water, waar met grote letters “Eigen verantwoordelijkheid” op stond. Hij gaf de schaal door, en alle aanwezigen wasten hun handen. Buiten de zaal stond een woedende menigte, maar de mensen die aan de tafel zaten hoorden hun geschreeuw niet.

Kortom, het was een fikse nachtmerrie. Gelukkig zijn dromen bedrog.