Wie is er bang voor D'66?

Ik ben een hele week afgesloten geweest van de bewoonde wereld. De Paus is doodgegaan, Thailand schijt zeven kleuren bagger vanwege aanslagen van moslimterroristen op toeristendoelen (die ik overigens eerder dit jaar had voorspeld), en D'66, vaste pispaal van ons blog, zit nog stevig vastgezogen aan het bestuurderspluche.

Graag zou ik zeggen dat Iknik en ik te hard zijn geweest voor de democraten. D'66 is in wezen een sympathiek clubje, en aan hun invloed hebben we zaken als een verruiming van de winkelsluitingswet, het homohuwelijk en andere liberale verworvenheden te danken. De partij verkeert nu in een hevige crisis, en eigenlijk is het lullig om iemand die op de grond ligt na te trappen.

Als een van je vrienden ergens in de goot ligt te kotsen, ga je niet van een afstandje op hem lopen spugen. Je helpt hem overeind en gaat een glaasje water voor hem halen. Misschien, als we bij de volgende verkiezingen gewoon op D'66 stemmen omdat ze zo zielig zijn, dat de partij er weer bovenop komt. Dit soort dingen zou ik graag zeggen.

Maar zo werkt het niet in deze wereld. De voormalige rebellenclub heeft nu in vier regeringen na elkaar gezeten, en ze hebben hun kroonjuwelen niet waargemaakt, ze hebben elke keer als het erom ging dikke bergen met poep gegeten om maar aan de macht te kunnen blijven, en ze hebben zich verlaagd tot populistische flauwekul over varkensflats en dancefeesten. Onze vriend die in de goot ligt is niet eenmaal te ver uitgeschoten met de drank - hij is verandert in een wino.

Hier helpt alleen de harde hand. Het Nederlandse politieke landschap heeft nog steeds behoefte aan een liberale politieke partij die socialer is dan de VVD, maar niet zo biologies-dynamies als Groen Links. Onze vriend verdient een schop onder zijn hol richting rehabilitatiekliniek.

Dat wordt makkelijker dan het klinkt: na meer dan tien jaar het paardenstavengezuig van de Haagse afdeling te hebben aanschouwd, bestaat het niet dat er ook maar iets over is van het ledenbestand van de Democraten. Als ik terugkom in Nederland, word ik lid van D'66. Graag zou ik jullie op willen roepen hetzelfde te doen. Gaan we met zijn allen naar de partijcongressen, en dan nemen we met onze meerderheid de macht over de partij over. De schandknapen van de macht ( = alle huidige fractieleden en regeringsleden) schoppen we eruit, en onder onze visionaire leiding maken we weer wat van die partij.

Als het lukt vraag ik Ramses Shaffy of hij lijstduwer wil worden.