Smulgracht

Het is zomer, en dan voelen Nederlanders de dwangmatige neiging om zich in plaats van thuis op een terrasje dood te gaan vervelen. 't Utregse Oude Graggie is zwaar de bom op terrasjesgebied, vanwege de monumentale paardekastanjes die er staan.
Mijn eigen wijk wordt geteisterd door lijsterbes, esdoorns en platanen. Ergens in Utrecht zit een ambtenaar die dat allemaal bedenkt: zo'n boom die staat daar niet toevallig, daar hebben uw belastingcenten hard voor moeten vergaderen. Dat door de honden doodgescheten geval voor mijn deur is een planboom.
Altijd nog beter dan geen bomen, natuurlijk, maar ik snap de bomenplanners niet goed. Neem nou die Oude Gracht: als de kastanjes in bloei staan is dat een prachtig stukje Nederland waar zelfs ik me nog wel op een terras wil vertonen (ik verdenk echter de terrasjesliefhebbers ervan dat ze 's nachts met hun slaapzak naar de werfkelders trekken om als eerste plaats te kunnen nemen en vervolgens de hele dag niet meer van hun tafel af te komen). Maar stel nou dat dat tamme kastanjes waren geweest? Voor de leek zien die er hetzelfde uit, maar tamme kastanjes kun je eten - en zijn schofterig duur in de winkel.
Er wonen in Utrecht zo'n duizend daklozen, en die moeten allemaal eten. Als we nou alle planbomen in de stad vervangen door bomen waar je de vruchten van kunt eten? Krijgen de junks ook eens wat fruit, kinderen leren dat je eten niet in de supermarkt groeit, lekker grote potten jam koken met de buurvrouw. Voor allochtonen schijnt dat ook belangrijk te zijn, dat eten, getuige de plannen voor een Smulbos in Nederland. Een stadswandeling wordt voortaan gezond snacken!