Nerd

Niet zo heel lang geleden noemde ik mezelf nog Christen. Hoewel ik me tegenwoordig bij de agnosten heb geschaard, vind ik het geweldig om zo nu en dan een boom op te zetten over mystiek en metafysica. Twee zaken die beslist niet botsen met logica –integendeel zelfs- en wetenschap. Zo lang men maar beseft dat wetenschap op een heel andere manier vragen probeert te beantwoorden dan religie.

Volgens aanhangers van Intelligent Design (ID) heeft de Lieve Heer de wereld niet in zes dagen geschapen, maar greep Hij slechts af en toe in. Om mensenogen te maken bijvoorbeeld, of de zweephaartjes van eencellige beestjes.

Ik vind dat een vreemd Godsbeeld. De klassieke Heer spleet zeeën, liet brood uit de hemel vallen en zag en hoorde alles. Voor zover ik begrijp zwengelde de God van de ID’ers de boel wel aan, maar bemoeide hij zich er sindsdien zelden mee. En als hij al ingreep, dan was dat niet om natuurrampen of genocide te voorkomen, maar om wat te tweaken aan de aandrijving van een eencellige. Intelligent Design heeft God gereduceerd tot een omnipotente nerd, die zich liever bezighoudt met technische details dan met mensen.

De Almachtige, wiens ware gedaante onkenbaar is, die ons lot kent en die enkel tot ons komt via mystieke wegen, dat is een mooie God die eerbied en respect afdwingt. Maar in hun ijver om Gods bestaan te bewijzen, maken ID’ers er een banale doe-het-zelver van, wiens wegen te doorgronden zijn. Een doe-het-zelver, bovendien, die overbodig wordt zodra wij mensen in staat zijn betere ontwerpen te maken.

Weg is de God in wie men kan geloven zonder te zien. Weg, de Herder die over Zijn kudde waakt. Hij maakt zich niet kenbaar middels visioenen of dromen die tot Inzicht leiden, maar door af en toe de boel dusdanig bij te sturen dat we miljoenen jaren later met een niet sluitende evolutietheorie zitten. Dat klinkt meer als een gemene grap dan als een Bewijs van zijn Goedheid. Ik vraag me af waar de ID’ers ons precies in willen laten geloven.