Frietjes

“Ik houd er niet van om wetenschappers in het bestuur te hebben”, zei de voorzitter van een Britse universiteit ooit. “Je kan nooit zeker zijn van hun standpunt: als er nieuwe data komt veranderen ze van gedachten.”

Voor de duidelijkheid: het was een grap. Van gedachten veranderen in het licht van nieuwe gegevens is een goede eigenschap. In de huidige samenleving lijkt het erop dat het soms als teken van zwakte gezien wordt. Politici worden beschuldigd van flip-floppen, Greenpeace houdt krampachtig vast aan een pleidooi voor meer windmolens, hoewel er studie naar studie wordt uitgepoept waarin staat dat ze niet zo efficiënt zijn als gedacht, stroomnetwerken zwaar belasten, dat Denemarken spijt heeft als haren op ’t hoofd dat ze zoveel windmolens heeft gebouwd etc. GroenLinks zanikte vandaag in De Volkskrant traditiegetrouw dat directeuren teveel verdienen, terwijl dat de aandeelhouders van bedrijven (wiens zaak het eigenlijk is) niets kan schelen. Het tegen beter weten in vasthouden aan standpunten is teveel de regel geworden.

Daarom steken wij vandaag de loftrompet voor een politicus uit nota bene Amerika, het land waar imago en machismo nog veel meer tellen dan in onze vaderlandse politiek. Senator Walter Jones van de Republikeinse partij vindt dat de Amerikaanse troepen terug moeten komen uit Irak. Waar kenden we meneer Jones van? Van het idee om Franse frietjes te herdopen tot ‘Freedom Fries’. In Nederland leek het misschien ridicuul nationalisme, maar het gaf wel duidelijk aan hoe meneer Jones dacht over de noodzaak van inval en de weigering van Frankrijk om daaraan mee te werken.

Of hij vindt dat de namen van de frietjes weer terug kunnen naar de oude stijl is niet helemaal duidelijk, maar over de soldaten is hij van gedachten veranderd. Er waren geen massavernietigingswapens, de soldaten gaan bij bosjes dood, tijd om weg te gaan.
Vandaag juichen we senator Jones toe vanwege de moed om van gedachten te veranderen.
Morgen scheld ik hem de huid vol omdat hij het helemaal verkeerd heeft. Tot dan!