Proef

Kent u ze, de spotjes van Proefdiervrij? In beeld zijn een meisje en haar oh zo lieve paardje, en een hand die een spuitfles met daarop een grote X vasthoudt. De man die de fles vasthoudt, vraag of hij het paard misschien wat cyclohexanol (of een andere enge stof, het is alweer even geleden dat ik de spot voor het laatst zag) in de ogen mag spuiten. Het meisje is geschokt. Nee, meneer, dat mag u niet. Gaat u alstublieft weg. Of woorden van gelijke strekking.

Persoonlijk vond ik de spotjes op z’n zachtst gezegd gechargeerd. De suggestie wordt gewekt dat onderzoekers niet alleen allerlei enge giffen in en op beesten smeren en spuiten (wat in zekere zin waar is) maar ook dat ze dat niet doen met een reden, maar gewoon omdat ze er toevallig zin in hebben (wat op geen enkele manier waar is).

Wie in de stijl van Proefdiervrij spotjes zou willen maken vóór dierproeven, zou iets leuks kunnen doen met ouders die moeten kiezen tussen het fluffy konijntje en de pillen waar hun aan kanker lijdende kindje mee genezen kan worden. Even smakeloos en zwart-wit als de spot met het lieve paard en de grote gemene cyclohexanolmeneer. En even dicht bij de waarheid.

Er zijn voorschriften voor proefdiergebruik, en ze zijn veel strenger dan veel mensen denken. Er zijn alternatieven, maar niet alle dierproeven die vandaag de dag worden gedaan kunnen daardoor vervangen worden. Aan de andere kant zou onderzoek naar alternatieven voor dierproeven een stuk serieuzer genomen kunnen worden dan vandaag de dag het geval is, en worden er proeven met dieren gedaan waarvan het nut onduidelijk is. Kortom, de waarheid ligt ergens in het midden.

Omdat de spotjes van Proefdiervrij beslist niet in dat midden lagen, zijn ze inmiddels van de buis gehaald door de Reclame Code Commissie. De Partij voor de Dieren (PvdD) kan daar niet om lachen, en hoewel ik het bij voorkeur niet eens ben met dat soort one-issue partijen heeft ze een punt. Want “gebrek aan nuance” lijkt me een heel vreemd criterium voor het beoordelen van reclameboodschappen.