Multicultureel dramatisch

Het is inmiddels alweer zes jaar geleden dat Paul Scheffer sprak van het multiculturele drama. Er dreigt een tweedeling in Nederland te ontstaan, waarschuwde hij. Amsterdammers zijn doodsbang voor Marrokkanen, de Nederlandse cultuur laat zich verdringen door die van onze immigranten. Om de PvdA-filosoof te citeren:

“Waarom denken we het ons te kunnen veroorloven generaties immigranten te zien mislukken en een verondersteld reservoir aan talent onbenut te laten? En waaraan ontlenen we het vertrouwen dat ondanks de zichtbare problemen alles wel op zijn pootjes terecht zal komen? Komt dat door de economische groei waarmee onrust kan worden afgekocht en de tevreden waarneming dat we hier geen rassenrellen kennen en het dus elders veel slechter gaat?”

Goed. Dat was dus in het jaar 2000. Pim Fortuyn was een onbetekenende columnist bij Elsevier, het World Trade Center stond nog overeind, en Theo van Gogh spoot zijn tekstuele diarree nog over Nederland uit. Ik was blij met het stuk: er leefde in mijn ogen een grote ontevredenheid over buitenlanders in Nederland, en na een flinke discussie zou de lucht geklaard zijn. We moesten per slot van rekening toch allemaal samen met dit Nederland doen, dus dat kwam wel goed. Je hebt ook altijd de beste sex na een flinke ruzie, zeg maar.

Nou, dat had ik goed mis. Scheffers multiculturele drama is inmiddels nog een stuk dramatischer geworden. De economische groei ligt al vijf jaar stil, rassenrellen hebben we niet, maar er zijn wel de nodige moskeeën in de fik gegaan, en alles is zeker niet op zijn pootjes terecht gekomen. En geen stad die zo hard op zijn bek is gegaan als Amsterdam.

Marrokkaanse jongetjes voetbalden met kransen tijdens de dodenherdenking. Een Nederlands gezin werd de Diamantbuurt uitgetreiterd. Theo van Gogh werd afgeslacht op de straten van Amsterdam, en zijn moordenaar bleek de held van de gekleurde jeugd te zijn op een basisschooltje. De gemeente Amsterdam besloot op grond van dat bericht tot nader onderzoek, en guess what? Die basisschool staat niet alleen.

Zoals gezegd: uiteindelijk moeten we toch met zijn allen samen met Nederland doen. Nu zitten autotochtonen en allochtonen in een negatieve spiraal: slecht nieuws zorgt voor meer wantrouwen, wantrouwen zorgt voor meer discriminatie, zorgt voor radicalisering, zorgt voor meer slecht nieuws en zo ging het van een intellectueel stuk in het NRC naar brandbommen op de moskee en tanks in de voortuin van de Hofstadgroep.

Nederland als geheel en Amsterdam in het bijzonder moeten uit die spiraal zien te komen. Ik heb niet het flauwste benul van hoe dat zou moeten. Vervelender is het dat het erop lijkt dat Job Cohen, burgemeester van de geplaagde stad, dat ook niet heeft. De reactie van de gemeente op het onderzoek? Er gaat een wethouder praten met de scholen. En er ging een siddering door talibanminnend Amsterdam.

Bij de laatste verkiezingen bleek dat de problemen met de multiculturele samenleving (of wat daar vanover is) voor de kiezer één van de belangrijkste thema’s was. Het is tijd voor Cohen om het thema beet te pakken, daadkracht te laten zien en problemen op te lossen. Of om plaats te maken voor iemand die dat wel kan.

Update: Gadverdegadver, ik ben het gewoon alweer eens met die engerd van een Wilders. Nog even en ik beperk me uitsluitend tot columns over zeeleven, dat interesseert hem tenminste geen ene reet.

Overigens: uit ons onderzoek blijkt dat de één na meest gebruikte zoekterm om op dit blog te komen het woord 'kinderkutjes' is, dat ik ooit bezigde. Omdat we natuurlijk graag meer bezoekers willen, roep ik u op om meer naar ons te linken. Het aantal manieren waarop je vaak het woord kinderkutjes kan gebruiken is namelijk nogal beperkt.