Spook

Het spookt hier een beetje. Een beetje in m’n hoofd, omdat ik een griepje heb en daarvan krijg ik altijd wolken in m’n kop, een beetje buiten, omdat het de hele dag al somber weer is, en –waarschijnlijk dientengevolge- een beetje in m’n huis. En het spook is niet eens van een dode. Kun je nagaan.

Het spook is van iemand die, de laatste keer dat ik haar sprak tenminste, levend en wel aan de andere kant van de planeet zit. Het is er nu 1 uur ’s nachts, maar morgen ga ik haar vertellen dat ze op moet houden met die onzin. Mij een beetje de stuipen op het lijf jagen door me te laten denken dat ze m’n kamer binnen komt lopen.

Ik ben een aansteller. Over vier maanden zie ik haar weer, en vier maanden op een mensenleven stelt niks voor. Maar het is zo somber buiten, en ik heb niks te doen (welles, ik heb alleen nergens zin in) en er is geen boeiend nieuws om een column over te schrijven (welles, ik heb vandaag alleen helemaal geen zin om een mening te hebben) en m’n hoofd zit vol snot en het is zo ontzettend zondag. Ik ben gewoon druilerig vandaag.

Ze heeft een pluchen neushoorn achtergelaten, maar ze is zelf én geen neushoorn én niet van pluche en bovendien twintig keer zo groot, dus het is een belabberd surrogaat. Niet dat het op dit moment uit zou maken als m’n gezelschap uit een menspersoon bestond in plaats van een pluchen neushoorn, want het is toch allemaal niet goed genoeg. Ze is net een week weg en ik ben nu al veranderd in een ouwe zeisknor die spoken ziet (nou ja, om preciezer te zijn, hóórt, of eigenlijk meer tijdens de halfslaap het gevoel heeft dát). Kun je nagaan hoe ik er over vier maanden aan toe zal zijn.

Nou ja, morgen is het al geen zondag meer, griepjes gaan over en het weer zal wel weer bijtrekken. En als ik belangrijke dingen ga doen, zijn die vier maanden vast zó voorbij.

Zucht.