Londen

Het zou wat zijn, vier nieuwe aanslagen in Londen. Het nieuws is vers van de pers, en reporters van de diverse televisiezenders die er bovenop willen zitten zijn non-stop aan het vertellen dat ze eigenlijk nog helemaal niets weten. Behalve dan dat het gaat om drie metro’s en één bus en een aantal dubieuze getuigenverklaringen over rook, ontploffende rugzakken en “dummy explosions”.

Het gaat hier waarschijnlijk niet om moslimfundi’s, maar om amateuristische copycats of misschien zelfs een misverstand of een heel slechte grap. Maar wat de terroristen van al-Qaeda in elk geval voor elkaar hebben gekregen, is dat er heibel is in Londen zodra iemand een te harde scheet laat. Wat volkomen begrijpelijk is.

Tot nog toe, en naar de verslaggeving van de BBC te oordelen ook nu nog, reageerden de Engelsen bewonderenswaardig Engels op de situatie. Stoïcijns bijna, als je bedenkt wat de vier schoften met hun rugzakjes twee weken geleden aanrichtten, in de hoop zich tot het einde der tijden suf te kunnen neuken in het hiernamaals. En honderd keer nuchterder dan de nuchterste Nederlander. De boodschap was duidelijk: ons krijg je niet zomaar kapot.

Dat lijkt me gruwelijk frustrerend voor degenen die paniek en angst willen zaaien in het land, en daarom is het zo’n goede reactie. Dat er aanslagen gepleegd gaan worden in Nederland ligt in de lijn der verwachting, en daarom kunnen wij ook maar beter gaan oefenen.

Laten we, als de aanslag op Hoog Catharijne, Amsterdam CS of de Rotterdamse metro gepleegd wordt, niet datgene doen waar Nederland de laatste paar jaar zoveel kleiner door is geworden –overkoken en alles lynchen dat een hoofddoek draagt- maar datgene waar we groot mee zijn geworden: we rapen de stukjes bij elkaar, vissen daar de onderdelen uit waarmee een nieuwe bom gemaakt zou kunnen worden, en verkopen die via-via terug aan al-Qaeda. Vroeg of laat moeten ze dan toch doorkrijgen dat ook wij niet groot en welvarend zijn geworden omdat er zo makkelijk van ons te winnen valt.