Executie

Schieten om te doden. Die orders kregen Britse agenten na de aanslagen in Londen. Een zelfmoordterrorist is pas onschadelijk als zijn hersens van de vloer geschraapt kunnen worden, en nog meer aanslagen kunnen we in Londen niet gebruiken, moet de gedachte zijn geweest van commissaris Ian Blair. Een gedachte die leidde tot de standrechtelijke executie van Jean Charles de Menezes.

Ik zou niet graag met Ian Blair willen ruilen: Londen is op de korrel genomen door een onzichtbare en meedogenloze vijand, die ieder moment opnieuw kan toeslaan. En als je een keer het geluk hebt een zelfmoordterrorist te snappen vlak voor het moment suprême, is doodschieten inderdaad de enige manier om hem onschadelijk te maken.

Maar toch: ook politieagenten zijn mensen, en ik kan me voorstellen dat de Londense dienders sinds een paar weken net ietsje nerveuzer zijn dan normaal. Zou ik ook zijn. En ik kan me niet voorstellen dat m’n nervositeit zou verdwijnen op het moment dat m’n baas me de order zou geven te schieten om te doden. Recipe for disaster, noemen de Engelsen zoiets.

Dat is niet helemaal eerlijk, want als De Menezes een zelfmoordterrorist was in plaats van een onschuldige elektricien, hadden de rechercheurs Londen juist behoed voor een ramp. Maar ja, als je alle moslims in het land vergast ben je waarschijnlijk ook wel van de zelfmoordterroristen af. Ergens ligt een grens.

En hoe je het ook wendt of keert, als onschuldige burgers een nekschot krijgen in plaats van een proces is die grens overschreden. Hoe begrijpelijk het ook is dat Blair koste wat kost meer bomaanslagen wil voorkomen, de willekeur van al-Qaeda bestrijden met nog meer willekeur is uiteindelijk contraproductief: de mensen zullen alleen maar nog banger worden dan ze al zijn.