Staken met een grote K

Ooit, in een grijs verleden, heb ik mij tussen aardwetenschappers begeven. Een weinig memorabele tijd, die gelukkig steeds verder achter mij ligt. Eén verhaal van een aardwetenschapper zal mij echter altijd bijblijven. De jongen had een mooie stageplaats gevonden in Israel. Mensen vonden hem leuk, hij vond hun leuk, hij was zich druk aan het inlezen en stuurde een mailtje over wanneer hij nou precies welkom was, zodat hij zijn vertrek kon regelen.

Geen antwoord.

Twee weken later weer een mailtje gestuurd, geen antwoord. Naar Israel gebeld, niemand neemt op. Uiteindelijk maar stage gaan lopen in hetzelfde naargeestige gebouw op de Uithof waar ik ook zat.

Wat was er nou aan de hand? De universiteit in kwestie was aan het staken. En dan niet zoals we in Nederland doen, met wat grijze fossielen uit het socialistisch museum die onwennig onder zo'n lullig staakpetje vandaan kijken, maar die-hard staken. Twee maanden lag de universiteit plat, want iedereen wilde dertig procent opslag.

Ik vertelde dit verhaal altijd vol jaloezie: dat is nog eens wat anders dan dat lullige Nederlandse gepiel voor anderhalf procentje meer, of een uurtje werkweek minder. Staken met een grote K, zeg maar.

Inmiddels weten we in Nederland ook weer wat staken is. Het was een beetje uit in de jaren '90, maar de vakbonden roeren zich ineens weer, en gansch het raderwerk ligt stil, nu een hebzuchtige hand dat wil. Hebzuchtig? Bespeurt u daar een vleugje afkeer van de stakende arbeidersklasse die zich als dapper proletariaat verzet tegen de gierige macht van het kapitaal?
Nee hoor.
Niks vleugje! De stakende Prorailers en bus-chauffeurs zouden van mij stuk voor stuk de kanker achter het hart kunnen krijgen, ware het niet dat ze dan al helemaal niet meer naar hun werk komen. Beetje het halve land platleggen voor hun lullige paar procentjes. Als Israelische aardwetenschappers betaald uit hun neus willen vreten en vlaggetjes zwaaien, heeft Israel daar geen last van, maar het OV in Nederland is wel even wat anders.

Overal in Nederland wordt bezuinigd. Mensen gaan op straat, budgetten gaan omlaag en werkzoekenden kunnen niet aan de bak. Als ik een baan had bij de overheid of semi-overheid, zou ik mijn uiterste best doen om te excelleren in dat werk, en mijzelf onmisbaar te maken. Zo niet de staakmongolen. Wat wil namelijk het geval? Prorail zuigt ongewassen paardenstaven. Altijd als de trein vertraging heeft, komt dat door wisselstoringen, seinstoringen of kapotte rails. In plaats van daar wat aan te doen en dàn opslag te vragen, gooien ze Nederland plat.

Hoe het in de andere grote steden is weet ik niet, maar de bussers hier in Utreg kunnen zonder moeite Nederland vertegenwoordigen op een Olympisch kampioenschap paardenstaven zuigen. Ongeschoft, onbehulpzaam, niet in staat om je te vertellen welke halte je moet hebben, niet in staat om te stoppen bij haltes waar ze horen te stoppen, en dan in de krant zeiken dat ze zo weinig verdienen als je al hun toeslagen aftrekt. Een bus-chauffeur verdient nog altijd meer dan ik, en ik ben wèl vriendelijk voor mijn klanten.

Wat mij betreft krijgen de stakers geen rode cent, worden de kosten van de stakingen verhaald op de organiserende vakbonden, en gaat iedereen gewoon weer aan het werk. Of ze kankeren lekker op naar Israel.