Eiland

Het is vier en een half keer zo klein als Nederland, heeft minder inwoners dan Amsterdam, heeft zich nog nooit kunnen kwalificeren voor het EK of WK voetbal en heeft nog nooit het Songfestival gewonnen. De ene helft van het eiland is lid van de Europese Unie en wordt geleid door een regering die door de hele wereld wordt erkend, behalve door Turkije, terwijl de andere helft een regering heeft die door helemaal niemand wordt erkend. Behalve door Turkije en, waarom mag Joost weten, Azerbeidzjan.

Aangezien de EU de Turkse regering van Noord-Cyprus niet erkent is de facto het hele eiland lid van de EU. Technisch gesproken is er sprake van een eiland met één regering en een vijandelijke bezetter, die gesteund wordt door de Turken. Die het zichzelf op die manier niet makkelijk maken, want ze willen graag lid worden van de EU. Lid worden van een Unie terwijl je de mensen die een deel daarvan bezetten openlijk steunt, zoiets ligt niet ontzettend voor hand.

Vorig jaar had het allemaal opgelost kunnen zijn. De Cyprioten mochten zich per referendum uitspreken over een mogelijke hereniging. Had de EU op dat moment gezegd dat Cyprus enkel lid mocht worden als het vóór hereniging stemde, dan was dit hele gezeur niet nodig geweest. Maar het Griekse deel mocht lid worden als tegen hereniging werd gestemd, en Grieken en Turken liggen elkaar niet zo. De uitslag van het referendum liet zich raden.

Persoonlijk ben ik hartstikke vóór een Turkse toetreding tot de EU, mits de Turken de mensenrechten respecteren. Een land waar vooral moslims wonen en dat desondanks een modern, vrij land is, het zou prachtig zijn om op die manier te laten zien dat islam en democratie elkaar niet uitsluiten.

Maar als Turkije per sé vast wil houden aan zijn eigen unieke kijk op Cyprus, wat voor nationalisme of domme trots daar ook achter moge zitten, dan moet het het zelf maar weten. Het is niet de bedoelingen dat Europa meer water bij de wijn gaat doen dan Turkije.