Kutkrant

In een eerde column wees ik erop dat de Volkskrant een kutkrant is. Vandaag had één van mijn huisgenoten de Kutkrant meegenomen, en kocht ik voor de afwisseling eens een Trouw.
Vergeleken bij deze kerkbode voor Groen-Linkse bejaarden die op het CDA stemmen is de Kutkrant echter een gedegen kwaliteitsblad.

Wij hebben: een halve pagina over de Deventer boekenmarkt, beginnend met een anecdote van een 43-jarige doos over hoe grappig Russische schrijvers wel niet zijn. Een halve pagina over een lelijke gast die “Godgeleerd en...Muziekliefhebber” is. Een paginagrote analyse van ‘Herderin met kind in een landschap’ van Cuyps en een stukje over de muskusboktor (‘een van onze grootste kevers’). Echt, verbazingwekkend dat de jeugd steeds minder echte kranten leest.
Komen we bij het hoofdredactioneel commentaar, aanleiding tot dit stukje. Onder de pakkende kop ‘Hoog tijd dat Nederland zijn negatieve zelfbeeld wat positiever bijstelt’ vat de Trouw samen waar zij de komkommertijd mee heeft doorgebracht: zeiken over Nederland.

Wat blijkt nu? Een marketinggoeroe heeft onderzoek gedaan naar de kracht van het ‘merk Nederland’ op de arbeidsmarkt. In plaats van een dikke drol op zijn rapport te schrijven (wat ik zo straks op de Trouw ga doen) en vast te stellen dat ‘marketinggoeroe’ synoniem is voor ‘overbetaalde oplichter’, gaat het schoolkrantje er serieus op in. We zijn hipper dan Frankrijk of de VS, stelt de commentator vast. Kut voor Trouw, dat juist wekenlang mensen had bestookt met de vraag ‘wat is er aan de hand met Nederland?’. ‘Maar wat heeft Nederland dan om trots op te zijn?’ vraagt de misschien wel zoutste krant van Nederland zich af. Valt het nog mee dat die muskusboktor niet genoemd wordt.
Nederland heeft duizenden dingen om trots op te zijn*, en ons negatieve zelfbeeld is er daar één van. Trouw helaas niet.

* Meer daarover in mijn column van morgen.