Care drain
Veel ondernemers staan onder druk van lagelonenlanden waar ook nog eens minder arbo- en milieuregels gelden. Op de langere termijn zullen de lonen ongetwijfeld dichterbij elkaar komen, maar met één miljard Chinezen is dat voorlopig wishful thinking. De meeste consumenten kan het weinig schelen. Liever goedkoop dan verantwoord, al weten we best dat aan goedkope producten een hoog prijskaartje hangt van milieuvervuiling en kinderarbeid.
Kijk ook eens naar de gevolgen van economische ongelijkheid op het gezinsleden, adviseert columniste Madeleine Bunting van The Guardian (in Vrij Nederland). Zo verrichten vrouwen in ontwikkelingslanden steeds meer betaald werk. Bovendien trekken ze daarvoor steeds vaker van het platteland naar de stad. Volgens Heymann verstoort dit de eeuwenoude tradities in de opvoeding. Vooral de gewoonte dat een moeder haar kinderen bij zich hield tijdens werk in huis of op het land en de hulp van familie.
Werken en kinderen kunnen we hier toch ook combineren, zul je zeggen. Ja, maar wij hebben het hier toch allemaal net iets beter geregeld. Bovendien ligt in ontwikkelingslanden het aantal kinderen en bejaarden in vergelijking met werkenden (nog) vijftig procent hoger dan bij ons. Ook de ziektecijfers (aids!) zijn fors hoger. Verder zie je, heel wrang, dat steeds meer jonge vrouwen uit ontwikkelingslanden hier kinderen, zieken en bejaarden komen verzorgen.
De Amerikaanse Arlie Russell Hochschild noemt dat care drain: mondiale ongelijkheid in de zorg. Voor het eerst in de geschiedenis is de helft van alle migranten vrouw. Hun gemiddelde leeftijd is 29 jaar en meestal migreren ze noodgedwongen om geld te verdienen voor hun eigen gezin. Dat mama dus bijna nooit meer ziet. Hochschild laat in haar boek directeuren van kinderdagverblijven aan het woord, evenals Amerikaanse moeders. Beide vinden dat de migrantenopvoeders rustiger en geduldiger zijn. Niet zoals die drukbezette ouders die alleen maar bezig zijn met de talenten van hun kinderen.
Zie hier het resultaat van een mondiale economie: economische ongelijkheid én ongelijkheid in de zorg. Het Westen is de vaardigheden om te zorgen al bijna verleerd. Wat doen we als de veilige haven van het gezin mondiaal verlaten is?
Kijk ook eens naar de gevolgen van economische ongelijkheid op het gezinsleden, adviseert columniste Madeleine Bunting van The Guardian (in Vrij Nederland). Zo verrichten vrouwen in ontwikkelingslanden steeds meer betaald werk. Bovendien trekken ze daarvoor steeds vaker van het platteland naar de stad. Volgens Heymann verstoort dit de eeuwenoude tradities in de opvoeding. Vooral de gewoonte dat een moeder haar kinderen bij zich hield tijdens werk in huis of op het land en de hulp van familie.
Werken en kinderen kunnen we hier toch ook combineren, zul je zeggen. Ja, maar wij hebben het hier toch allemaal net iets beter geregeld. Bovendien ligt in ontwikkelingslanden het aantal kinderen en bejaarden in vergelijking met werkenden (nog) vijftig procent hoger dan bij ons. Ook de ziektecijfers (aids!) zijn fors hoger. Verder zie je, heel wrang, dat steeds meer jonge vrouwen uit ontwikkelingslanden hier kinderen, zieken en bejaarden komen verzorgen.
De Amerikaanse Arlie Russell Hochschild noemt dat care drain: mondiale ongelijkheid in de zorg. Voor het eerst in de geschiedenis is de helft van alle migranten vrouw. Hun gemiddelde leeftijd is 29 jaar en meestal migreren ze noodgedwongen om geld te verdienen voor hun eigen gezin. Dat mama dus bijna nooit meer ziet. Hochschild laat in haar boek directeuren van kinderdagverblijven aan het woord, evenals Amerikaanse moeders. Beide vinden dat de migrantenopvoeders rustiger en geduldiger zijn. Niet zoals die drukbezette ouders die alleen maar bezig zijn met de talenten van hun kinderen.
Zie hier het resultaat van een mondiale economie: economische ongelijkheid én ongelijkheid in de zorg. Het Westen is de vaardigheden om te zorgen al bijna verleerd. Wat doen we als de veilige haven van het gezin mondiaal verlaten is?
Geplaatst: 17:14 door Anoniem
1 Reacties:
Ik vind het niet zo verrassend inzicht dat er ongelijkheid is in de zorg. Er is ook ongelijkheid in cultuur, dood en alles waar ongelijkheid in kan zijn. Dat ook op nationaal niveau. Wat jij beschrijft is alleen een verschuiving van de soort van ongelijkheid in de zorg.
Een reactie posten
<< Home