Chappism

Engeland heeft zo zijn nadelen - het feit dat het vol Engelsen zit bijvoorbeeld, het lijkt er verdorie Amsterdam wel - maar over de gehele linie ben ik stiekum best anglofiel. Engelands nieuwste rage heeft in elk geval mijn hart gestolen: ik heb het natuurlijk over chappism.

Eerst even wat context: als je van ongeveer mijn leeftijd bent, en geestelijk in staat om tenminste één boek per jaar te lezen, dan kan het bestaan van No Logo niet aan je voorbij zijn gegaan. Voor de rest: het is een boek over de opkomst van een globale cultuur, gestuurd door grote bedrijven en gesymboliseerd door hun logo's.

Het boek is inmiddels al weer een paar jaar uit. Iedereen heeft het gelezen, men dronk een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was. Er wordt nog braaf gedemonstreerd tegen de Wereldbank en sweatshops, maar net als voor de publicatie van het boek blijft het vooral een aangelegenheid van okselharige GroenLinks-stemmers en vies kraakvolk.

Dat hoeft echter niet zo te zijn. Ook normale mensen voelen zich soms wat ongemakkelijk als de winkels in de buurt één voor één failliet gaan, alles er hetzelfde uit gaat zien en je continu bestoken wordt met reclame. Vergeet ongewassen piercingverzamelaars uit Nederlandse kraakpanden, vergeet Franse links-intellectuelen die met getekende snorren denken iets uit te maken tegen reclameposters, uit gidsland Engeland komen de Chaps!

Gekleed in onberispelijk driedelig pak grijpen de heren, en de dames, de zogenaamde Chapettes, terug op Engelands rijke traditie van manieren, zeden en goede smaak. Met poederdoos en monocle gaan zij de plaatselijke Gap binnen, alwaar zij hun hoed afnemen en vragen naar de meestersnijder, voor een pak op maat. Personeel bij de Burger King dat komt vragen of de pijp misschien uitkan, krijgt als tegenwerping dat een heer van stand toch zeker kedgeree en devilled kidneys mag verwachten. Internetcafeetjes die adverteren met 'chatruimtes' krijgen bezoek van de heren in tweed, die daar een gesprek met de bezoekers aan proberen te gaan.

Zelf ben ik, helaas, te plat en volks om ooit een ware chap te zijn. Ik kan me echter volledig identificeren met de drang tot tegenwicht die de beweging aanstuurt. Misschien is het inderdaad tijd voor minder eenheidsworst en meer klasse, minder TMF/BreeZah-bloot en meer manieren. Minder over verkrachting sissende hangjeugd in onze winkelcentra, en meer demonstratieve acties van Chaps. "Soms gaan we met groepen uit naar drukke winkelcentra om daar onze hoed af te nemen voor passerende dames", vertelde een leider van de beweging aan een tijdschrift dat ik onder ogen kreeg, "natuurlijk hebben wij altijd een dokter bij ons die vlugzout kan verstrekken, want vrouwen zijn zoveel elegantie niet meer gewend."

Ik neem mijn hoed voor ze af.