Stralend baren
Ik ben dol op zwangere vrouwen. Ze stralen altijd een beetje van zelfvoldaanheid, alsof ze iets heel moeilijks gedaan hebben – wat strikt genomen natuurlijk niet zo is, natuurlijk. De pupillen staan altijd iets wijder, alsof ze het liefst in hun eigen buikje zouden kijken om nu alvast hun baby te zien. Als ze niet zo overduidelijk bezet waren, zou ik waarschijnlijk mijn vrije tijd vergooien met het versieren van zwangere vrouwen.
Vandaag zat ik naast zo’n stralend prachtexemplaar. Aanstaande-vaderlief zat erbij, dus drukte ik mijn enthousiasme in algemenere termen uit. Zo kwam ik op een gegeven moment bij de vraag: “Vind je dat de vader erbij moet zijn, straks, bij de geboorte?”
Een hele tafel vol gezellig roddelende mannen (mannen zijn zwaar oververtegenwoordigd in de Nederlandse duikscene) viel stil en draaide zich om naar ons. “Ja natuurlijk!” riepen zij in koor met het zwangere meisje. “Daar wil je toch bij zijn?”
Nou, nee, eigenlijk. Liever niet. “Je gaat toch ook niet mee naar de WC als je vriendin een keer een zware lading moet schijten?” opperde ik nog als afleidingsmaneuvre. Niet helemaal hetzelfde, blijkbaar.
Bloed, poep, vruchtwater, moederkoeken, dat maakt me allemaal niet uit. Maar als mijn vrouw, iemand waar ik zoveel van hield dat ik een kind met haar wil, met haar benen wijd ligt te gillen als een speenvarken word ik daar niet blij van. Mijn voorheen nog zo stralend mooie geliefde, schuimbekkend en niet meer in staat haar poep op te houden, terwijl een dokter haar kut inknipt, waar ze niets van merkt omdat het toch al zo’n zeer doet. Ik zou haar nooit meer in de ogen kunnen kijken. “Daar denk je wel anders over als je wat ouder bent”, riepen vijf vaders en twee aanstaande ouders in koor. Misschien moet ik maar met een kangoeroe trouwen - die baren zonder moeite.
Vandaag zat ik naast zo’n stralend prachtexemplaar. Aanstaande-vaderlief zat erbij, dus drukte ik mijn enthousiasme in algemenere termen uit. Zo kwam ik op een gegeven moment bij de vraag: “Vind je dat de vader erbij moet zijn, straks, bij de geboorte?”
Een hele tafel vol gezellig roddelende mannen (mannen zijn zwaar oververtegenwoordigd in de Nederlandse duikscene) viel stil en draaide zich om naar ons. “Ja natuurlijk!” riepen zij in koor met het zwangere meisje. “Daar wil je toch bij zijn?”
Nou, nee, eigenlijk. Liever niet. “Je gaat toch ook niet mee naar de WC als je vriendin een keer een zware lading moet schijten?” opperde ik nog als afleidingsmaneuvre. Niet helemaal hetzelfde, blijkbaar.
Bloed, poep, vruchtwater, moederkoeken, dat maakt me allemaal niet uit. Maar als mijn vrouw, iemand waar ik zoveel van hield dat ik een kind met haar wil, met haar benen wijd ligt te gillen als een speenvarken word ik daar niet blij van. Mijn voorheen nog zo stralend mooie geliefde, schuimbekkend en niet meer in staat haar poep op te houden, terwijl een dokter haar kut inknipt, waar ze niets van merkt omdat het toch al zo’n zeer doet. Ik zou haar nooit meer in de ogen kunnen kijken. “Daar denk je wel anders over als je wat ouder bent”, riepen vijf vaders en twee aanstaande ouders in koor. Misschien moet ik maar met een kangoeroe trouwen - die baren zonder moeite.
Geplaatst: 20:28 door Bart Braun
2 Reacties:
Ik zou zelf niet eens bij de bevalling willen zijn, en van de mensen die ik ken die het gedaan hebben weet ik ook dat het helemaal niet leuk is en bokkeveel pijn doet. En dan heb ik nog niet eens over wat het met de rest van je lichaam doet. Vrouwen die doen alsof ze het leuk vinden zitten aan de hormonendrugs.
Ik moet zeggen, ik kan me wel iets voorstellen bij deze run-awaaay!-reactie van een aanstaande vader. Aan de andere kant. Denk eens terug. Negen maanden bij voorkeur. Aan die prachtige, romantische, rozenblaadjesmooie avond waarop het kindeke verwekt is. Als het goed is was je daar ook bij. En dan een beetje gaan afhaken bij het moeilijke gedeelte? Uitdrukkingen als 'wel de lusten, niet de lasten' en 'wie A zegt, moet ook B zeggen' dringen zich aan me op. Denk toch eens aan je vrouw in plaats van alleen aan jezelf: zij heeft eerst negen maanden met z'n 2-en rondgewandeld en eindelijk is daar dan de dag dat ze het aanwezige persoontje eruit mag poepen! Bij deze heuglijke aangelegenheid wil zij vast haar vent aan haar zijde hebben. Om eens lekker uit te schelden als het godskolere pijn doet. Om elk botje in zijn hand te verbrijzelen als zich een persmoment aandient. En om samen het resultaat van al dat werk in hun armen te dragen en trots te zijn. Ik zou willen zeggen: get over it! Be a man. Het enige dat je hoeft te doen is erbij zitten. En ik denk dat je daar héél dankbaar voor mag zijn. Om meerdere redenen.
Een reactie posten
<< Home