Studeren

Staatssecretaris Rutte van Onderwijs vindt dat studenten te weinig tijd aan hun studie besteden: slechts 29 uur per week, in plaats van de 40 die ze idealiter kwijt zouden moeten zijn.

Hij heeft gelijk: studenten leven van de Staat, en de Staat mag daar best iets voor terug verwachten. En een 40-urige studieweek met daarnaast een avond- of weekendbaantje is niet het einde van de wereld. Wie wil weten wat lapzwanserij voor gevolgen kan hebben voor de leiders van morgen hoeft alleen maar te kijken naar de leiders van vandaag, die onder een nog veel soepeler regime vielen.

Maar alles leuk en aardig, ik wacht nog steeds op het vervolg van Ruttes betoog. Want wat gaat hij precies doen om te zorgen dat luie kutstudenten zoals ondergetekende harder gaan werken? Meer geld? Minder geld? Prestatienormen? Studentenkampen?

De uitspraak van de staatssecretaris was echter niet de inleiding voor een briljant plan. Rutte wilde alleen even hardop zeggen dat studenten lamme takken zijn, alsof iemand (behalve blijkbaar de bewindsman zelf) dat nog niet wist. Nu we het toch hebben over mensen die onderhouden worden door de belastingbetaler: een staatssecretaris van Onderwijs die een rapport nodig heeft om te ontdekken dat studenten geen harde werkers zijn is een even zinnige besteding van gemeenschapsgeld als een minister van Landbouw die halverwege zijn ambtstermijn ontdekt dat karbonade van een varken komt.

Zoals je van een student mag verwachten dat hij inzet toont, zo mag je van een bewindspersoon verwachten dat hij met plannen komt in plaats van praatjes. Mark Rutte heeft nota bene acht jaar gedaan over een studie geschiedenis, dus hij weet donders goed dat studenten geen volledige werkweek besteden aan noeste arbeid. Als hij vindt dat dat een probleem is (waar dus best iets voor te zeggen valt) dan moet hij met mogelijke oplossingen komen. Met plannen. Met visie. Niet met het doen van loze uitspraken om vervolgens tevreden achterover te leunen. Dat kan hij veel beter aan studenten overlaten.