D66

Was Geert Wilders niet blijven hangen in de rol van banaal relschoppertje, dan had 2005 zijn jaar kunnen worden. Had Ayaan zich af en toe met politiek bezig gehouden, dan was de titel misschien voor haar geweest. En als Peter R. met wat minder geschreeuw en wat meer wol gekomen was, dan had hij het kunnen zijn.

Maar op de valreep is 2005 toch het jaar geworden van D66. “Nee is nee”, sprak Bert Bakker onlangs, en zijn partijgenoten in het kabinet schroefden de pot vaseline vast open. Minister Pechtold, wiens werk het is zich af te vragen wat er toch mis is met de democratie in Nederland en die zichzelf graag neerzet als frisse, geen-blad-voor-de-mond-politicus, had plots eigenlijk geen mening over Nederlandse deelname aan de VN-missie in Afghanistan.

De ministers wisten natuurlijk best dat ze de sociaal-liberalen net zo goed hadden kunnen negeren, maar dan hadden ze hun kerstweekend waarschijnlijk moeten opofferen voor het maken van een Kerstakkoord, waarin D66 hervormingen van de waterschappen zou hebben losgepeuterd in ruil voor de uitzending van duizend soldaten naar Afghanistan, het ad infinitum openhouden van de kerncentrale in Borssele en vier extra landingsbanen op Schiphol. En D66 had ze al de paasdagen gekost.

Dat was nadat Thom de Graaf uitriep dat de senatoren van de PvdA gemeen waren en vervolgens boos wegliep. Naast de Nederlander, moslim en sportman van het jaar zou er ook een “Thom de Graaf van het jaar”-award moeten komen voor de persoon die in de afgelopen twaalf maanden zichzelf het hardst voor lul heeft gezet zonder dat iemand het zielig vindt. Bovendien heeft De Graafs politieke carrière hem dan toch nog iets opgeleverd.

Natuurlijk zou 2006 het jaar van de wonderbaarlijke opstanding van D66 kunnen worden, maar ik hoop van harte dat het het jaar van de afrekening wordt. Liever tien radicale Geert Wildersen en fundamentalistische SGP’ers in de Kamer dan één volkomen onbetrouwbare, ontzettend overbodige D66’er.