Dagboek van een persvoorlichter, deel I
Lief dagboek,
Vandaag ben ik begonnen met mijn nieuwe baan als persvoorlichter. Ik heb mijn hele leven al een onverklaarbare tyfushekel aan journalisten, en nu heb ik de ideale baan om hen het leven zuur te maken! Ik zal je zo af en toe op de hoogte houden van wat ik allemaal doe om dat te bereiken.
Dag 1
Ik heb de wachtmuziek op mijn toestel geïnstalleerd: Afternoon Delight van de Starland Vocal Band. Als iemand van de pers mij belt, zeg ik dat ik al iemand aan de lijn heb. Of hij heel even kan wachten? Ik had vanmorgen een journalistje aan de lijn dat het complete nummer heeft uitgezeten!
Dag 2
Iedereen bij mijn instelling heeft van mij te horen gekregen dat ze nooit of te nimmer met de pers mogen praten zonder dat het langs mij is gegaan. Al gaat het om een commentaartje van drie zinnen over iets dat niets met ons eigenlijke werk gaat: ik sta tussen de pers en hun werk! Ik twijfel nog of ik alle journalisten een week laat wachten voor ik iets met hun vraag doe, of dat ik kleine blaadjes niet nog langer op het ijs zal laten liggen. Deadlines, Schmeadlines!
Dag 3
Uiteraard mogen die vieze persmuskieten alleen maar iets over ons schrijven als ik het vantevoren in mag zien, ook al heb ik de ballen verstand van wat er hier in het gebouw eigenlijk gebeurt. Vandaag kreeg ik zo’n stuk onder ogen: ik heb alle zinnen die de tekst interessant maakten gewist, en wat taalfouten erin gezet. Dat zal ze leren.
Omdat het natuurlijk niet de bedoeling is dat wij voor de pers bereikbaar zijn, ga ik straks om elf uur naar huis voor de rest van de week. Volgende week schrijf ik meer!
Vandaag ben ik begonnen met mijn nieuwe baan als persvoorlichter. Ik heb mijn hele leven al een onverklaarbare tyfushekel aan journalisten, en nu heb ik de ideale baan om hen het leven zuur te maken! Ik zal je zo af en toe op de hoogte houden van wat ik allemaal doe om dat te bereiken.
Dag 1
Ik heb de wachtmuziek op mijn toestel geïnstalleerd: Afternoon Delight van de Starland Vocal Band. Als iemand van de pers mij belt, zeg ik dat ik al iemand aan de lijn heb. Of hij heel even kan wachten? Ik had vanmorgen een journalistje aan de lijn dat het complete nummer heeft uitgezeten!
Dag 2
Iedereen bij mijn instelling heeft van mij te horen gekregen dat ze nooit of te nimmer met de pers mogen praten zonder dat het langs mij is gegaan. Al gaat het om een commentaartje van drie zinnen over iets dat niets met ons eigenlijke werk gaat: ik sta tussen de pers en hun werk! Ik twijfel nog of ik alle journalisten een week laat wachten voor ik iets met hun vraag doe, of dat ik kleine blaadjes niet nog langer op het ijs zal laten liggen. Deadlines, Schmeadlines!
Dag 3
Uiteraard mogen die vieze persmuskieten alleen maar iets over ons schrijven als ik het vantevoren in mag zien, ook al heb ik de ballen verstand van wat er hier in het gebouw eigenlijk gebeurt. Vandaag kreeg ik zo’n stuk onder ogen: ik heb alle zinnen die de tekst interessant maakten gewist, en wat taalfouten erin gezet. Dat zal ze leren.
Omdat het natuurlijk niet de bedoeling is dat wij voor de pers bereikbaar zijn, ga ik straks om elf uur naar huis voor de rest van de week. Volgende week schrijf ik meer!
Geplaatst: 15:55 door Bart Braun
7 Reacties:
Zelf overweeg ik om in mijn volgend functioneringsgesprek er een extra taak bij te laten noteren. :)
Ik weet niet hoeveel oren ze daarnaar zullen hebben als ze merken hoe vaak je onder werktijd hier komt...
Ik heb zelf een journalistieke houding, maar werk nu ook als persvoorlichtster. Word dus af en toe op mijn vingers getikt omdat ik te open (en te inhoudelijk) zou zijn. Het zijn twee werelden...
Pfff, onder werktijd is erg relatief als je bedenkt dat mijn werktijden ruimschoots de 30 uur overschrijden en ik vrije dagen weggooi...
Bovendien willen ze dat wetenschappers meer contact hebben met de pers, maar nu moet ik toegeven dat er nog een enquete ligt van een of andere universitair persbureau. Of ik ze ken... Ligt er al een week door de drukte...
Als ze willen dat wetenschappers meer contact hebben met de pers, moeten ze ervoor zorgen dat de telefoonnummers van VU-medewerkers makkelijker te vinden zijn via de VU-website. Op zich moet gezegd dat de VU-persvoorlichters niet zo idioot zijn als de meerderheid van hun collega's, maar er zijn nogal wat instituten in Nederland die persbeleid drastisch zouden verbeteren door hun afdeling persvoorlichting naar huis te sturen. Maar daarover volgende week meer.
Als er niet duizenden van die onwetende persmuskieten waren, met hun domme vragen, dan zou het beroep persvoorlichter niet nodig zijn geweest.
Niet alleen de persvoorlichting faalt. Van een mailtje naar Illuster (blad voor UU alumni, kennen jullie wel) hoor je ook nooit wat. Zoek je eens contact..
Een reactie posten
<< Home