Eigendom

“Goedemiddag meneer. U hebt jaren geleden een auto van ons gekocht. Ik kom hem weer ophalen.”
“Ehm. Wat?”
“Ik kom uw auto ophalen. U hebt hem jaren geleden gekocht voor een prijs die achteraf bezien veel te scherp was. We maakten veel te weinig winst, ziet u, en daarom trekken we de licenties in.”
“De licenties?”
“Precies. De licenties die u toestonden om in deze auto te rijden. We trekken ze in, en daarmee is het u de facto verboden om er nog langer gebruik van te maken. En wij hadden bedacht dat we dan net zo goed bij de mensen langs konden gaan om de auto's op te halen. Een stukje service, zogezegd.”
“Maar hoe moet ik dan naar m’n werk komen?”
“U zou een nieuwe auto kunnen kopen.”
“Maar, ik héb die auto toch gewoon gekocht?”
“De auto? Welnee. U kocht een gebruikslicentie. En die zijn geldig zolang wij vinden dat ze geldig zijn.”
“En ‘wij’ slaat op de dealer waar ik de auto destijds kocht?”
“Hahaha, natuurlijk niet. 'Wij' zijn de autofabrikant. De dealer heeft toestemming gekregen onze auto’s te verkopen voor een prijs die wij bepalen.”
“Maar u verhoogt de prijzen. Wordt u niet binnen de kortste keren uit de markt gedrukt door de concurrentie?”
Met een licht afwezige blik: “Hm? Concurrentie. Mja. Moordend, inderdaad. Overal concurrenten. Geen kartel te bekennen.” Weer opverend: “Hoe dan ook, ik heb een druk schema. Zou u de autosleutels even willen overhandigen?”
“Zeg, mag dit wel van de wet?”
“De wat?”
“De wet. U verbiedt mij nogal klakkeloos iets te gebruiken dat ik eerlijk heb gekocht.”
“Pardon? Klakkeloos? Bent u doof? We draaiden bijna verlies op deze auto’s! Bovendien hebben de meeste mensen dit oude type allang naar de schroothoop gebracht.”
“Ik niet. En ik heb betaald.”
“Meneer, ik heb niet de hele dag de tijd. We kunnen dit goedschiks of kwaadschiks doen.”
“Kwaadschiks? U gaat de politie inschakelen?”
“De politie? Natuurlijk niet. Het zijn onze licenties en onze auto’s. Dat heeft niks met wetten te maken. Wij lossen onze eigen zaakjes op.”