Rookpauze (2)
Ik had nog nooit van d'r gehoord, maar de weduwe van Christopher Reeve is dood. Longkanker. De BBC hangt haar verhaal op aan de plaatselijke Niet-roken-dag, en komt met een interessant gegeven: ondanks het feit dat longkanker de meest voorkomende vorm van kanker is, wordt er relatief weinig geld aan uitgegeven: per leukemie-patiëntje gaat er bijna honderd keer zoveel geld naar onderzoek als per dode roker.
Zei ik roker? Het hele punt van de BBC is nou juist dat één op de tien longkankerpatiënten nooit heeft (mee)gerookt, maar toch met de nek wordt aangekeken. Mevrouw Reeve was er zo een. Mijn punt is het tegenovergestelde: 90% van de longkankerpatiënten heeft gerookt, blijkbaar. Waarom is er dan zo weinig geld voor kankeronderzoek? Eén op de drie Britten rookt, en iedereen die denkt dat we in Nederland krankzinnig veel accijns betalen op onze peuken komt na een weekendje Londen heerlijk opgelucht terug - wat wij in Euro's betalen, moeten Britse rokers in ponden ophoesten.
Waarom gaat er niet een groter gedeelte van dat geld naar longkankeronderzoek? Of, nog beter, waarom betalen de sigarettenfabrikanten niet mee aan onderzoek naar longkanker? Dat is minder paradoxaal dan het klinkt.
Slechts een klein gedeelte van alle rokers krijgt longkanker (check deze site met interessante statistieken!). Waarom krijgen sommige mensen het wel en andere mensen niet? Stel je nou voor dat de tabaksindustrie wist hoe dat zat? Dat je een test kon doen, en tegen iemand kon zeggen: 'De kans dat jìj longkanker krijgt is piepklein, maar je vriendin moet nooit beginnen.' Dat is toch waardevolle kennis om te hebben, als sigarettenmaker?
Of, om nog verder te fantaseren: stel dat er in elke sigarettenfilter een stof zat die 99,9% van de kanker uit je peuk zuigt, maar de smaak laat zitten? Zou je als roker bereid zijn wat extra voor zulke sigaretten te betalen?
Morgen ga ik eens uitzoeken hoeveel geld de Nederlandse kankerstichting uitgeeft aan longkankeronderzoek.
Zei ik roker? Het hele punt van de BBC is nou juist dat één op de tien longkankerpatiënten nooit heeft (mee)gerookt, maar toch met de nek wordt aangekeken. Mevrouw Reeve was er zo een. Mijn punt is het tegenovergestelde: 90% van de longkankerpatiënten heeft gerookt, blijkbaar. Waarom is er dan zo weinig geld voor kankeronderzoek? Eén op de drie Britten rookt, en iedereen die denkt dat we in Nederland krankzinnig veel accijns betalen op onze peuken komt na een weekendje Londen heerlijk opgelucht terug - wat wij in Euro's betalen, moeten Britse rokers in ponden ophoesten.
Waarom gaat er niet een groter gedeelte van dat geld naar longkankeronderzoek? Of, nog beter, waarom betalen de sigarettenfabrikanten niet mee aan onderzoek naar longkanker? Dat is minder paradoxaal dan het klinkt.
Slechts een klein gedeelte van alle rokers krijgt longkanker (check deze site met interessante statistieken!). Waarom krijgen sommige mensen het wel en andere mensen niet? Stel je nou voor dat de tabaksindustrie wist hoe dat zat? Dat je een test kon doen, en tegen iemand kon zeggen: 'De kans dat jìj longkanker krijgt is piepklein, maar je vriendin moet nooit beginnen.' Dat is toch waardevolle kennis om te hebben, als sigarettenmaker?
Of, om nog verder te fantaseren: stel dat er in elke sigarettenfilter een stof zat die 99,9% van de kanker uit je peuk zuigt, maar de smaak laat zitten? Zou je als roker bereid zijn wat extra voor zulke sigaretten te betalen?
Morgen ga ik eens uitzoeken hoeveel geld de Nederlandse kankerstichting uitgeeft aan longkankeronderzoek.
2 Reacties:
Om jullie vraag voor te zijn: de inspiratie voor deze post is niet ingegeven uit een diep verlangen om weer te gaan roken. Als morgen de kankervrije peuk op de markt komt, ga ik hem niet roken. Kanker is niet bepaal het enige probleem van peuken.
Net zoals niet-rokers longkanker kunnen krijgen, gaan rokers ook aan andere kankers dood. Of neem zoiets wat onder de noemer vaatziekten valt.
Me dunkt overigens dat juist omdat er veel geld in omgaat heel veel geld wordt uitgegeven aan onderzoek van deze ziekten.
Een reactie posten
<< Home