Bejaard

Goed nieuws voor de fans van Boris Dittrich: na de komende verkiezingen keert hij terug in de Tweede Kamer, zelfs als er geen zetelwinst wordt geboekt. Echt waar, het zijn zijn eigen woorden: “Ik wil eventueel Kamerlid blijven voor D66, maar alleen als er meer zetels worden gehaald dan de partij nu heeft.” Vertaald uit het sociaal liberaals betekent dat zoiets als: “Het interesseert me geen ruk hoeveel mensen vinden dat ik niet meer in de politiek hoor, mijn weke roze achterwerk hoort in de zachte Haagse kussens.”

Lousewies van der Laan probeert er vanuit haar niet te benijden positie iets van te maken, en daarom komt ze met ruim acht jaar oude wapenfeiten op de proppen. Een beetje gênant natuurlijk, maar je moet wat. Overigens zijn die wapenfeiten ook weer niet zó indrukwekkend, want zonder D66 hadden we die euthanasiewet en dat homohuwelijk inderdaad niet gehad, maar het is ook weer niet alsof er partijen in de Paarse coalitie zaten die principiële bezwaren hadden.

Bovendien loop je met dat soort verhalen natuurlijk altijd het risico dat mensen weer aan die bejaarde VVD’er gaan denken, en dan vooral aan die nacht van hem. Minstens zo typerend voor de weg die D66 toen al was ingeslagen als de liberale wetten die in de jaren ’90 zijn gemaakt.

Laatst wees Van der Laan er nog op dat D66 “voor een kleine partij” eigenlijk best veel voor elkaar had gekregen. Wat een prachtig concept toch, die Realpolitik: “Eigenlijk moet je kijken naar die paar dingetjes die we goed hebben gedaan, en niet naar het regeringsbeleid als geheel. Daar zijn we immers veel te klein voor.”

Je moet natuurlijk altijd realistisch blijven, en ze kunnen er bij D66 ook niets aan doen dat dat realisme ze in de afgelopen twaalf jaar drie keer naar het pluche heeft geleid. Of dat ze in diezelfde periode drie keer zouden aftreden (Wiegel, Pasen, Afghanistan) en in alledrie de gevallen net op tijd weer realistisch werden. Want te allen tijde geldt natuurlijk dat het allemaal nog veel erger zou zijn als D66 niet in het kabinet zou zitten.