Dope de France
Is doping het Grote Probleem van de wielersport? Niemand gelooft dat Floyd Landis de enige is die tijdens de Tour de France 2006 bezweek voor de toverdrank van de teamarts. Sterker nog, misschien is Landis wel één van de weinigen die het niet heeft gedaan. Want alleen een domme teamarts laat je iets gebruiken dat a) veel makkelijker te detecteren en b) veel minder effectief is dan bijvoorbeeld groeihormonen of Increlex. En dat zijn dan alleen de soorten dope waarvan bij de wielerbond bekend is dat er geen fatsoenlijke urinetesten voor zijn.Maar als doping het Probleem is, dan zal er nooit een Oplossing komen. Integendeel, dan zal de komst van gendoping de doodsteek betekenen. Gelukkig is zoveel somberheid helemaal niet nodig.
Je zou ook kunnen zeggen dat het probleem van de wielersport ligt bij de kijkers, die de Tour de France nog steeds beschouwen als een wedstrijd tussen fietsers. Slaat nergens op natuurlijk, want de Tour is allang geen wedstrijd meer tussen wielrenners. Het is een wedstrijd tussen de mensen die de trainingsprogramma’s opstellen, tussen de ontwerpers van vederlichte aerodynamische superfietsen, en tussen de boekhouders en PR-mensen die het geld binnenhalen waarmee dit alles gefinancierd kan worden. Wielrennen is een sport van wetenschappers, van financiële jongens en van tweakers. Zij schrijven de voorstelling, de renners krijgen slechts een script in handen geduwd.
En het probleem van de wielersport is dat de fans krampachtig vasthouden aan het idee dat het daar nog gaat om bloed, zweet en tranen en onversneden heroïek. Er zou geen vuiltje aan de lucht zijn als we die illusie maar gewoon los konden laten, en in staat zouden zijn om de Tour te beschouwen als een soort jaarlijkse farma-olympiade, met de deelnemers als rijdende etalages voor het nieuwste wondermiddel.
De gezondheidsrisico’s worden op die manier minimaal, want geen farmaceut ter wereld wil geassocieerd worden met een wielrenner die plotseling dood van z’n fiets valt, en het wordt er niks minder spannend van. Mits we afstappen van het bizarre idee dat je een evenement waarin zoveel geld omgaat als de Tour zou kunnen omvormen tot een eerlijke, pure fietswedstrijd.
Geplaatst: 17:04 door Iknik
15 Reacties:
Maar op zich zou je de wedstrijd 'wie kan het meeste doping gebruiken zonder betrapt te worden' als een additioneel competitie-element kunnen zien. Het zou me niets verbazen als de renners zelf er zo over denken. Dat element raak je dan helemaal kwijt.
Dat gezondheidsrisico's minimaal zijn, is natuurlijk pure kul. Ik beargumenteerde hier al eens dat een beetje ambitie-mens graag zijn gezondheid op het spel zet om meer te bereiken. Als er middel is waar je twee keer zo hard van gaat fietsen, maar je na je veertigste in een rolstoel plempt, zullen er renners zijn die dat verkiezen boven een gezonde prik waar je slechts anderhalf keer zo hard van gaat fietsen. En juist die renners gaan winnen.
Met of zonder doping, ik kijk nog liever naar groeiend gras. Maar ja, mochten meer mensen zo verlicht raken als ik, dan kun je in de toekomst nog een stukje schrijven over het kunstmestProbleem.
Wel opletten, Bart. Ik schreef niet dat de gezondheidsrisico's minimaal zijn, maar dat ze dat zullen worden als wielrenners als fietsende farmareclame gaan dienen. Als Floyd Landis iedereen vertelt hoe blij hij wel niet is dat fabrikanten X hem van prestatieverhogend stofje Y voorziet, zorgt fabrikant X er wel voor dat Landis gezond en wel de finish haalt.
Ik heb opgelet, en wees je erop dat je geen gelijk hebt. Het feit dat je daarop reageert door jezelf alleen te herhalen, lijkt dat te bevestigen >:-D
Dan zal ik het wel onduidelijk hebben opgeschreven. Zo dan: sportmensen mogen misschien bereid zijn hun gezondheid op het spel te zetten, maar als iedereen weet dat een renner doping gebruikt van fabrikant X, is het echt niet in het belang van fabrikant X om het risico te lopen dat een renner dood van z'n fiets valt. En wat niet in het belang van de grote sponsor is, is natuurlijk ook niet in het belang van de teamarts die de fietsers van doping voorziet.
*Slaat met zijn hoofd tegen de muur.
Op het moment dat je met mijn hypothetische middel harder gaat fietsen dan de rest, hoef je niet bekend te maken van wie dat middel is. Je vindt een sponsor uit de telecomwereld, fietst iedereen de drek in, en je wordt rijk. Daarnaast is groeihormoon (een vorm van doping die naar ik begrijp door letterlijk alle wielrenners wordt gebruikt) gewoon groeihormoon; van welke fabrikant het is maakt weinig uit.
* Geeft Bart een aspirientje.
Als wielrenners fietsende reclamezuilen worden voor de farmaceutische industrie, moeten ze van hun sponsor bekend maken wat ze hebben gebruikt Die kan dan namelijk zeggen: kijk eens wat onze fantastische pillen met deze sportman hebben gedaan. Hij heeft de Tour gewonnen dankzij ons product!
Als Floyd Landis niet in een donker achterkamertje een spuit in zijn reet krijgt, maar al weken voor aanvang van de Tour op radio en tv zegt "Ik ga de Tour winnen, want ik gebruik InstaBoost(TM) van AstraZeneca", dan zorgt AstraZeneca er echt wel voor dat die man niet tijdens een Alpenetappe dood van zijn fiets pleurt.
Oh nee! Ze moeten bekend maken welke doping ze gebruiken. Nou, dat zullen ze dan vast allemaal eerlijk doen - we weten wat een oprecht en betrouwbaar volk die wielrennerij is.
Weet je wat? Anders vat je eerst even samen wat volgens jou mijn mening is. Want op de één of andere manier zijn wat ik schrijf en wat jij leest niet hetzelfde.
Jawel hoor, maar je hebt gewoon geen gelijk.
Iknik, kom van je luie reet en ga sporten. Dan weet je waar je over schrijft...
@Anke: Wat schiet een fabrikant van gehoorapparaten ermee op als de winnaar van de Tour zijn shirtje aan heeft? Corporate image, natuurlijk.
@Piet: Ik heb jarenlang gesport, zij het niet op het niveau van de gemiddelde deelnemer van de Tour de France.
Over het algemeen hebben gehoorapparaten minder enge bijwerkingen als doping. En ik snap dat jouw hele idee is dat de grote farmasponsor er wel voor zorgt dat er minder bijwerkingen zijn, bijvoorbeeld dood van fiets vallen in Alpenetappe. Maar ik gok zo dat een middeltje waar je opeens wel 3 weken lang 6 uur per dag gem 50km/uur mee kan fietsen terwijl je dat eerst niet kon geen nare bijwerkingen heeft. Lijkt mij eerder een antireclame voor je bedrijf als jouw renner die trots heeft lopen vertellen dat hij jouw middeltje heeft geslikt 2 maanden later kwijlend in een rolstoel zit.
Anke, die nu alweer haar wachtwoord vergeten is
Da's een kwestie van dosering. Er rijden vandaag de dag ook genoeg dopeheads met de Tour mee die twee maanden later nog vrolijk rondlopen. En uitgerekend een farmaceutisch bedrijf zou in staat moeten zijn om uit te vinden wat een veilige dosis is.
Ik denk dat een farmaceutisch bedrijf opeens een opvallend goed team van advocaten en artsen weet op te trommelen op het moment dat een renner overlijdt 'omdat ie zich niet aan de toegestane dosis heeft gehouden', 'medische gebreken verzwegen bleek te hebben waardoor bijwerkingen zwaarder worden dan uit onderzoek is gebleken', etc etc. Sporters gebruiken als reclame voor drugs is gewoon onzin.
Een reactie posten
<< Home