Mensentuin

Een dierentuin is er niet voor dieren, maar voor mensen. Specifiek, zo lijkt het wel, voor mensenkinderen. Zelden zie je in de dierentuin volwassenen geïnteresseerd naar de dieren kijken - ze hebben het veel te druk met op hun kinderen letten. In de ogen van een ouder zijn die blijkbaar leuker om te zien, zoals ouders eveneens het misplaatste idee hebben dat hun kinderen lief en gezellig zijn.

En zo kan het gebeuren dat kinderen gillen, jengelen, janken, zeuren, tegen je aanrennen en op volumestand 30 hun armzalige pogingen tot conversatie opvoeren, zonder dat papa of mama het fatsoen heeft om ze de mond te snoeren. Kinderbezitters zijn net hondenbezitters: de term 'baasje' (kinderbaasjes noemen we 'ouders') draait zeker niet om enige authoriteit. De ongeleide stinkbommen doen wat ze willen, met een onverantwoorde loser ergens op de achtergrond.

Ik zie echter een oplossing: Britse moslims huurden onlangs een pretpark af. Alles Halal. Daar moeten we in Nederland ook naar toe: flink herverzuilen. Moslimdag in de dierentuin is een mooi begin, maar moslims hebben wel eens kinderen. Tijd voor een aparte dag voor kinderen en hun gemankeerde baasjes. In de weekenden zijn dierentuinen tegen een geringe meerprijs voor hen toegankelijk. Doordeweeks niet. Overtreders gaan in de krokodillenvijver.